Opnieuw een Volvo restaureren.
Nadat ik onze blauwe Volvo Amazon Combi klaar had, nu al weer dik zes jaar geleden, zei ik "dit was erg leuk, maar ik doe het niet weer". Wie zei dat ook al weer in Parijs-Dakar? Dus nu zes jaar later wordt er toch weer een begin gemaakt aan een nieuwe restauratie.
Het te restaureren object is al in ons bezit vanaf 1986 en is onze rode Amazon sedan. Na de restauratie van onze combi is ze in een stalling terecht gekomen, en van stalling naar stalling verhuist. Zelfs één keer rijdend na drie jaar stilstaan.
In eerste instantie hadden wij de Amazon aan onze dochter Lillan beloofd toen ze in groep 8 zat, ze was toen de enige in de klas (12 jaar oud) met een auto. Maar na de basisschool ging het op en af en in gedachten had ze al vele andere auto's die veel mooier waren, dus de Amazon kwam in het vergeethoekje terecht. Totdat op een leeftijd van 18 jaar Lillan voorstelde om samen de Amazon te gaan opknappen. Ze had toen een aantal vriendinnen die al een rijbewijs hadden, maar geen auto. Dus de Amazon kwam weer in beeld. Lillan gaf ook aan dat ze veel wilde gaan helpen bij de restauratie. Een vader-dochterproject. Er kwamen allerlei ideeën naar voren en naarstig werd er gezocht naar een ruimte waar je niet alleen mocht stallen maar ook mocht sleutelen. Hierbij moet je ook nog oppassen voor allerlei ambtenaren die dit al snel zien als een garagebedrijf en allerlei vergunningen willen zien. Nederland op zijn smalst. Hoe ontmoedig je de mensen om zelf iets te gaan ondernemen.
Nu is de sleutelruimte eindelijk gevonden, door onder andere diensten en wederdiensten te leveren aan een vriend van ons, en gelukkig is dit niet ver van ons huis af.
Op de Volvobeurs direct een leuke achterbank en nog wat spullen op de kop getikt, als je dochter mee gaat, kijkt ze ineens heel anders tegen zo'n beurs aan en wil meteen gaan shoppen. Dit gaat waarschijnlijk een heel andere restauratie worden dan bij de combi. Ik ga wel net als de vorige keer hier een heel verslag van bijhouden en houd jullie dus ook op de hoogte van het verloop.
Laatst hadden we een technische avond waar Joop Noordhuizen een aantal tips en trucs vertelde. Een aantal leuke dingen die ik hoorde ga ik gebruiken bij dit project. Bijvoorbeeld kunststof panelen gebruiken in plaats van die kartonnen gevallen, ik werk bij een kunststofverwerker en zit dus toevallig dicht bij de bron.
We zijn nu de voorbereidingen aan het maken in de ruimte, zoals verlichting, werkbank en kasten plaatsen. Verder moeten we de ruimte vrij maken van alle losse spullen die er nog staan.
Een tijd geleden had ik al een paar mooie deuren geregeld van Rob H. en kunnen we waarschijnlijk beschikken over een spit om de wagen rond te laten draaien en lekker aan de onderzijde te kunnen lassen, bij voorbaat bedankt Bart J. Heerlijk nu hoef je niet meer op je rug onder de wagen te liggen.
René en Lillan Ruiter
Deel II
Nu echt aan de slag!
We hebben de wagen opgehaald uit haar stalling, is wel erg apart in een sneeuwbui en met een vastzittende rem. Ik moet zeggen dat Jerryt (mijn zoon) en ik ons bijna een hernia geduwd hebben over het weiland, totdat ze dicht genoeg bij de weg was om de sleepkabel te gebruiken.
Het was gelukkig maar een klein stukje naar haar huidige bestemming, dus mocht de combi ervoor. Ik denk dat de gewichtverhouding niet helemaal klopte, maar het leverde wel een paar mooie foto's op.
In haar nieuwe onderkomen, jullie merken wel dat we over de sedan als haar spreken, vanwege de mooie vormen en bij de combi vanwege de robuuste vorm over hem, hebben Lillan en ik haar vrij snel ontdaan van alle losse delen. Na twee dagen was alles wat los zat er al af en konden we de schade zien. Tot nu toe valt het mee als ik zie wat er gelast moet worden. Het weer zit ons niet helemaal mee, er is geen verwarming in de schuur, dus we werken er onder nul. Een kleine infrarood kachel geeft iets verlichting van de kou.
Nu werd het enthousiasme van Lillan ook wat minder, want na de snelle start kwamen de vastzittende bouten en onderdelen, de snelheid ging er een beetje uit. "Op TV gaat het toch heel anders" merkte ze op. Ook de kou begon zijn tol te eisen. Dus het razende enthousiasme van eerst sloeg al snel om in allerlei excuses.
De harde waarheid is dat je weer alleen staat te krabben en te kleumen. Gelukkig kwam Bart al snel met het aanbod om de kantelbrug te gaan halen, hij was klaar met spuiten en zou nu gaan beginnen met opbouwen. Het verhaal van Bart zou ook zeker een boek vullen maar dat mag hij zelf gaan doen. Het bleek ook verrassend eenvoudig om de Amazon in de kantelbrug te monteren, van zijn assen te ontdoen en haar op de rug te leggen. Het werkt een stuk eenvoudiger als ze zo ligt / hangt. De eerste bituum vloog er ook zo af, even de föhn erop, plamuurmes erlangs en bijna kaal. Nu die rottige hoekjes nog.
Op een avond belde Bart mij op, hij had zijn oog laten vallen op een sloop Amazon, volgens hem zag ze er beter uit dan onze Rode, of ik even snel wilde beslissen of we haar samen zouden kopen. Omdat ik toch even moest nadenken was iemand anders ons al weer voor. Maar Bart kan lekker doordrammen dus we zaten weer in de race. Nu maar snel beslist , gekocht en overgeschreven op Karin's naam. Zo hadden we er nog een Amazon bij, nou ja een halve dan.
Twee dagen later de wagen opgehaald en deze bleek toch wat minder goed dan in eerste instantie. Er was al heel wat aan gerestaureerd en weer gestopt met restaureren.
Nu moet ik zeggen dat je op de TV ziet dat ze in één dag een auto kompleet kunnen strippen en dan denk je, het is TV man, even stoppen en weer verder. Nu hebben Bart en ik het toch in een middag gered om dit te evenaren. Het was wel zo dat als een bout vast bleef zitten de flex eroverheen ging, dus snel voor mooi. Het plaatwerk wat we er uit wilde halen bleek bedroevend en dat hebben we ook grotendeels laten zitten.
Rene en soms Lillan
Deel III
DRAAIEND AAN HET SPIT
Terwijl ik bezig was om de bituum al krabbend te verwijderen, wat overigens een warm karwei is, vroeg een vriend van mij “is dit nu de beste manier om de bituum te verwijderen?”. Volgens mij wel veel minder stoffig dan het droog te doen. Na een tijdje, kwam hij met de oplossing. Droogijs (CO2), bevriezen en dan valt de bituum er zo af, de CO2 gaat op in de lucht en de bituum valt naar beneden. Het is een droge oplossing voor het probleem. We hebben even op Internet gegoogeld en ja hoor, vlak bij ons zit een bedrijf die met droogijs werkt, ze komen zelfs aan huis.
www.intoned.nl en kijk dan bij droogijs stralen. Het is DE oplossing. Er zit wel een prijskaartje aan, maar dan ben je ook in een paar uurtjes klaar. Omdat ik al halverwege ben en een krent ben, ga ik verder met krabben. Na stevig doorwerken had ik na een tijdje (ik denk er liever niet aan terug) alle bituum eraf . Het laatste is er gewoon met thinner af te poetsen.
Het heeft ook even geduurd voor dat ik de stuurstang (het bovenste deel) eruit had, zoals met alles moet je· het gewoon laten zitten en dan komt het vanzelf wel weer aan de beurt. Nu hadden we met het slopen van de witte Amazon exact de zelfde stuurstang (1969 met stuurslot). Toen Bart deze eruit haalde heb ik goed gekeken hoe het ging, de taal die Bart daarbij uitte was niet netjes. Maar het was uiteindelijk zo simpel. Stuurslot eraf (breekbouten even inslijpen), bevestigingsstang ook met breekbouten eraf en dan het geheel met omhulsel door de motorruimte eruit halen. Het omhulsel zit namelijk vast met een pen i.v.m het stuurslot. Dat is net iets anders dan de oudere modellen.
De kabelboom moet ik er nog uithalen, maar het dikke deel wil niet zo lekker door het schutbord heen. Uiteindelijk heb ik deze gewoon doorgeslepen, ik ga toch de gehele kabelboom nieuw maken, met nieuwe draden· ben je verder ook van alle elektra-problemen af zoals dat knipperende laadlampje. Ik heb er ervaring mee en het is niet zo moeilijk, kost zoals alles even tijd.
Nu de onderzijde schoon is en echt alles uit de auto is krijg je een veel beter overzicht. Dus kan je weer even denken “waar ben ik aan begonnen”. Al dat slijp- en laswerk, en dan alles nog schoonmaken en lakken…………….· Dit soort gedachtes duren gelukkig niet al te lang en dan ga je gewoon weer verder, want wie A zegt moet ook Volvo zeggen. De planning (ja, die heb ik) is dat binnen 1,5 jaar alles in orde moet zijn. Hoezo ambitieus??????
Ik probeer nog steeds elke dag iets aan de wagen te doen, het lukt niet helemaal maar toch bijna. Ook in ons huis beginnen langzaam weer Volvo onderdelen te verschijnen.
Net zoals ik me voorgenomen hebt om dit verslag te blijven schrijven. Nu is het zo dat als ik eenmaal zit, dan schrijf ik vrij gemakkelijk een A4tje vol.
Mijn dochter is nu geen steun meer, want ze had een meevallertje dat ze anderhalve week mee mocht naar Canada, onze eisen waren dan wel dat haar schoolopleiding niet in het gedrang mocht komen, dus zit ze nu te blokken en ik zit alleen in de schuur.
Ik heb nu de eerste stukken uit de carrosserie geslepen en de gaten lijken wel erg groot, ik kan dus beter beginnen met plaat op maat te snijden.
René Ruiter zonder dochter
Deel IV
SLIJPEN EN LASSEN
Nu de eerste stukjes erin zitten krijg je toch een goed gevoel, soms denk je dan "nog even" en dan is het klaar. Als je om je heen kijk dan is die gedachte zo weer weg.
Joop Noordhuizen zei eens, op een technische avond, je moet alle bouten en moeren gewoon in een emmer gooien en laten verzinken, dan zit alles er weer netjes onder. Dan vond ik een goed advies en daar ben ik mee begonnen, dat zal nog een uitzoekerij worden om alles weer bij het juiste onderdeel te krijgen, als alles terug is. Ik heb dus eerst alle losse bouten en moeren die ik in de loop van de tijd verzameld hebt in die emmer gegooid.
Alles van de sloopauto en onze eigen wagen moet dan uit elkaar gehaald worden, geborsteld, ontlakt en verder schoongemaakt worden. Dit is een karwei waar ik een beetje te licht tegen aan gekeken hebt. Er zijn bouten die met geen geweld los willen, meestal van de sloper.
De emmer begint al aardig vol te raken. Tussen door even een paar verzinkerijen bellen om te vragen wat het kost om een emmer spul te laten "trommel verzinken" , gelukkig weet ik via mijn werk hoe het proces van verzinken is en dat praat een stuk makkelijker. Uiteindelijk zijn de kosten € 35,-- per trommel (het volume van 1 emmer). Het is alleen zo dat de rest van de restauratie natuurlijk stil staat nu ik hier weer mee bezig ben. Op TV gaat dat toch anders.
Nu kan je na het verzinken de spullen ook laten passiveren en dan voor een nog betere bescherming latten lakken, hiervan moet ik nog een meerprijs opvragen. Het lakken wordt ook gedaan bij de verzinkerij. Dit kan je ook allemaal op Internet vinden, net al de beste bescherming voor de onderkant, het lijkt erop dat het EPDM is maar daar moet ik me nog even verder mee bezig houden.
Natuurlijk komt in de "nieuwe" Volvo een kilometer teller die met 0 begint, dus even de teller uit elkaar gehaald. Even op het Forum de vraag gesteld "hoe doe je dat". Nu blijkt het vrij eenvoudig met een tangetje te doen er komt geen computer aan te pas voor dit "tune" werk.
Tussendoor weer even slijpen en lassen, de balken aan de binnenzijde, als ze toch open liggen even bewerken met Fertan. Bij het slopen van de Donorauto heb ik toch besloten om nieuwe dorpels te gaan gebruiken, als je zag wat een werk het is om de oude dorpels weer mooi te krijgen, en wat een nieuwe dorpel kost, nu dan is de keuze snel gemaakt.
De rugleuning van de achterbank kan je zo lekker thuis demonteren en weer opnieuw bekleden, dan ziet de familie je ook weer even, net als de kachel unit en nog wat losse delen.
Langzaamaan beginnen de losse onderdelen ons huis weer te bevolken, ik denk dat ik de bergruimte onder bed maar weer ga gebruiken net als vorige keer, dat is alweer 7 jaar geleden, wat vliegt de tijd toch.
René Ruiter
Deel V
STRALEN
De achterlichten worden al heel mooi, eerst gestraald en daarna met zinkprimer behandeld en als finishing touch met chroomverf bespoten, dat glimt mooi. Alleen de chroomverf blijft wat afgeven dus daar maar even een blanke lak overheen gezet. Nu zijn ze ineens donkerder (RAL 9006), een aluminium kleur, dat was niet de bedoeling. Gelukkig heb ik twee stel lichten dus ik kan het nog eens doen.
Ik ga de drie soorten achterlichten die ik nu heb, twee gespoten en één met zilverfolie (in de combi) eens vergelijken, welke geeft het meeste licht, maar dan moet eerst de verlichting erin gezet zijn. Dit is iets voor later.
Bij een installateur heb ik een staalborstel (vierkant) op een lange (ca. 1 meter) steel aangeschaft om in de kokerbalken schoon te maken, dat is wel lekker gemakkelijk.
Na enige tijd ben ik weer begonnen met het plaatwerk, ik heb eerst alle kleine delen gestraald die ik tegenkwam, ik heb nu zeker een emmer vol, gelukkig hoef ik niet alles eraf te stralen, de rest gebeurt wel in het zuurbad bij de verzinkerij.
Tijdens het stralen kom je er ook achter dat met acht bar stralen wel lekker snel gaat, maar het straalgrit snel in poeder verandert. Nu straal ik met vier bar, het duurt iets langer maar je grit gaat ook aanmerkelijk langer mee.
Af en toe kan ik wat onderdelen, waarvan ik weet dat ik dit toch niet gebruik, verkopen, daarvan koop ik weer onderdelen die ik wel nodig heb. Ik kijk alle aanbiedingen na en als er iets bij zit wat ik in de "toekomst" nodig heb, dan schaf ik dat aan, zo spreid ik de kosten ook iets.
Ik heb nu de kachelunit gestraald en opnieuw gespoten, de rubbers had ik al gekocht en de radiator gespoeld en met de stoomreiniger schoongemaakt. Nog even en dan kan ik de kachel in elkaar zetten, even wachten tot de parkers verzinkt zijn. Dan is er weer een klein stukje klaar. Dan kan hij naast de ruitenwisserunit en de carburateur gaan liggen. Hoewel ik nu een vrij redelijke schuur tot mijn beschikking heb, leg ik de onderdelen die al helemaal klaar zijn maar weer onder ons bed (dat waren we zo al gewend met de vorige restauratie). Ik zal ze naar de schuur brengen als ik klaar ben met slijpen aan de auto. Je moet wel een beetje zuinig zijn met de nieuwe onderdelen.
Nu lijkt het wel als of ik alleen maar aan de auto sleutel, maar tussendoor heb ik nog even de dakramen vervangen, heb ik nog een hobby als duiken en heb ik mijn gezin nog, o ja ik moet ook nog wat bijwerken aan onze combi, die is ook al 7 jaar "oud" (na de restauratie).
Omdat ik nog tijd overhad ga ik samen met nog een stel enthousiastelingen het kampeerweekend in 2010 organiseren, tijd is maar relatief, blijkt zo maar.
René Ruiter
Deel VI
LANGZAAM MAAR ZEKER
Als je stukken eruit slijpt lijkt het wel alsof de gaten steeds groter worden, maar je kan het beter goed aanpakken dan een stukje eroverheen zetten want dat is meer voor het zicht.
Ik probeer zoveel mogelijk naar de schuur te gaan en dan meestal tot 9 uur a half 10 ‘s avonds, zodat ik daarna nog even thuis kan zitten met de familie.
Als ik in de schuur ben dan komt Hans (een vriend en ingenieur) vaak kijken hoe ik met het "wrak" bezig ben. Het is een van zijn schuren waar ik in bezig ben. In sommigen opzichten is het wel eens frustrerend, want hij is zoveel beter in lassen en de techniek dan dat ik ben, dat je wel eens denk wat ben ik toch maar een amateur. Aan de andere kant, hij heeft er het geduld niet voor om zo iets op te pakken. Dus dat sterkt mij weer.
Vaak krijg ik wel tips van hem hoe ik iets beter zou kunnen aanpakken, aan de andere kant leert hij ook van mijn aanpak. Zijn kinderen Bas (10 jaar) en sander (8 jaar) komen mij af en toe helpen.
Ik kom steeds meer bouten en moeren tegen die ook even verzinkt kunnen worden, Ik denk dat ik binnenkort met mijn emmer naar de verzinkerij ga want op de gezandstraalde spullen komt alweer wat vliegroest.
Tussendoor weer eens lekker een weekendje gedoken in Zeeland, het is wat een heel weekend niet sleutelen, maar dit heb je af en toe wel nodig. Ik ga maar door omdat ik niet 7 jaar lang met de restauratie bezig wilt zijn. De vorige keer is het me gelukt in 2 jaar, nu wil ik het iets sneller doen. Het lijkt op een gegeven moment wel of je hele leven bestaat uit Volvo en ik wil nog zoveel andere dingen doen.
Na deze overpeinzingen ga je toch maar weer verder. Als ik met de onderdelen bezig ben voor het verzinken dan denk ik wel en als alles terug komt hoe zoek ik alles uit? Ik dacht toen dat is toch gemakkelijk ik een onderdelenboek en zo kan ik precies zien waar welk boutje en moertje moet komen. Dat was iets te gemakkelijk gedacht in het boek staat alleen bolt / nut etc. maar geen maten, fijn en nu??????
Maar op de site van het VOD staan wel maten, alleen niet waar ze gebruikt worden. Nu ben ik gek op lijstjes (vraag maar aan Karin) en heb een eindloos geduld. O.K. eerst het onderdeelboek open en de onderdeelnummers van de bouten opzoeken, dan een spreadsheetje in elkaar zetten en beginnen maar. STOELFRAME artnr. 940113 6x bout, wat voor bout, en zo verder. Gelijktijdig open je dan de site van het VOD en zoek het artikelnummer op en je weet de maat zeskant UNC 5/16x13, even invullen en dan de volgende. Dit is een werkje dat ik zo een halfuurtje doe om niet helemaal simpel te worden. Als ik klaar ben zal ik mijn lijst wel op de site van regio oost zetten. Als je dan een B20 (2 deurs) hebt kan je zo zien welke bouten en moeren met de maten en waar ze voor nodig zijn.
Nu eerst even op vakantie naar Engeland, natuurlijk probeer ik daar even een lading zelfborgendemoeren UNC en UNF te kopen.
Dat viel tegen, daar in Ebgeland, we zijn zeker in 10 winkels en garages geweest en alles wat ze hadden was Metrisch niemand had de Imperial bouten. Dan maar weer internet afzoeken.
René Ruiter
Deel VII
EINDELIJK VERZINKEN
Jerryt en ik hebben onze emmer naar de verzinkerij gebracht, daar hebben we ook nog een rondleiding door het bedrijf gehad. Nu ik de trommels heb gezien had ik wel 2 emmers vol kunnen aanleveren. We weten nu ook hoe het materiaal in de kunststof trommel zijn minpool krijgt. En over een kleine week is alles klaar.
Als ik dan weer met de auto bezig ben kom ik toch nog steeds onderdelen tegen waarvan ik denk die had ik ook nog kunnen verzinken, terwijl ik dacht alles al te hebben.
Karin heeft de emmers met verzinkte onderdelen weer opgehaald. Ik moet zeggen, ik had verwacht dat alles er mooi zou uitzien, maar er zitten stukken bij die niet goed ontroest (ja, ik had niet overal alles er goed af gehaald) en verzinkt zijn.
Volgende keer (als deze ooit komt) dan zal ik alles nog beter schoonmaken (zelf even in de zwavelzuur hangen) en meer aanleveren zodat de trommel ongeveer halfvol komt, hierdoor raken de elektroden(- pool) beter het materiaal en wordt het beter verzinkt. Een verzinker laat alles maar een gemiddelde tijd in het zwavelzuur om de omloopsnelheid te krijgen. Zo zie je maar je blijft leren. Overigens het meeste ziet er wel mooi uit.
Met een paar verdeeldozen van Xenos (waren de goedkoopste) heb ik alle bouten, moeren, veren, volgringen, parkers, slotonderdelen etc. per soort in de vakjes gedaan. Was dit nu een linkse moer of UNF of toch UNC? De grote delen die er bij zaten zijn wat makkelijker in te delen, maar die kleine dingen, waar was dit ook al weer voor? Ik moet zeggen dat de meeste klemmetjes, veertjes etc ik wel kan plaatsen. Het is wel een hele uitzoekerij en het kost wel een paar avonden. Gelukkig heb ik veel foto's gemaakt.
Je hebt zo 10 assortimentsdozen vol met kleine onderdelen, dat ziet er erg mooi uit. O.ja nu kan ik eindelijk de kachelunit verder in elkaar zetten en apart leggen. De rubbers hiervoor had ik al van het VOD gekregen. Ook heb ik nu veel losse onderdelen gestraald en in de epoxy primer gezet. Als alles zo hangt te drogen krijg je toch een goed gevoel, zo van het begint ergens op te lijken.
Eén van mijn kasten begint al aardig vol te raken van onderdelen die klaar zijn. Zo werk je een tijdje aan de carrosserie en dan weer aan wat onderdelen. Het lijkt wel of het gereedmaken van de losse onderdelen sneller gaat dan het lassen aan de carrosserie. Heb je het ene stuk net dicht zitten komt er weer een nieuw gat tevoorschijn. Ik richt mij nu eerst helemaal op de voorkant, als eerste de bijrijderkant afmaken en dan de chauffeurskant. Het begint nu ook kouder te worden in de schuur, de enige verwarming komt van een straalkacheltje wat op een gasfles staat, hoewel als je bezig bent vergeet je al snel de koude. Om eerlijk te zijn na 2 uur in een schuur te staan met een temperatuur van onder het vriespunt dan krijg je wel zin om thuis even een lekker bakje thee te gaan drinken.
Ik ben nu ook begonnen om de remdrukverdelers (model 69 dus 2 stuks) en de hoofdremcilinder weer te voorzien van nieuwe rubbers en te monteren. Over de remklauwen twijfel ik nog een beetje zal ik deze ook reviseren of gewoon 2 gereviseerde klauwen kopen, het scheelt wel tijd. Ik moet natuurlijk wel de financiën een beetje in de gaten houden.
Rene Ruiter
Deel VIII
EVEN DOOR DE KOU HEEN
Bart, een vriend die nu met het afbouwen van zijn Volvo sedan bezig is, had eerst het idee om op de VKB in 2009 te gaan staan pronken met zijn restauratie-object. Dit bleek zoveel stress met zich mee te brengen dat hij er maar vanaf zag. Hij bouwt nu rustig zijn wagen af en ik mag zeggen dat deze erg mooi aan het worden is. Hij heeft nog steeds een deadline, hij gaat er in april als trouwauto mee rijden.
Er is voor mij nog genoeg te doen aan mijn eigen Amazon, buiten de carrosserie, stuurstangen, panhardstang, remplaten etc. Veel moet er nog worden schoongemaakt en in de verf gezet. Ik heb nu onderdelen dubbel (dankzij de donor-auto), daar kan ik dan de beste onderdelen uit kiezen. Overigens is de donor-auto nu geheel verwijderd uit het Nederlandse autobestand, weer een Zweed minder. 81-11-HP is gerecycled.
Van veel delen is het een kleine moeite om alles te ontroesten en in de primer te zetten, deze kan ik dan als reserve gebruiken of als alles klaar is te koop zetten.
De voorzijde van de carrosserie heb ik nu geheel gelast. De dorpels las ik er pas op als ik de spatborden kan passen, hier moet je eerst even goed naar kijken voor je ze vast zet. Ik ben nu aan de achterkant van de auto begonnen. Ook daar is nog het een en ander te slijpen en lassen.
Op zo'n moment heb je weer even het idee van nu gaan we de goede kant op, ik ben al over de helft van het laswerk.
Ik heb ook een vertinset besteld zodat ik de lasnaden kan vertinnen, lekker ouderwets en beter dan plamuur. Natuurlijk moet je ook plamuren, maar dit wil ik tot een minimum beperken.
Het is nog steeds vrij koud in de schuur met alleen een klein gasbrandertje op je gericht, ik kijk dan ook uit naar het voorjaar met wat warmer weer.
Ik moet zeggen dat ik nu met mijn verslagen een beetje achterloop, normaal heb ik er al een paar klaar als ik er een naar ons blad stuur, nu moet ik deze nog schrijven met de deadline in mijn nek.
Langzaamaan begin ik ook nieuwe delen te kopen, zoals remklauwen, op deze manier probeer ik de uitgaven toch een beetje te spreiden.
Tussendoor help ik af en toe Bart even met zijn bijna klaar Amazon, als je daar mee bezig bent dan weet je weer waar je het voor doet en wil je ook gaan afbouwen.
Ik blijf nog optimistisch, dus eind van het jaar is ze gereed, hoop ik.
René Ruiter
Deel IX
Er begint schot in te komen
Ik heb mijn vertinset binnen en heb deze uitgeprobeerd, het is even wennen maar het gaat steeds beter. En het is beter dan plamuur. Voor de spateltjes die je erbij nodig hebt vragen ze snel € 10,-- per stuk, dat is natuurlijk snel verdiend, een stukje hout bewerken kan ik zelf ook, een beetje schuren en je hebt ze in de maat en vorm die je nodig hebt.
De grootste delen heb ik nu aan de voorkant gehad en ik ben intussen naar de achterkant verhuist. Je wilt niet weten wat voor stukken je uit de achterkant haalt, misschien brengt het nog wat op bij de oud ijzerboer.
Wederom komt het "spit" weer erg van pas, je moet er toch niet aan denken dat je dit allemaal op je rug moet slijpen en lassen. Het is elke keer weer een genot om de wagen zo om te kunnen draaien.
Ondertussen is Bart, ik heb hem al eerder in mijn verhalen genoemd, klaar met zijn auto. Hij heeft intussen al een bruidspaar gereden, en de wagen was dan ook net op tijd klaar. Tijdens de keuring kwam hij er achter dat de verdamper ondersteboven zat. Dus Bart, ik vind dat hij was afgekeurd, ook al beweer jij van niet. Na dit euveltje verholpen te hebben kwam de witte Amazon met glans (letterlijk) door de keuring en kon het bruidspaar met een gerust hart trouwen.
Nu viel Bart natuurlijk in een enorm gat, met zijn Amazon geheel klaar, en sociaal als ik ben, heb ik gezegd dat ik dit gat wel wilde dichten en heb hem verteld dat hij wel wat mocht lassen aan mijn wagen. Bart was verschrikkelijk opgelucht dat hij weer iets om handen had en niet doelloos thuis hoefde te zitten.
Een bijkomstigheid is ook dat het wat gezelliger is om met zijn tweeën te werken dan alleen, en ik moet zeggen dat Bart wel weg weet met de losse stukken ijzer, in één keer gaat het nu toch een stuk sneller.
Ik mag nu praten over we, overigens kijkt mijn dochter nog steeds van de zijlijn toe en geeft af en toe wel commentaar, Bart en ik gaan nu verder, samen zetten we er hele stukken in, die ik daarna alleen afwerk, als dat klaar is komt Bart weer even helpen.
We zijn nu bij de achterkant en hebben de wielkast al vervangen, toen de stukken er allemaal uitgeslepen waren was het een heel groot gat. Het spit hebben we aan die kant vastgelast aan het carrosserie, want veel houvast was er niet meer aan die kant. Nu kunnen we de wagen gewoon blijven draaien.
Ik heb ook de portieren naar voren gehaald, we hebben er vier voor een tweedeurs auto, dus even kijken welke het beste zijn. Intussen hebben we al veel chroomwerk schoongemaakt en in folie gewikkeld voor straks.
Voor de portieren heb ik watervast hardboard gekocht à € 12,-- en daar ga ik nieuwe panelen van zagen. Als eerste hang ik dun PVC (0,5mm dik) tegen het portier aan en daar zet ik de panelen tegen aan. De oude boardpanelen hebben hun beste tijd wel gehad na 40 jaar. Ik moet nog even kijken hoe ik dat doe met de panelen achterin, want deze zijn voorgevormd, weer een nieuwe uitdaging.
René Ruiter
Deel X
DE KLEINE DELEN
Het blijkt dat de rand rond de voorruit slechter is dan ik gedacht had. Toen we de grote gaten aan de achterzijde van de auto gedicht hadden leek het of er nog maar een paar kleine delen gelast hoefden te worden, dus bijna in een hoera-stemming. Alleen, toen ik nog beter keek bij de voorruit zaten er wel veel kleine dunne stukjes metaal over grote gaten gelast. Dan sta je weer voor een keuze, zal ik hier allemaal nieuwe stukjes voor gaan zetten en deze erin lassen, hoe doe ik de bochten dan of gaan we op zoek naar een donor-voorraamrand. Na wat rond bellen en vragen heb ik samen met Bart een afspraak gemaakt met Dries om daar even te gaan hobbyen aan een voorruitrand.
In de tussentijd ga je natuurlijk niet stil zitten maar maak je allemaal kleine onderdelen schoon, daar ben ik zo tussendoor al een tijd mee bezig.
De zwarte randen aan de binnenzijde van de voorruit zien er weer uit als nieuw. Ik ben ook bezig om weer een hoop onderdelen te stralen en klaar te maken om in de primer te zetten. Voor de kleine onderdelen heb ik een airbrush aangeschaft, dat heb ik waarschijnlijk al een keer gezegd. Het is geweldig om met een airbrush te spuiten, je heb niet direct een spuitcabine nodig, de verneveling is erg beperkt en je hoeft maar een hele kleine hoeveelheid verf aan te maken. Echt een aanrader. De grote losse delen en de auto doe ik met een normaal spuitpistool, maar daar komt veel meer voorbereiding bij kijken.
Als je mijn kast ziet, en uiteraard onder het bed, dan liggen overal onderdelen mooi schoongemaakt en verpakt in plastic zakken of folie. Ook veel delen die al in de primer gespoten zijn en liggen te wachten op hun originele kleur. Over de kleur heb ik al verschillende discussies gehad met Lillan, zo vond ze parelmoer wel erg mooi, ik ben geen professionele spuiter, dus zei ik: " hou het maar bij uni-kleuren." Overigens ik weet nog niet of ik de auto zelf ga spuiten, binnen en onderzijde natuurlijk wel, of dat ik het uitbesteed. We laten dat nog maar even in het midden, er zijn nog genoeg andere dingen te doen.
Voor de versnellingsbak en motorblok zijn pakkingen binnengekomen met de rode motorverf, dus die kunnen we ook klaar gaan maken, in ieder geval de versnellingsbak, lekker klein en handzaam, de motor volgt daarna wel.
Mijn fotoserie begint ook al aardig te groeien en ik moet zeggen dat ik de meeste losse onderdelen wel kan plaatsen, bij de eerste restauratie schreef ik alles netjes op en deed de onderdelen met label in plastic zakjes en ik moet zeggen, dat heeft me de eerste keer goed geholpen, nu zit alles wel in zakjes maar zonder label. Je raakt snel bekend met de verschillende onderdelen.
Voor de zelfborgende moeren heb ik een adres gevonden waar ik ze in grote hoeveelheden kan kopen, zit ook nog vrij dichtbij. Ga je er eerst helemaal voor naar Engeland om ze te zoeken en dan zit het vlak om de hoek. Dus geen VOD, sorry jongens, per 100 zijn ze een stuk goedkoper dan per stuk. Ik vraag me af waarom ze in het VOD niet een assortizak met bouten en moeren hebben, die komen altijd van pas. Nu moet je alles apart kopen, misschien een idee?
Overigens de deurpanelen waar ik al eerder mee bezig was zijn erg mooi geworden, gelukkig was het skai nog heel dus dat kon ik zo schoonmaken en overzetten op de board panelen. Bij de bouwmarkt een stukje watervast hardboard halen, na tekenen, zagen en nieten maar, het resultaat is erg mooi geworden.
René Ruiter
Deel XI
NOG 4 MAANDEN TE GAAN?
De transplantatie van de voorruit gaat erg mooi het heeft wel veel werk gevergd om de buitenhuid eraf te halen en alles pas te maken, maar dan samen met Bart het raam erin zetten blijkt uiteindelijk gladjes te verlopen, nu nog even alles aflassen en vertinnen.
Het resultaat mag er dan ook zijn, alleen boven op het dak zie je een litteken maar voor de rest zit alles uit het zicht.
Er is de laatste tijd veel gebeurt wat nogal een impact heeft op mijn restauratie, gekscheerend had ik wel eens gezegd dat ik aan het eind van dit jaar klaar zou zijn met de restauratie, nu is dat wel erg dichtbij gekomen. Ik heb begin september te horen gekregen dat er een andere bestemming is voor de schuur waar ik in zit en dat ze deze willen gaan gebruiken in januari.
En daar sta je nog 4 maanden te gaan met een auto die nog niet afgelast is en in het spit hangt.
Je gaat dan denken wat nu? Krijg ik het werkelijk voor elkaar of moet ik toch realistisch zijn en alles verplaatsen, maar waar naar toe?????
Ik moet zeggen dat je na deze boodschap toch een beetje onrustig wordt. Uiteindelijk denk je dan, ik zal ze eens wat laten zien, nu zit ik bijna elke avond bij de auto en vraag wat meer hulp.
Na deze mededeling lijkt het wel of je vleugels krijgt, zodra het weer het toelaat, zet ik de straalkast buiten, dat scheelt met het stof en straal weer een paar losse onderdelen, alles netjes verpakken en warm wegzetten. Als er weer genoeg is spuit ik alles in de epoxy en zo slinkt de stapel met losse delen toch wel snel. Ik moet alleen nog wat grote delen stralen zoals een subframe, trommels (buitenkant) draagstangen, veren etc. Vanwege de tijd ga ik dit maar uitbesteden aan een professionele straler, ook hier blijkt weer met wat navraag en rondrijden scheelt dat veel geld.
Nu ik dit weggebracht heb moet ik alles als het klaar is direct spuiten, en dat blijkt de zelfde middag al te zijn dus snel mijn spuithokje weer opgezet alles klaar gemaakt en dan ben je niet voor half 11 thuis, moe maar voldaan.
Een lastig klusje is nog het U-profieltje onder de voorruit voor het motorkaprubber, dat profiel zit opgerold, natuurlijk naar de verkeerde kant, na veel geduld krijg ik de strip redelijk recht zodat (weer we) het vast kunnen lassen. Dit is echt geen klusje om alleen te doen.
Nu kan ik de carrosserie nog even nalopen voor de laatste lasjes en dan eindelijk kan ik zeggen HET LASWERK ZIT EROP ( misschien nog wat met de deuren en spatborden).
Ja, dan moet het grote spuitwerk komen, hiervoor ga ik een tent maken met wit plastic, dit ik over de auto span, lamp erop en je hebt direct meer licht op tafel en het is ook warmer onder het zeil. Jerryt (mijn zoon) heeft me daar bij geholpen, je hoort het nu helpt de zoon meer als de dochter. We hebben ook de laatste stukjes bitumen van de auto verwijdert, waar komen die ineens vandaan? Hierna kan eindelijk alles ontvet worden en met een heerlijke warme dag heb ik het grootste deel van de carrosserie in de epoxy primer gezet. Als je nu naar de auto kijkt dan heb je toch het gevoel, het gaat wat worden en dat alles in 1 maand tijd.
Aan de achterzijde zitten de ribbelplaten (helemaal onderaan), het zwakke punt hiervan is de aanhechting aan de rest van de auto. Doordat er beweging blijft zitten in de ribbelplaat komt er vocht tussen en gaat het hier roesten. Ik heb nu aan de achterzijde van de ribbelplaat een schuin stukje staf (rond 5mm) gelast, dit geeft zoveel stijfheid in de plaat dat deze niet meer beweegt, volgens mij voorkom ik hiermee in de toekomst wat roest-ellende.
René Ruiter
Deel XII
HET EINDE VAN HET JAAR 2010
Nu het laswerk klaar is en de body met veel onderdelen in epoxy en primer zitten kan ik verder kijken. Gelukkig heb ik een nieuwe ruimte gevonden via een bevriende relatie waar ik de wagen mag afbouwen, spuiten mag hier niet, jammer genoeg. Maar ik ben al blij dat ik een nieuw onderdak heb gevonden, lekker qua maat (ca. 15x10m), de hal stond toch nog leeg en ook nog dichtbij huis, nog geen 5 min fietsen. Maar ik moet eerst alles gespoten hebben en rollend voordat ik de wagen kan verplaatsen.
Het lijkt wel of alles nu in een stroomversnelling komt, ik heb besloten om de wagen zelf te gaan spuiten, ten eerste i.v.m. de tijd en ten tweede voor het kostenplaatje. Ik weet dat ik geen showroom kwaliteit auto ga krijgen, maar de tijd drukt nu wel erg hard.
De weersomstandigheden verslechteren wat, er komt een leuk koufront onze kant op met sneeuw, normaal ben ik gek op de sneeuw maar nu mag het van mij nog wel een maand of zo wegblijven met het spuiten in het vooruitzicht.
Het strak maken is een crime, maar dat is iets wat we al wisten, gelukkig ken ik een ex-auto- spuiter waar ik veel aan kan vragen, de grondlagen heb ik er, al zeg ik het zelf, netjes op gebracht, met maar een enkele zakker. Dan weer plamuren en schuren, weer gronden en dan zie je steeds weer "deukjes", wat een eindeloos werk, ja het is niet je vak en de omstandigheden zijn ook niet erg ideaal. Ik moet zeggen dat de "tent"die ik over de auto heb gemaakt goed werkt. De temperatuur blijft hierdoor "aangenaam", in vergelijking met buiten.
De portieren die ik had bleken toch meer werk te vragen dan op het eerste gezicht leek, dus maar weer even shoppen op Marktplaats en ja hoor daar vond ik een portier in de buurt van Heerenveen, moest ik wel alles meenemen wat hij had staan. Dus een aanhanger geregeld en met een lekkere sneeuwbui naar het noorden, waar het wonderlijk genoeg veel minder wit was dan bij ons. Thuis gekomen snel al het overige spul op Marktplaats gezet want het was toch wel erg veel wat we zo meegenomen hadden. Maar de portieren zijn mooi.
Jerryt helpt mij nu wat vaker wat ik toch wel fijn vind, zoals alle naden kitten, mens wat zijn dat er veel, het is voor het behoud van je auto. Waarom deden ze dat vroeger niet?
Op dit moment liggen de onderdelen op 3 plaatsen en ik zoek me af en toe (volgens mijn vrouw elke keer) drie keer in de rondte, waar heb ik dat nu weer liggen? Ik zal blij zijn als ik op de nieuwe locatie zit en alles bij elkaar ligt.
Ik ben ook zo langzamerhand begonnen aan de kabelboom, als ik met al die draadjes bezig ben zie ik mijn gezinsleden en vrienden denken "hoe komt hij daar ooit uit." Het is heel gemakkelijk, gewoon de draadjes volgen (met een schema erbij) en er naast de nieuwe leggen. Dit alles kost wel even tijd, leuk voor de kerstdagen.
De sneeuw ligt nu al lekker hoog maar er wordt voor het weekend warmte voorspeld, ik moet tijdens deze korte "Hittegolf " gaan spuiten, snel onder mijn tent de verwarming gaan opstoken en dan maar spuiten. Het werd zelfs 15 graden binnen, niet ideaal maar het beste wat ik kan krijgen. Ik heb zelfs zonder 1 zakker gespoten, toch netjes voor een kantoormannetje.
Eindelijk kunnen de assen eronder komen, hoewel, de auto ligt nog op zijn rug dus je moet dan ondersteboven denken. Samen met Bart en Jerryt wordt deze klus geklaard.
Nu de wagen even omdraaien, met de zware assen erop wil hij dit wel heel snel doen.
Even een ambulance regelen, makkelijk als je een vriend hebt die zo'n ding heeft, en dan alles demonteren, het spit kan nu weer in de verkoop en alles op de ambulance. Wat een berg onderdelen heb je dan zo verzameld in die 2 jaar.
De schuur heb ik helemaal leeg gemaakt en de volgende hal weer gevuld, nu gaan we afbouwen.
René Ruiter
Deel XIII
AFBOUWEN
In deze nieuwe ruime hal kan ik alles lekker overzichtelijk neerzetten en beginnen met afbouwen, dat geeft een fijn gevoel.
Mijn kabelboom is nog niet af, maar we gaan nog wat extra dingen inbouwen en die kabels moeten er ook in verwerkt worden, onder andere:
1) Centrale deurvergrendeling
2) 3e remlicht
3) Alarm
4) Achteruitrij-camera
5) En wie weet wat nog meer
De achteruitrij-camera is makkelijk voor mijn dochter, die niet zo groot is, kan ze toch iets meer zien en ik hoef dan niet zo vaak uit te deuken. Zo hebben we er alle twee wat aan.
De wagen staat nu midden in de hal op hoge assteunen met eronder een paar platen karton met plastik, zo kan je zonder een kouwe kont te krijgen toch op de grond liggen.
De onderzijde heb ik nog een keer behandeld met antisteenslag en natuurlijk komen er aluminium binnenschermen in de spatborden. Hopelijk heb ik de onderzijde dan goed beschermd. Geen bituum, dat heb ik de vorige keer ook niet gedaan en dat is goed bevallen, ik zie nu waar er problemen kunnen ontstaan aan de onderzijde.
Het is een genot om onder de wagen leidingen aan te leggen, het is net een nieuwe auto. Ik heb een hele lijst met "to do"-dingen hangen aan de wand, waar ik elke keer weer een streep door een onderdeel kan zetten, zo zie je de opsomming steeds korter worden.
De voortrein, achteras en remleidingen met trommels en klauwen zitten er nu aan en het begint steeds meer op een complete auto te lijken.
Van de week ga ik samen met Bart de ramen erin zetten, thuis ben ik in de woonkamer nog bezig met de kabelboom, daar staat een grote kist waar ik elke keer de bedrading uit haal en dan weer een paar draden kan trekken. Op die manier ben ik ook niet elke avond weg.
Langzamerhand verkoop ik ook mijn overtollige onderdelen, die ik bij elkaar had gesprokkeld tijdens de restauratie. Nu begint ook al het werk wat je al hebt verricht zijn vruchten af te werpen. De kachelunit was geheel klaar en kon er zo in gezet worden. Onder het dashboard heb ik alles wit gespoten, zodat ik als ik onder aan de bedrading moet werken een mooie lichte omgeving heb. Antidenderplaten zijn allemaal geplakt en het plafond is beplakt met isolatieplaten, je kan dat direct merken als je tegen elkaar praat in de cabine, het klinkt een stuk minder hol.
De eerste bedrading ligt er nu in, en tijdens het opnieuw trekken van de bedrading zag ik ook waarom ik deze geheel vernieuw, ik kwam nadat ik de zwarte hulzen eraf gehaald had een paar draden tegen die geheel bloot lagen (hadden het een beetje warm gehad). Verder zag je dat de oxidatie toch al een eind in de bedrading was getrokken, wat allemaal spanningverlies betekend.
René Ruiter.
Deel XIV
Proefdraaien!
Vandaag hebben we de ramen geplaatst en gekit, het kan nu gaan regenen!
Hierdoor heb je toch het idee dat er veel gedaan is, het lijkt direct wat.
De balken heb ik allemaal van binnen behandeld met Fluid-film en de onderzijde ook, natuurlijk wel de doorzichtige versie want ik wil kunnen zien als er ergens een plekje gaat komen. Nadat ik alle holle ruimtes had behandeld kon ik eindelijk beginnen met de bekleding en de achterbank, nu heb ik eindelijk een goed plekje om even te zitten.
We hebben de motor op een proefkar gezet en geheel opgetuigd, hierbij kwam een lekkage bij de waterpomp aan het licht met het afvullen. Dan maar weer een nieuwe pakking erop en alles vastdraaien. De benzinepomp afgevlakt, want er bleef toch een grote kier zichtbaar als hij gemonteerd was, en daarna eindelijk starten maar. Waarom wil dat kreng niet, bleek toch dat de benzine niet door de pomp heen ging, gelukkig had Bart nog een extra pomp liggen en die hebben we erop gezet. Nogmaals proberen en lopen en dat na 9 jaar stil gestaan te hebben, dat is nou Volvo! Ik had wel olie op de zuigers gedaan en eens in de zoveel tijd alles even rondgedraaid en voordat de motor stil ging staan de olie ververst en er een goedkope nieuwe olie in laten lopen. Hierdoor wist ik dat er niets ging aankoeken, dit was duidelijk toen ik de carterpan eraf haalde en onder in de motor kon kijken, zo schoon allemaal.
Toen de motor liep kwam er een klein straaltje koelvloeistof bij de waterpomp uit en nadat de motor warmer werd, werd het straaltje een sproeiregen. Toen we de waterpomp goed bekeken zagen we ook een haarscheurtje zitten, dus maar even een nieuwe pomp gehaald. Nadat deze vervangen was liep de motor zo mooi. Dus alles kon geschilderd worden in Volvo-rood en in de auto getakeld worden, klaar om af te bouwen.
Mijn hele grote hal is met de helft terug gebracht, de eigenaar had een deel nodig voor opslag, nu moet ik genoegen nemen met een stuk van ca. 10 x 8m, ik denk dat ik het daar ook wel mee red.
De remleidingen zitten er onder en zijn allemaal aangesloten, motor geplaatst met radiator. De auto staat nog steeds op hoge assteunen dus je kunt overal makkelijk bij.
In het interieur heb ik antidreunplaten en isolatie geplaatst, ook het hele dak is geïsoleerd, nu kan er ook aan het hemeltje begonnen worden. De extra bedrading en de standaardbedrading loopt al naar achteren, zo heb ik de helft van de auto al bedraad.
De achteruitrijcamera zit nu in de kofferdeksel verwerkt en de monitor komt boven de achteruitrijspiegel te hangen. Bij het uitproberen van de camera zie je direct wat een extra zicht je dan hebt naar achteren. De sensoren komen onder aan de bumper en niet erin (zonde), ik maak daar nog een paar mooie beugels voor.
Nu de rubbermatten erin liggen ligt het ook een stuk beter en je kan horen wat het scheelt in geluidsisolatie, eerst klonk alles hol en nu is het een heel stuk gedempt. De mat voor in de kofferruimte is een droogloopmat met een rubber onderzijde, 25,-- bij een plaatselijke 2e hands winkel, even knippen en je hebt een mooie mat voor weinig. De rubbermat in de cabine had ik jaren geleden al eens gekocht op de rol (ribbelmat), dat was toen 100 gulden voor een rol van 10m, genoeg voor 2,5 auto s. Je ziet hier niets meer van als de veloursmatten erover heen liggen, waarom dan moeilijk doen, het moet praktisch zijn en werken.
René Ruiter
