Als Amsterdams jongetje van 12 reed ik na school met mijn vriendjes in de polder achter Sloterdijk, toen nog een dorpje met daarachter een vlakte met korenvelden en grote delen opgespoten land tot aan Zaandam, in mijn herinnering alleen onderbroken door de Centrale Hemweg. Ik schrijf 1962. Een stuk of drie Jawa’s een enkele CZ en ik op een 125cc DKW met zweefzadel. Sinds die tijd raakte ik totaal verslingerd aan tweetaktmotoren. Brommertjes opvoeren werd later een serieuze hobby. En bijna alles waar ik daarna op en in reed, onderging modificatie.
Aan die fascinatie ontkwam vele jaren later ook mijn huidige 960 niet. Voor alle duidelijkheid: aan stoplichtsprints of bandenverslindende burn-outs heb ik een broertje dood. Volslagen onzin. De kracht van 480 Nm, de duw in mijn rug, bijvoorbeeld van 80 naar 140 km/u, dat is wat mij nog steeds kippenvel bezorgt. Ja, ja, het milieu...
Nu kan dat weliswaar ook met sommige elektrisch aangedreven auto’s. Maar wat mij vooral raakt, is het geluid waarmee dat (nu nog) gepaard gaat. Daarvoor hoef je niet in een Ferrari te stappen. Een van oorsprong B204FT zestienklepper (nu 2,4 ltr) met onder andere een 3 inch uitlaatsysteem en racekat, produceert op toeren een spectaculair geluid. Vraag maar aan Hedwig L. die ik ooit op weg naar huis na een sleuteldag in Heerhugowaard op de snelweg passeerde. Vooral dát aspect aan verbrandingsmotoren werkt op mij verslavend.
Maar naarmate de jaren verstreken en mijn bewustzijn omtrent milieukwesties toeneemt, realiseer ik me dat mijn verslaving aan gesmede zuigers, H-profiel drijfstangen, twin-scroll turbo’s, race-katalysatoren, ITG luchtfilters en stand alone ecu’s etc. langzaamaan een anachronisme dreigt te worden.
Maar hoe bijzonder qua techniek ook, een Tesla kan me nauwelijks boeien. Een BMW i3 daarentegen kan me weer wél bekoren. Compacte afmetingen, mooie vormgeving.
En daar wringt bij mij de schoen: dat het een erg lang afkickproces wordt, staat nu al vast.
Adriaan
