Let even op: er is een fundamenteel verschil in roestbeschermingsproducten voor interne delen (holle delen zoals kokers) en externe delen (onderkant, binnenkant spatborden, etc).
Roest ontstaat alleen wanneer het onbeschermde metaal zich in het, voor corrosie, juiste 'milieu' bevindt. Dat juiste milieu is een afdoende vochtige omgeving. Dit is een verhouding tussen temperatuur en luchtvochtigheid: dit wordt relatieve luchtvochtigheid genoemd en daar zijn op het Internet vast tabellen van te vinden (helaas nu niet bij de hand). Zolang het onbeschermde metaal zich niet in een dergelijk milieu bevindt gebeurd er (nauwelijks) iets qua corrosie. Denk aan auto's in Californie, woestijn, etc.
Naast de relatieve luchtvochtigheid zijn er ook andere 'omgevingsvariabelen' van invloed; zo wordt corrosie van onbeschermde metalen ook versterkt in omgevingen die 'zuur' of 'base' of 'zout' zijn.
De 'dreigingen' op de beschermende lak la(a)gen van de auto zijn sterk afhankelijk van de plaats / locatie. De laklaag aan de onderkant / binnenkant spatborden wordt bijvoorbeeld blootgesteld aan steenslag, terwijl de laklaag in de holle ruimten ter hoogte van de felsnaden continu scheurt / in beweging is vanwege torsiekrachten in de carrosserie (waarbij tevens de felsnaad 'open gaat staan' en door capillaire werking vocht aantrekt). Wanneer je deze 'beschadigde laklagen' vervolgens blootstelt aan de genoemde variabelen die corrosie veroorzaken is roest het (helaas) logische resultaat. Denk bij onderkant / binnenkant spatschermen aan (zure) regenwater (of in de winter pekelwater...) en bij holle ruimten aan niet droogrijden van dezelfde (zure) regen of het niet wegspoelen van pekelwater. Kortom: relatieve luchtvochtigheid te hoog en dat gecombineerd met corrosie verhogende elementen als zouten, zuren en basen.
Wat dan te doen?
In eerste instantie moet je er -zoveel mogelijk- zorg voor dragen dat de ontstane roest (wat poreus is en dus een ideale plek is om de te hoge luchtvochtigheid vast te houden) wordt verwijderd, net als de zouten, zuren en basen. Er zijn diverse manieren van roestverwijderen. De meest effectieve (in mijn ogen) is stralen en daarna via chemische weg (al kent deze laatste wel zo haar beperkingen!!). Zogenaamde roestomvormers is EEN vorm van via de chemische weg. Roestomvormers bestaan uit of 'zuren' of 'basen' die de roest wegvreten (en vaak ook het gezonde metaal aantasten zodat structuur anders wordt en daarmee de sterkte). En omdat we al gezien hebben dat zuren en basen ook variabelen zijn die de corrosievorming 'promoten', dienen deze middelen ALTIJD nagespoeld te worden zodat ze verdund worden (en uiteindelijk niet meer schadelijk zijn). In felsnaden en kokers lukt dit naspoelen niet in afdoende mate en daarom zijn deze producten dus ongeschikt voor dergelijke ruimten.
Let wel: elke vorm van chemie kent zijn eigenaardigheden / beperkingen. Daarom werken roestomvormers alleen en uitstluitend bij een bepaalde gradatie van lichte(!) roest. Voor de bestrijding van iets zwaardere corrosie zijn deze middelen ongeschikt.
Nu weer even terug naar bescherming van de laklaag. Hoe moeten we deze dan beschermen?
De laklagen moet je afdekken met middelen die afdoende bestand zijn tegen de 'bedreigingen'. Dus middelen die steenslag kunnen weerstaan of de torsiekrachten. Kortom afdekken met een middel wat flexibel is en blijft.
Middelen als teer en wax zijn op basis van oplosmiddelen. Na het verdampen van die oplosmiddelen zijn ze niet meer flexibel, dus ongeschikt. Sterker nog: de haarscheurtjes in deze uitgedroogde middelen zijn DE plek voor een vochtig milieu .... .
Middelen op basis van (niet zure!!!) vet(ten) zijn en blijven flexibel. Tegelijkertijd kent deze flexibiliteit ook weer haar beperkingen, zoals de hechtkracht van het middel op de ondergrond. Uit de testen (zowel voor interne als externe bescherming) komen (dan ook) de middelen die gebaseerd zijn op vet(ten) als beste uit de bus. In de testen wordt, naast flexibiliteit, ook gekeken naar de hechtkracht en de mate waarin deze producten 'self healing' zijn. Immers aan de onderkant / binnenkant van spatborden heeft deze beschermlaag last van krachtig opspattend (zuur / zout) water gecombineerd met schurend straatvuil en steenslag. En in de holle ruimte(n) van de continue hoge relatieve luchtvochtigheid en de torsiekrachten gecombineerd met capillaire werking van de felsnaden. Dus een goed beschermingsprodukt zou zichzelf ook moeten kunnen herstellen.
Vet gebaseerde middelen voor holle ruimten zijn 'self healing' omdat ze of erg fluide zijn (oa. FluidFilm A is dun als water en daarnaast kruipt en dringt het in de poreuze roestkortst en verdringt het vocht). Maar omdat het ook zo dun is, spoelt het relatief gezien gemakkelijk weg. Daarom wordt dit middel vaak na verloop van tijd (1-2 jaar) afgedekt met dikkere vetgebaseerde middelen (oa. andere FluidFilm middelen of Mike Sanders Fett). Deze dikkere middelen worden, in het zonnetje, weer wat zachter en daarmee 'self healing'. Let wel: er zijn meer vetgebaseerde producten van verschillende merken die geweldig werken, zie ook de testen waar eerder door anderen al naar verwezen wordt.
Middelen voor de onderkant / binnenkant spatschermen zijn onderwerp van test geweest in de laatste uitgave van het Duitse blad OldimerMarkt. Ook hier scoren de vetgebaseerde middelen als beste, al wordt wel (pijnlijk) duidelijk dat er een groot verschil in hechtkracht en mate van 'self healing' is tussen de diverse producten (zowel vet als niet vet gebaseerd).
n) tegen roest behandelen met product Fluid Film Nas en onderkant en wielkasten met doorzichtige Perma Film steenslag laag.
