Nieuwkomer met PV444

..... vervolg van de restauratie foto's ....

.... Oei ... wat ging daar nu vandaag, gebeuren, dacht onze PV ... toen haar baas met groot gereedschap aan kwam zetten, wat zeg ik zeer groot gereedschap, zelfs twee reuze lijmtangen waren erbij. Een doek werd zorgvuldig op de grond uitgespreid vlak voor haar neus en gelukkig kreeg ze dit keer geen doek over haar koplampen gelegd, zodat ze alles goed kon bekijken.

O ja nu begreep ze het, nadat ze haar baas, de voorbumper zorgvuldig zag opmeten en linker met rechterzijde vergelijken. Daar had je het, dat was het. Jaren geleden had men haar uit die schuur getrokken, aan haar voorbumper en niet al te zachtzinnig ook. Daarbij hadden ze de linkerkant iets omhoog en gedraaid, verbogen. Het was jammer want ook toen ze na jaren haar mooie nieuwe verchroomde bumpers kreeg, werd aan dat verschil tussen links en rechts geen aandacht geschonken, of het werd niet eens meer opgemerkt. Zij wist het edoch nog goed. Dat hoorde niet. Ze had het al die jaren maar genomen zoals het was, maar met die scheve glimlach irriteerde dus nu ook haar baas. Gelukkig!

Haar nummerplaat werd verwijderd en toen de hele bumper. En ja hoor meteen was het al goed zicht- en meetbaar, links stonden de bevestigingspunten bijna 2 cm hoger dan rechts, die nog goed stonden. Dus daar werd met groot materieel en de beide lijmklemmen, plus een rubberen hamer gewerkt en gezwoegd, gemeten en gezweten ... Ondertussen moest ze zich toch wel wat verbijten, dat waren ferme tikken en heftige wringbewegingen die ze moest ondergaan. Maar dacht ze "Wie mooi wil zijn moet pijn lijden ...."

Het had resultaat. Na een half uurtje was haar baas tevreden en werd de bumper zelf onder handen genomen, want ook die was verdraaid door het jarenlang scheef gemonteerd zijn. Dat had ie in 2 minuten gefixed met twee grote lijmklemmen, wat gericht draaiwerk en klaar was kees ... ehh ... de bumper. Al meteen bij het weer monteren merkte ze het, dat paste veel beter, de bouten gleden zo op hun plaats en konden zonder moeite vastgedraaid worden. Wat een opluchting was dat, alsof ze een scheve beugel in haar mond gehad had en nu rechtgebogen werd ... ja eigenlijk nog beter, eruit gehaald werd. Tot slot werd de bumper ook nog eens volledig opgepoetst en glom daarna als een spiegel. He ja dat is genieten, voor een oude auto.
Eigenlijk, dacht ze, ook wij auto's hebben van tijd tot tijd plastische chirurgie nodig, waarom niet ?!









Maar we waren er nog niet voor vandaag, Zoals gisteren beloofd, regelde haar baas het stationair toerental iets omhoog en nadat alles opgeruimd werd, werd er zowaar nog een onaangekondigd ritje gemaakt. Heerlijk. Daar genoot ze van, en ook nieuwsgierig want ze wist niet waarheen. De weg kende ze hier ook nog niet, want ze was er vroeger nog nooit geweest, zo helemaal in het zuiden ...
Maar goed ze volgde wel, en na een ritje van zo'n 15 minuten, werd het haar helemaal warm om het motorblok, daar had ze nu niet op gerekend, wat een verrassing. Zo op een doordeweekse dag. De ruitensproeiervloeistof druppelde uit haar ooghoeken, de volgeladen optima gaf zowaar nog meer spanning af als gewoonlijk, 't kon niet waar zijn .... !!

Maar het was wel waar, daar waren opeens grote, wat zei ze ... supergrote showrooms vol auto's te zien, zo groot had ze ze van ze lang zal ze leven nog nooit gezien, een hele straat vol, whowwwww ... het kon niet op, ja zei haar baas, dit is de autoboulevard van Heerlen .... ze liet het woord op zich inwerken, AUTOBOULEVARD ... dat dat hedentendage bestond, ongeloofelijk!
Nog niet bekomen van de eerste klap, want dat was het toch voor haar, zag ze opeens wat er op de hoek, bij die grote rotonde voor autobedrijf gevestigd was, haar motorblok miste zowaar enkele slagen en vol ongeloof zag ze .... VOLVO .... staan op de gevel en op een grote reclamezuil ...

Reden we daar echt naartoe? JA ... Haar baas draaide haar rustig de parkeerplaats op en parkeerde haar tussen twee moderne Volvo's een station en een gewone, want al sla je me dood, dacht ze, die modelnummers van tegenwoordig ken ik niet .. Dat was vroeger wel anders, toen kende ze elke merk en de diverse modellen.
En hij had haar extra achteruit ingeparkeerd zodat haar koplampen mooi de grote showroom in konden kijken. Oh ze kon haar koplampen niet geloven, en al die kleuren die die moderne auto's hadden, ongelofelijk. In haar tijd, was het zwart, zwart en nog eens zwart ... En hoe trots was ze in 2008 toen er ROOD op haar kenteken geregistreerd werd. Ze was nog steeds trots op dat rood want ze vond het een mooie kleur.

Ondertussen ging haar baas naar binnen om eens rond te kijken en misschien een praatje te maken. En zei bleef maar kijken en kijken. Teveel details voor deze ene keer. En haar achterneven en -nichtjes, zag ze ook wel vreemd naar buiten kijken en onderling mompelen tegen mekaar. Die zagen haar daar zo staan en wisten natuurlijk niet goed, hoe en wat. Daar zou ze in de toekomst eens wat aan moeten doen, misschien kon ze wel een lezing houden over hoe het vroeger ging en over de geschiedenis en ontwikkeling van het merk Volvo, in de veertig- en vijftiger jaren. Daar had ze nu de tijd voor. Vastbesloten nam ze zich dat voor. Dat kon weleens leuk worden. Nadat haar baas nog een paar foto's gemaakt had, draaiden ze weer de weg op en werd via een andere route teruggereden. Dat was me toch een mooie verrassing geweest. Thuis aangekomen, dat stuk weg en die wijk wist ze nu al meteen te vinden, werd ze in de garage gezet. Whow, weer een dag om niet te vergeten.

..... wordt vervolgd .....

Het is eigenlijk heilschennis om in te breken in dit mooie verhaal maar al lezend waan me in een oude film of boek waar je als jong jochie helemaal in meegezogen wordt en dat je de hele wereld om je heen vergeet. Ik ben geabonneerd op dit verhaal.

Nee hoor René, af en toe mag dat gerust, dan weet ik dat jullie de belevenissen van onze PV nog graag volgen ...

.... een laatste poging werd deze ochtend gedaan, haar baas stond mompelend voorover gebogen en regelde de stationair toerentalschroefjes, iets hoger, want, dat begreep onze PV ook wel, ze sloeg nog te gemakkelijk af als ze eigenlijk mooi stationair moest lopen ... en ook rijdend liep ze niet altijd regelmatig. Eigenlijk schaamde ze zich ervoor, haar baas deed zo zijn best en ze werd in de watten gelegd en hoe ze ook haar best deed, de oude carburateurs waren echt aan revisie toe.
En dat beaamde ook een deskundige die op verzoek van haar baas ernaar gekeken had. Dus dat betekende geduld hebben. Het was niet anders.

Nadat ze rustig haar middagdutje, na die drukke ochtend, had gedaan, en ook wel iets gekalmeerd was, bleek er toch nog een kleinigheidje voor haar klaar te liggen. Haar baas had bij de Volvo Klassieker Vereniging, waar ze nu, zij ook!, lid van waren, enkele leuke dingen gekocht. Goh, wat klonk dat sjiek, Volvo Klassieker ... dat was ze dus ook nu ... Whow!

Ze hoorde haar baas tegen zijn vrouw iets zeggen, wat haar heel bekend in de klapruitjes klonk ... probeerde hij daar soms zweeds te spreken? Daar leek het wel op. Ze hoorde lachen want hij kon het toch niet zo gemakkelijk uitspreken .... " avGAS-förlänggare" .... "AVgas-förlänggare" .... "avgasförläng-Gare" ...
Onze rooie had genoeg gehoord. Hoera, dat werd het dus, een van die prachtig gevormde uitlaatsierstukken, die in de vijftiger jaren, je van het waren. Die had ze ook nog nooit gehad en maar af en toe gezien bij andere auto's die hun uitlaatgassen decent in een bochtje naar beneden bliezen, veel netter dan de andere auto's die vlak achter je stonden recht in hun grille te blazen....

Zorgvuldig werd het bovenstuk in vorm gebogen en bijpassende boutjes en moertjes gezocht, want vreemd genoeg zaten die er niet bij. Maar niet getreurd, haar baas had genoeg liggen om ook dit kleine probleempje op te lossen.
Het uitlaateindstuk paste als een handschoen en werd voorzichtig op zijn plaats geschoven. En daar was onze PV wel blij om, daarachter had ze toch wel een gevoelig plekje, wie niet, als ze iets over je uitlaat schuiven. Maar eenmaal op de plaats voelde het heel natuurlijk aan, en was ze er heel blij mee ... en glanzen deed dat ding, niet meer normaal, je zou bijna bang zijn te roken of te kwalmen ... daar zou ze echt op proberen te letten. Na wat goedkeurende woorden van haar baas was ze blij en overtuigd, 't zit goed. Ze zou de andere auto's straks als ze weer terug van de revalidatie was, eens iets laten ....ruiken ...

..... wordt vervolgd .....

.... vandaag stonden er andere werkzaamheden op het programma en werd onze PV met rust gelaten, heel erg vond ze dat niet, want het was niet vervelend zo, alleen was ze niet, af en toe kwam er iemand langsgelopen en wat de mensen zoal deden en meebrachten was op zich ook al interessant. Haar koplampen stonden precies in de goede richting, dus ideaal!

Toch had haar baas, vlak voor het avondeten nog een kleine verrassing voor haar in petto.
Een kleine witte, dikke envelop was gekomen en die bracht hij mee. Ze kon niet meteen zien wat hij eruit haalde, maar het moest iets speciaals zijn want, het was verpakt in zo'n belletjes plastic envelop. Dus kostbaar, dat kon niet anders.
Nieuwsgierig stak ze haar motorkap naar voren om te kunnen zien wat daaruit kwam ...
Whow .... ze kreeg geloofde ze, een medaille ... wat een eer .... maar waarvoor .... ?

Maar ook dat werd haar snel duidelijk, ze kreeg een historische KNAC plaquette die op haar grille bevestigd werd.
Ze stak haar grille trots naar voren en hield daarbij de luchtfilter ook iets in van trots, en nadat die mooie plak op zijn plaats zat, voelde zich vereerd. Lid van een koninklijke club, dus meer dan 100 jaar oud, geweldig, en oranjegezind was ze altijd al geweest. Het kon niet op. Misschien kon ze straks als ze weer wat meer onder auto's kwam een receptie houden.
Dat moest gevierd worden, een glaasje benzine of twee, was wel op zijn plaats, want voor haar was het een koninklijke onderscheiding die ze gekregen had.
Daarbij dacht ze ook terug aan haar eerste jaren, in dienst van koningin, volk en vaderland. Ja daar kon menige auto jaloers op zijn. Dat had ze toch maar mooi allemaal gedaan.

Tevreden mijmerde ze over het mooie verleden, de herinneringen, maar ook over de toekomst, de veranderingen die op haar af kwamen ... maar ook vervuld van vertrouwen, het kwam allemaal wel goed ...

..... Een paar rustige weekend dagen kreeg onze rooie, want haar baas en zijn vrouw waren een paar daagjes er op uit gegaan. En omdat ze toch nog niet zo 100% was vond ze dat niet zo erg, de verantwoordelijkheid om goed te lopen, zonder dat haar SU's goed waren afgesteld, laat staan dat haar ontsteking nog iets verkeerd stond, en inderdaad antibiotica verbeterde dat niet .... ha ha ha ... ze moest om haar eigen grapjes toeteren ... zachtjes weliswaar want zo in een dichte garage, daar toeterde hard niet fijn, had ze een keer per ongeluk gedaan, d'r klapraampjes klapperden er nog van ... die ouwe toeter deed het nog opperbest ... !!

Nee, zo rustig aan gewend raken aan het normale auto-, nou ja iets rustiger dan, het oldtimerleven, dat beviel haar wel. En zodra alles eind augustus en in september vernieuwd en verbeterd was, dan zou ze 100% ... nee 150% de oude zijn. Meer toertjes maken, clubritten en ontmoetingen met andere club Volvo's hebben. Hé ja, daar verheugde ze zich al op. Dat kon leuk worden. Ze had zoveel te vertellen en die andere auto's natuurlijk ook. Wat hadden ze niet allemaal meegemaakt in die jaren. Vroeger werd je met 65 gepensioneerd, nu niet meer, de mensen moesten maar door ploeteren of ze konden of niet. Nee dat vond ze maar niets. Al die veranderingen en wat leverde het op. Meestal niets of zelfs het tegenovergestelde ... Dan was het fijner als je na je 65ste van het leven kon genieten, reizen, toeren en eropuit, dat was pas fijn. Ja zo moest het zijn.

Ook vandaag was een rustige dag, alhoewel ze wel iets meemaakte dat ze al jaren niet meer beleefd had. En dat ze het ooit gemist had, zou je eigenlijk niet geloven, toch was het zo. Ze werd sedert lange tijd weer eens nat .... het regende en niet zo weinig ook. Haar vacuum-aangedreven ruitewissertjes wisten zich te barsten. pffff ... dat was langgeleden en het slappe veertje in de linker, hielp niet meteen om het kleine voorruitje schoon te houden ... Ze deed toch maar zoveel mogelijk haar best en raakte daarbij een beetje buiten adem. Ook moesten haar luchtfilters wat vaker kuchen en gelukkig was het maar een kort ritje en had haar baas vroeger veel motor gereden, dus hij was wel gewend aan rijden, in de regen met slecht zicht. Maar evenzogoed schaamde ze zich toch een beetje. Ze wist dat ze moest wissen, als het regende, maar met de beste wil van de wereld .... Niet erg hoorde ze, tot haar opluchting zeggen .... dat veertje, daar zoeken we wel een nieuwe voor ...

Eigenlijk was het best lekker even door de regen nat geworden te zijn, het was zo lang geleden dat haar bolle rug, natgeregend was, dat ze het niet eens meer wist wanneer voor het laatst ... en dankzij de glimmende lak en de polish en niet te vergeten de wax-behandeling die ze gekregen had, liep het meeste water er weer netjes vanaf. Verfrist en drooggewreven stond ze weer op haar plekje in de garage. Lekker nagenietend alsof ze een warme douche had gehad .... een oldtimerleven kon slechter, mijmerde ze, opende haar motorkap in een ferme gaap .... en sloot haar koplampen stilletjes om een tukje te doen ....

..... Wordt vervolgd .....

..... Laat vandaag nu toch nog heel mooi weer worden ... wonen in zuid-limburg heeft toch zijn mooie kanten, en daar is onze rooie het mee eens. Ze wordt gestart en dat lukt na wat door starten en de choke weer een beetje te gebruiken.
Vandaag staat een ochtendrit op het programma. Gewoon rijden omdat rijden leuk is. Rustig wordt haar motor warm gereden en alras komen ze op onbekende wegen. Verbaasd kijkt onze rooie haar koplampen uit. Hier is ze nog nooit geweest, en wat was dat .... Bundesrepublik Deutschland ... was dat de grens al?

Zenuwachtig zocht ze in haar dasboardkastje, hadden we alle papieren, dokumenten en moesten we door de douane?
Rustig maar, alles in orde en douane doen we in de europese unie bijna niet meer aan ... verbaasd om dat laatste, want dat was vroeger wel anders, reden ze door kleine dorpjes en gerustgesteld genoot ze zowaar van de mooie ochtend. En daar doemde de eerste hellingen al op. Dat was alweer even geleden, en bergaf dat ging natuurlijk als vanzelf ... stilletjes dacht ze wel ... "die moet ik ook weer op, strakjes ..."

Nadat ze bijna in Aken waren aangekomen, en net voordat ze de echte grootsteedse drukte indoken, maakte haar baas een U-bocht. Dat mocht hier en zonder te aarzelen draaide hij haar van links naar rechts en weer terug .... Poeh, wat kent die hier de weg goed, gelukkig dat ik het niet alleen moest uitzoeken, dacht onze rooie, terwijl ze in de 30-kilometerzone netjes in haar tweede versnelling, bromde .... en weer naar rechts, daar was een grote "Tankstelle" ... en aangezien ze de benzinepompen al van ver zag staan, hoefde niemand te vertalen, wat dat betekende. Trouwens, ze sprak toch al een aardig woordje over de grens, al zei ze het zelf ... beetje Zweeds, en natuurlijk wat engels, duits en frans nou ja zeg maar "ganz wenig, minimal..."

Aangekomen en naast een mooie rode pomp geparkeerd, zag ze, oplettend als ze was: Die "Tankstelle" had iets wat ze in Nederland niet meer hadden .... een aparte pomp met SuperPlus met een hoger Oktaangehalte... zou het echt, en bij de gedachte alleen al, likte ze haar benzinetank af ... mmmmmm .... dat zou erin gaan als koek! En inderdaad, haar tank werd gevuld met die lekkere benzine .... die ouderwetse smaak, ze zuchte diep door beide luchtfilters, van genot ..
En nadat haar baas naar binnen was gegaan, om te betalen, keek ze eens rustig om zich heen. Een Star-Tankstation, kende ze niet maar het spul dat ze zojuist gekregen had, was kwaliteit, dat proefde iedere auto ....

Naast haar parkeerde een Mercedes, die ze welliswaar aan de ster herkende, maar al sla je me dood, het model kende ze niet. Toch maar eens proberen een praatje te maken ... "GroesGod wie gaats het?" Probeerde ze, maar de Mercedes keek alleen maar meelijwekkend en fronste zijn dakrand .... "Wie Bitte .... ?" .... "Schones Wedder, niet ... " probeerde onze rooie nogeens, en zowaar, die duitser werd wat toeschietelijker ... " Ja wunderbar, und wo kommen Sie denn her? " ... vroeg hij, vormelijk, zoals Duitsers kunnen zijn. Onze rooie begreep het goed en probeerde weer zo goed als ze kon, te antwoorden: "Ikch komme uis Nederland" ... "Aha, das hätte Ich aber nicht gedacht, Ich wunderte mich schon über Ihre seltsame KfZnummer, so ein dunkelblaues Schild habe Ich noch nie gesehen" ....

Onze rooie haaste zich het uit te leggen ... "Iekgg bin ein oldestimer 65 Jahre alt, und dan bekommt man eine historische Plaat..." ... "Aha, eine H-schild, heisst das hier" "Na Ich muss schon sagen, Sie sehen wunderbar aus, nein wirklich .... ausgezeichnet!" .... trots wist onze rooie, die nog rooier werd ... even niets te zeggen. En daar kwamen beide eigenaren al terug en de Mercedes, groette kort met zijn uitlaat, broemmmmm ... en onze rooie met een paar knalletjes bij het starten.

Op de terugweg, was die helling een fluitje van een cent en de terugrit verliep heel fijn. ....
's Middags kreeg ze nog haar nieuwe antenne en trots stond ze tevreden op de huidige dag, en bolde haar rug, trots op wat die Mercedes over haar had gezegd ... Ausgezeichnet! .... nicht schlecht ...

..... wordt vervolgd ....

..... die antenne, had een heel emotionele betekenis voor haar, daarom had ze erom gevraagd en hem dan eindelijk gisterenmiddag gekregen. Het waarom is een heel verhaal, en als jullie de tijd hebben luister mee ....

.... In de Tweede Wereldoorlog komt er een ‘Reichskommissar für die Niederlände’. De volledige politiemacht telt dan ongeveer twintigduizend personen. Na de oorlog wordt deze dienst ontbonden. Om de openbare orde te herstellen en te controleren, besluit de overheid in november 1945 om een nieuwe politieorganisatie op te richten. Daarin wordt onderscheid gemaakt tussen de gemeentepolitie (voor aangewezen gemeenten) en het Korps Rijkspolitie voor de rest van het land .... en als een van de eerste naoorlogse politieauto's zouden er in 1948 bij de Gemeentepolitie Amsterdam in 4 auto's, Ford Fodor's, een mobilofooninstallatie ingebouwd worden, 3 zware, grote bakken van Canadese makelij ... Het nummer 88888 was toentertijd het alarmnummer van de Amsterdamse politie.

En laat er nu in 1952, toen ze in dienst gesteld werd, het jaarbudget voor radiowagens op te zijn geweest. En ze had nog zo gehoopt op die eervolle baan: Politie-Radiowagen te worden. Rond te rijden en nagestaard te worden, de zwiepende lange radioantenne bewegend in de rijwind ...Dus haar jeugddroom had haar altijd vervolgd en in haar achterhoofd was die wens nooit verdwenen. Het was niet anders geweest en daarentegen had ze vele andere moeilijke en mooie taken volbracht en vaak met gierende banden over de kinderkopjes geschoven, op weg naar de zoveelste opdracht. Want zij moest toentertijd zowel, dag- als nachtdiensten draaien, en omdat ze jong was gaf ze er niets om .... maar zo in gesprek met collega politieauto's werd er toch altijd met een eerbiedige toon over collega radiowagens gesproken ... Die hadden echt aanzien.

De jaren verstreken en nadat ze uit dienst was kreeg ze wel een autoradio en een klein midden- en lange golf antennetje, maar dat was niets, het boeide haar niet.
Nu haar oude radio alleen nog maar goed- of afkeurend gebrom en gesuis kon laten horen, en ze zelf al die leuke liedjes uit de vijftiger en zestiger jaren niet meer mee kon neuriën was haar antenne al vele tientallen jaren verdwenen .... Hij was toch zinloos geworden. Weer verzonk ze in gedachten, in de vergetelheid van die oude schuur ... daar zou een liedje op zijn tijd of nog mooier de nieuwsberichten voor wat afwisseling hebben gezorgd ... ook dat was niet zo gegaan ...

Maar nu, al was het maar voor het oog, ze kon er niets aan doen, ze vond het zoooo mooi uitzien, een ferme, lange dakantenne. En ze vroeg zich af was dat mogelijk, kon ze erom vragen, ze had al zoveel nieuwe dingen gekregen, in de afgelopen weken, en haar baas zou zeker nog meer kwijt zijn als ie de rekening voor al die upgrades onder z'n neus geduwd kreeg ... maar de stoute banden werden toch aangetrokken en ze vroeg het gewoon, en laat de oplossing zelfs nog beter zijn dan dat ze gedacht had! Het kostte zelfs geen euro ... moest ze nog altijd aan wennen, euro, de zilveren gulden was haar toch liever geweest, maar, zucht, ook dat heette vooruitgang. Haar baas had nog een vrijwel nieuwe uit de tachtiger jaren liggen en met wat aanpassingen, werd de mooie zonnekap die ze nu zo graag droeg iets aangepast en het resultaat mocht er zijn. Wat voelde dat geweldig, zo'n mooie lange dakantenne die zwiepend op en neer ging, terwijl ze de bochten elegant nam ...

Haar dag, wat heet haar week kon niet meer stuk. Ze voelde zich geweldig, ze kon met de hele wereld communiceren als ze dat wilde ... nou ja de hele wereld was wat veel van het goede, daar ging haar 6 volts spanningsregelaar alleen maar vreselijk van zoemen, dat kon niet, maar toch de gedachte alleen al ...
De rest van de dag en avond hoorde je haar, als je heel goed luisterde oefenen:
..... "Radiowagen 1, meld zich .... over ... " ...."Radiowagen 1 hier, dringende oproep aan centrale, meld ernstig ongeluk op de Westerkade, stuur ambulance en versterking, over .... " ...

..... wordt vervolgd .....

..... Enigzins bekomen van de vele emoties, die de antenne bij haar opriep, werd onze rooie hedenmorgen laat gewekt, het is een rustige zaterdag en .... het regent .... jammer, dat zonnige weertje beviel haar toch meer. Wat stond er vandaag op haar programma? Nieuwsgierig was ze wel, en heel duidelijk werd het haar ook vandaag niet meteen.
Er werd weer geknutseld, achter haar rug. Ja ze wist er natuurlijk wel van, dus letterlijk achter haar rug.
Er werd gemeten, toen geboord en tenslotte vanalles in en uit elkaar geschroefd.

Ze probeerde haar binnenspiegel zoveel mogelijk naar beneden te draaien, maar kon het weer net niet zien, en met haar buitenspiegel, van hetzelfde laken een pak. Verdikkeme, daar wordt een oude PV toch wel benieuwd naar ... wat werd daar allemaal aan haar bumper gedaan, want ze had natuurlijk wel gevoel .... het trillen en boren vond ze niet zo fijn. Wie zou het niet vervelend vinden als ze je aan je achterwerk zitten te klooien ...

Haar geduld werd zwaar op de proef gesteld dit keer. Maar ook nu mocht het resultaat er zijn. Tevreden geluiden, zorgden er meteen voor dat ze zich ontspande, en ja hoor nadat haar baas zijn vrouw riep en het resultaat liet zien, werd een en ander duidelijk. Net als die pracht medaille die haar grille sierde had ze nu een vintage NL-plaatje op haar bumper, waarop haar geboortejaar prominent, vermeld stond. Whow .... 1952 .... doe me dat maar eens na, dacht ze blij ....

De middag verliep rustig, buiten het feit dat ze weer uitgebreid bewonderd werd door vrienden van haar baas. Ja ze raakte er nu zelfs een beetje meer aan gewend en werd er niet meer zo verlegen van. 's Avonds mijmerde ze nog wat over hoe alles toch nog zo fijn gelopen was .....

..... wordt vervolgd .....

Mooie verhalen Daniël! Leuk om te lezen!
Heeft je 444 nog door gehad dat haar achterreflectors naar buiten verplaatst zijn, of was ze zo blij met haar nieuwe NL schildje dat ze dat niet gemerkt heeft?