Nieuwkomer met PV444

.... Wat een geweldig mooi weer was het gisteren. Niet te geloven. Onze Rooie werd gestart en ze reden al vroeg naar Geleen, om bij Carla, de achterruitjes nog eens opnieuw erin te zetten ... Onderweg, het was nog wat donker, kon onze Rooie haar nieuwe halogeen koplampen uitproberen, daar had ze al een tijdje op gewacht en ja hoor, wat gaven die dingen veel meer licht, dan voorheen die duplo gloeilampen, ze moest haar koplampen zelfs aanvangs iets dichtknijpen, zelfs dimmen, zo fel, daar was ze niet aan gewend. En terwijl ze op deze rustige herfstmorgen via Brunssum en langs Oirbeek en Sittard, binnendoor naar Geleen reed, snorde haar 4-cylindertje lekker en genoot ze met volle teugen door beide K&N's, die ze ondertussen echt niet meer wilde missen, wat een verschil met die metalen staalwol filters van vroeger, ze proefde die rottige metaalsmaak nog in haar carbs als ze eraan dacht ... Nu nog wat extra isolatie hier en daar en ze zou ook nog wat stiller worden ...

Bij Carla, het was al zo'n mooi weer, dat de klus buiten geklaard kon worden en meteen begonnen de dames de ruitjes eruit en opnieuw erin te zetten ... wat een geklop en getimmer daar achter op haar rug ... ze moest zich echt schrap zetten, die Carla had een stevige vuist zeg! ... alhoewel ze nu beter dan de vorige keer zaten, helemaal lagen de rubbers nog niet tegen het glas, dus daar zou dan toch nog wat flexible zwarte ruitenkit tussen moeten. Was al besteld en dat zou haar baasje dan zelf wel doen. Nadat de laatste, mooi opgeknapte handgreep op de rechterdeur geschroefd was, ging het verder, maar niet meteen naar huis, nee via Berg en Graetheide werd richting Obbicht gereden, en omdat daar een klassieker restauratiebedrijf van Martin zat, oh waarom niet, reed haar baasje daar eens langs, maakte een tussenstop en verdween een half uurtje in de loods, waarna hij nog met de eigenaar terugkwam die erg geinteresseerd in haar was en ze van alle kanten bekeken en over haar gesproken werd. Na dit leuke tussenstopje reden ze gezamenlijk weer binnendoor naar huis, en gezegd moet worden het liep gedeeltelijk via een toeristische route, via Guttehoven en Enighausen, die nu natuurlijk erg rustig was, en heel mooi! ...

Een verdere verrassing stond haar te wachten. In Kerkrade aangekomen, reden ze linea recta naar de bandenman waar haar baasje al jaren met al zijn voertuigen kwam ... ze kreeg eindelijk een nieuwe reserveband! Een hele nieuwe, niet van die afgesleten afdankertjes, die met moeite hun spanning hielden, waarvan het loopplank al vaak zo weinig profiel meer had, dat je er de binnenband doorheen zag zitten, om het zo maar eens te zeggen ... Nee, een echte nieuwe .... de oude die in de bandenafval container verdween was al van voor 1974 .... dus tel maar uit.

's Middags werd ze nog wat gepoetst en de carauba wax van Meguiars kwam er ook aan te pas ... Whow wat voelde dat lekker aan, het leek wel een wellness behandeling en onze Rooie onderging het met een weldadig gevoel van tevredenheid, en ze dacht, als ik dit verplicht dagelijks moet ondergaan, had ik er niets op tegen ...

..... wordt vervolgd .....

..... Een doosje werd naast onze Rooie gezet, maar nog niet opengemaakt ... hè ... wat zou daar nu inzitten, ze werd uiteraard nieuwsgierig en daags erna nog meer toen er een heel gamma aan materialen, gereedschappen en elektrakabels, voor haar neergelegd werd ... en wederom kon ze niets zien of horen, wat zou dat nu weer zijn ... Todat het verlossende woord er 's avonds uitkwam, haar baasje had twee mooie oude maar eigenlijk toch ook weer nieuwe jaren 60 mistlampen op de kop getikt, gele nog wel en die heetten eigenlijk Nebelscheinwerfer in het Duits, want ze kwamen uit een fabriek die vroeger in de toenmalige DDR lag ... Dus toch wel duitse kwaliteit, kijk dat was natuurlijk het betere werk. En door de open deur, want haar baasje was achterom naar zijn werkplaats gelopen, riep ze naar de kampeerauto: "Ik geloof dat ik Nebelscheinwerfer krijg !!" ... "Whow, dat is mooi zeg, die heb ik niet eens..." antwoordde de kampeerauto, terug ... "... ben benieuwd ..."

En er werd vlijtig gemeten, geboord ... aiii ... en dikke kabels getrokken, want met haar 6 volts systeem, moest natuurlijk rekening gehouden worden met hogere stroomsterktes ... De 6 volts relais waren besteld, alsook de 6v volts H3 lampen, want die mistlampen hadden natuurlijk al 12 volts halogeenlampen in de fittingen zitten. Zover als het zonder die onderdelen mogelijk was werden de lampen al bevestigd en de kabels al getrokken. En daags erna werd ook alvast een trek/duw schakelaar gemonteerd, de kabeltjes daarvoor al via het dashboard naar de motorruimte geleid en van kabelschoentjes voorzien ... onze Rooie duizelde het, hoe hield iemand dat allemaal uit elkaar, hier een rood, daar een blauw en aan de dikke kabels gele schoentjes, ogen en stekkertjes, van links en rechts en ook een zware zekeringhouder werd alvast klaargelegd ... Gelukkig dat het voor haar gedaan werd, dacht ze 's avonds toen het rustiger was, zelf was ze hier geen held in ...

Toen daags erna al vroeg de deurbel ging wist onze Rooie daar komen de bestelde spullen want ze hoorde een bekende stem en ze hoorde ook hoe die mevrouw de hond vriendelijk toesprak en zelfs een koekje gaf, dat deed ze bijna iedere keer ... ja en dan was zo'n labrador natuurlijk op slag rustig, eerst blaffen voor de bel en dan wist ie meteen hoe laat het was als die DHL-Mevrouw kwam ... Maar onze Rooie wist daardoor meteen daar komt weer wat en misschien is het voor mij ... En ja hoor, de lampjes en het relais, ze waren gearriveerd en er werd meteen verder gewerkt, want eigenlijk lag alles al klaar en hoefde alleen nog maar verder aangesloten te worden. En na een uurtje of twee was alles netjes aangesloten, getest en het werkte ... maar onze Rooie moest er eerst nog aan wennen, dat had haar niemand gezegd, want nu kon ze kijken met twee paar koplampen, en welke moest ze nu gebruiken en door die gele zag ze alles geel, ietwat van slag wist ze zich even geen raad ... "... rustig maar ..." ... hoorde ze de kampeerauto zeggen, "... dat went sneller als je denkt, straks heb je er wel veel profijt van, want het kijken bij mist of als het heel donker is, gaat dan veel beter ..." ... en ietwat gerustgesteld, moest onze Rooie eigenlijk wel toegeven dat het niet alleen functioneel was, nee het zag er ook geweldig mooi uit, ze kon met wat moeite via een spiegel die tegen de muur hing haar voorfront bekijken en alhoewel haar voorbumper nog een beetje gevoelig van die dubbele piercing was en de bouten stevig ertegen drukten, die zaten natuurlijk goed vast, moest ze toegeven dat het haar niet misstond .... helemaal niet, en stiekem liet ze haar mistlampen nog eens eventjes branden en de gele gloed verlichte haar garage en tot buiten was het schijnsel zichtbaar, want ze hoorde de kampeerauto zachtjes zeggen: ... "... Mooi hoor ..." ...

..... wordt vervolgd .....

... Niet te geloven, ze had er al een paar dagen over gemijmerd, wat een belevenissen kan een auto in het algemeen, een kampeerauto in het bijzonder meemaken, en ze had het gevoel, nee ze wist het bijna zeker, dat hij in zijn korte leven van dik 5 jaar, al heel wat meegemaakt had. Zij had veel te vertellen, maar fijn dat hij dat ook had. Te vaak was zij in het verleden diegene geweest die vertelde en de andere auto's alleen maar luisterden, en hoogstens eens iets bijzonders meegemaakt hadden, of dachten te hebben ... een dikke steen tegen de voorruit of zoiets en dat was het ....
Nee, dan die kampeervriendauto, dat waren pas echte belevenissen ... Toch duurde het dit keer bijna een week, en omdat het kouder werd stond die tussendeur niet zo vaak meer lang open en parkeerde haar baasje haar niet zo vlug meer direct voor hem, op de zij-oprit. Maar toch opeens was de gelegenheid daar, hij kon verder vertellen, dat deed dan ook en meteen hadden ze de draad weer opgepakt ...

Nou vertelde hij verder, toen werd het september en ik werd door de fabriek verkocht aan een hele grote Hymer Niederlassung, in Dortmund, zoals de Duitsers dat noemen, daar kwam ik samen met mijn familieleden opgepoetst en met bloemen op de tafel in de enorm grote showroom te staan. Veel klanten vonden me geweldig maar omdat ik op een zwaar chassis gebouwd was, moesten ze voor mij wel een "zwaar rijbewijs" hebben ... nou dat hoefde hij onze Rooie niet uit te leggen die wist alles van A, B, C, D en E-Rijbewijzen af en kon uit haar blote dakrand alle gewichtsklassen opdreunen ... Maar verder ... Daar had hij dus een tijdje te koop gestaan, en aangezien ze daar ook veel internationale klanten hadden, werden er veel nieuwe kampeerauto's naar het buitenland verkocht ... en je raad het nooit vertelde hij ... onze Rooie hield haar adem in want ze vermoede iets ... hij was verkocht aan een Zweedse bouwondernemer, Sven Harald Berggren uit Torslanda !! NEEEEE TOCH ... ze werd er helemaal opgewonden van en wist niet hoe vlug ze hem van alles moest vragen, waar, wie, wanneer en hoe ... !!

Kalm maar, zei de kampeerauto lachend en het grote Hymer embleem op zijn grille, spleet wat open in een glimlach... Ik vertel gewoon verder luister maar ... daar werd ik begin 2013 als "Personbil" geregistreerd zeg maar als auto, hij wist zelfs zijn nummer nog: BUA 952. En op de weg ernaartoe was hij via Götenburg gereden ... NEE TOCH ... "Daar kom ik ook vandaag !!" zei onze Rooie, hoe was het daar, heb je nog Volvo's gezien. Lachend vertelde hij verder, Volvo's zoveel als je maar wilt, hahaha ...
Daar ben ik meer dan een jaar geweest en omdat ik vanaf de fabriek uitgerust was met een Artic Pakket, dus warme vloeistofverwarming en allerlei extra isolatie, gingen we ook meteen al op wintersport, dat had hij geweldig gevonden.

Ze waren zelfs naar Noorwegen, naar Hemsedal gereden voor de wintersport. Toen was het heel koud geweest en bij de gedachte bibberde onze Rooie toch wel, want zij had niet zo'n Noordpool-pakket en zoveel extra isolatie als een kampeerauto had, alleen maar haar kleine kacheltje dat het met de restwarmte van de koelvloeistof moest doen ... Ook waren ze vaak een weekendje weggeweest om te langlaufen en zijn toenmalige Zweedse baas, Sven, deed dat graag samen met zijn vrouw, Rose-Marie. Waren leuke mensen en hij had ook daar weer iets Zweeds geleerd. Nou dat vond onze Rooie zo geweldig, dat ze acuut in het Zweeds tegen hem begon te praten: "... snälla berätta mer, snälla berätta för min vän ... " De kampeerauto kon zijn lachen niet meer houden en hij schudde letterlijk op zijn grote veren op en neer, onderwijl de ruitensproeiervloeistof uit zijn koplampen wrijvend ... rustig maar ... ik vertel het je .... bracht hij er nog naschuddend van het lachen, uit ...

De lente en toen de zomer was gekomen en omdat Sven en Rose-Marie ook wel van warmte hielden, mocht hij hun persoonlijk helemaal naar Zuid-Frankrijk rijden, onderwijl glom hij nog van trots dat ze hem die taak meteen toevertrouwden. Helemaal? Vroeg onze Rooie, hoe ver was dat dan wel niet? Nou vertelde de kampeerauto, naar Narbonne in Zuid-Frankrijk waren zo'n 2200 kilometer, eerst reden ze via Malmö en Kopenhagen, dus via Denemarken, over de Sontbrug die behoorlijk hoog en lang was, daar had hij de eerste keer toen hij uit Duitsland gereden kwam al wat moeite mee gehad want hij had toch wel wat hoogtevrees.

Vandaar ging het verder via Denemarken en Duitsland, langs Hamburg, Hannover, Frankrurt am Main, Freiburg en toen via Mulhouse, waarna ze in Frankrijk waren ... verder via Lyon en Montpellier naar Narbonne, en het werd steeds warmer. Onze Rooie had ademloos geluisterd, wat een reis en je moest ook nog de kaart kunnen lezen en zoals ze tegenwoordig vaak deden, TomTommen of zoiets. Daar aangekomen waren ze naar een hele mooie camping gereden want zijn baas wilde luxe en een mooi zwembad, dus daar bleven ze een weekje waarna ze nog enkele mooie kustplaatsen zoals Gruisan en Leucate opzochten, waar ze wel op een grote camperplaats gingen staan, bij de haven. Het was voor het eerst dat hij dat meegemaakt had en meteen vond hij dat het mooiste vertelde hij aan onze Rooie ...

Nou om het lange verhaal af te ronden, in september 2014 besloot Sven te stoppen met werken en zijn bedrijf te verkopen, ze wilden ook de kleinkinderen meer gaan meenemen en zoals hij had begrepen langer in het zuiden verblijven, dus wilden ze een nog grotere kampeerauto ... had ie wel jammer gevonden, want hij had het toch heel aardige mensen gevonden ... dat klopt beaamde onze Rooie, Zweden zijn echt heel vriendelijke mensen ... Maar goed het was nu eenmaal zo. Dus keerde hij weer terug naar Dortmund, dezelfde dealer en zag hij toch wel iets bedroefd hoe zijn baas met een gloednieuwe grote 3 assige Niesmann-Bisschoff wegreed en hem er alleen achterliet ...

Onze Rooie moest van emotie ook even slikken en wat ruitensproeiervloeistof wegpinken ... Maar zoals in het leven wel vaker gebeurt, hij had geluk gehad. Al na een maand kwam er een Nederlands echtpaar, en die waren erg geïnteresseerd in hem, dat voelde hij al meteen en niet veel later hoorde hij de verkoper een monteur opdracht geven, hem klaar te maken voor de aflevering want die Nederlanders hadden hem gekocht! Oei had hij nog gedacht, moet ik ook nog Nederlands leren, maar dat was hem achteraf reuze meegevallen want ze spraken ook Duits ... dat was in het begin echt gemakkelijk geweest ....

En over alle reizen die ik sindsdien gemaakt heb en weekendjes die ik weg ben geweest vertel ik je wel een andere keer, want dat zijn er ondertussen al heel wat. Hij was echt moe geworden van het vele vertellen en onze Rooie van het intensief luisteren ... een andere keer misschien wat meer ....

..... wordt vervolgd .....

..... De laatste oktoberdagen waren niet eens zo slecht, dus werd onze Rooie gisteren nog eens naar buiten gereden, en onderwijl de garage wat opgeruimd, want dat ging zo veel makkelijker. Ondertussen kon ze niet alleen van de frisse lucht genieten, maar ook de andere auto's die voorbij reden of geparkeerd stonden gadeslaan. Zo stilstaand zag ze natuurlijk veel meer details en eenmaal gewend aan haar dubbele koplampen ging dat opmerkzaam zien vele malen beter, goh ... had ze die maar eerder gehad, wat een aanwinst! ... van die nieuwe mini, in de verte, nou ja mini, die waren tegenwoordig eerder maxi, kon ze nu zelfs een vreemd rood klein lichtpuntje zien, dat bovenop het dak regelmatig flitste ... Wat was dat nou weer voor geks, en nu ze goed keek zag ze datzelfde rode lichtje ook op het dashboard van een grote BMW ... Het moest niet gekker worden ... en omdat de kampeervriendauto toch zowat naast haar stond, vroeg ze het hem maar meteen, en zijn uitleg, dat is een seintje dat het alarmsysteem in werking is, ik heb ook zo'n klein lampje, maar iets onopvallender, kijk maar zei hij en toonde het haar en vertelde er nog veel meer over ... daar had ze nog nooit van gehoord, alarmlichtlampjes, alarmsystemen, startblokkeringen en er bestonden zelfs GPS Volgsystemen, het duizelde haar ...

Vroeger had je dat niet, ja wacht eventjes, ze had wel een echte Panzerkabel! Ja dat was toentertijd, je van het, en een beveiligd contactslot, haar portiersloten deden het nog altijd goed, maar ja die moderne auto's moesten schijnbaar allemaal die ingewikkelde beveiligingssystemen hebben, anders accepteerde de verzekering het niet meer. En toen ze de werking van die GPS volgsystemen eenmaal uitgelegd kreeg, die kampeerauto had best een technische knobbel, begreep ze het wel meteen. Hé dacht ze, dat was vroeger nog eens handig geweest, want ook toen werden vaak auto's gestolen en vaak verdwenen die voor altijd of duurde het lang voordat ze vaak kapot teruggevonden werden. Die techniek van tegenwoordig was natuurlijk geweldig en daar kon je veel mee, maar zo beaamde de kampeerauto ook, er kan nu ook veel meer misgaan, en als ik naar de garage moet, hangen ze me altijd eerst aan de computer ... Nou van die computer had ze maar vaag iets gehoord en nooit echt begrepen wat dat was ... dus vroeg ze heel argeloos: "... doet dat pijn ? ... "... NEE! lachte de kampeerauto, dat niet hoor, maar ze kunnen dan met een slim apparaat van alles meten en zo ook fout meldingen die mijn eigen boordcomputer opgeslagen heeft, uitlezen ...

.... Uitlezen, eigen boordcomputer, CANBUS systemen, de verschillende begrippen, deden haar dakrand tollen, dit was wel erg modern allemaal, dit ging haar echt boven de grote zonneklep! En wat, vroeg ze, als ze het op die manier niet kunnen vinden? Nou daarover moest de kampeerauto ook even nadenken, dan ... eh ... ja ... dan moesten ze gewoon gaan zoeken ... Dus eigenlijk zoals vroeger bij ons, de handjes laten wapperen, vroeg onze Rooie? Ja ... eigenlijk wel. Zie je wel het ouderwetse ambachtelijke was nog steeds nodig ... Terwijl ze daarover nadachten, schoot haar opeens een nieuwe vraag te binnen. Daar was ze op haar laatste ritje naar Geleen, heel verwonderd over geweest, ze werd toen gepasseerd door een "stille auto" ... ja een volledig stille auto, vertelde ze en alleen het zoevende geluid van zijn banden was hoorbaar geweest! ... en o ja, achterop stond zoiets als Pius, dat was toch niet van die Paus, hè?! ... Nee, lachte de kampeerauto, dat is een Toyota Prius geweest en inderdaad, dat is een hybride auto, die zal op zijn elektromotor gereden hebben, en ja dan hoor je ze bijna niet.

Onze Rooie had gelukkig twee voorstoelen en die waren vastgeschroefd, anders was ze er vanaf gevallen ... hybride, elektromotor hoe, wat ... heel eenvoudig, echt simpel, als je het maar weet, vertelde de kampeerauto, die auto heeft een zuinige benzinemotor, accu's en een elektromotor en gecombineerd of alleen kunnen die de auto laten rijden. Eigenlijk is het een heel mooi systeem en het is vreselijk energiezuinig. Veel van de nieuwste auto's kunnen zelfs hun accu's thuis of als ze naar hun werk zijn opladen aan de paal ... Nu werd het nog gekker, stonden die dan voor paal hoe was dat? ... Nee, grinnikte de kampeerauto, dan staan ze aan de laadpaal, waar een stopcontact aanzit en met een kabel worden de accu's dan opgeladen ... Ohhh, zoóo, nu begon ze het te begrijpen, net als dat men haar weleens aan een acculader gehangen had, zoiets ... Ja, zoiets, alleen kan jou accu de motor niet laten lopen, alleen starten en heb je nog steeds alleen benzine nodig, legde de kampeerauto, geduldig uit, want dat was ie wel, heel geduldig ... tsja, dacht ze, die is natuurlijk altijd in vakantiestemming en dan heb je tijd genoeg ...

En vertelde hij verder, heb je het laatste nieuws niet gehoord? Ik wel, vertelde hij trots, want ik heb een TV en satelietontvanger ingebouwd, dus ik weet die laatste nieuwtjes. Volvo heeft een belangrijk bericht uitgebracht, en onderwijl zette hij zijn TV aan en richtte zijn schotel op de Astra sateliet, en zocht vervolgens het Teletekst bericht op ... ik lees het je letterlijk voor ... Onze Rooie luisterde ademloos, want alles wat Volvo betrof, interesseerde haar mateloos ... En de kampeerauto begon voor te lezen:

Alle nieuwe modellen die Volvo vanaf 2019 op de markt brengt, zullen een elektromotor hebben. De Zweedse autofabrikant zet groot in op elektrisch, omdat het bedrijf denkt dat dat de toekomst is.
"Dit gaat om de klant", zegt Volvo-topman Håkan Samuelsson. "De vraag naar geëlektrificeerde modellen neemt significant toe en wij willen inspelen op de behoeften van huidige en toekomstige klanten."

Volledig en Hybride
Het gaat dan niet alleen om volledig elektrische auto's, maar ook om hybrides met zowel een elektro- als een verbrandingsmotor en om zogeheten 'mild hybrids': auto's met een kleine elektrische hulpmotor.
Tussen 2019 en 2021 komt Volvo met vijf volledig elektrische modellen. Bestaande modellen met alleen een benzine- of dieselmotor zullen nog een tijdje geproduceerd worden. Maar zodra een model een update krijgt, komt er een elektromotor in.

Verbijsterd schudde ze haar katterug en was even helemaal stil, wat een nieuws ... wat veranderde de wereld toch snel de laatste tijd. En of het allemaal wel goed was, ze wist het niet ... weet je, zei ze na een tijdje nagedacht te hebben, wij auto's met verbrandingsmotoren moeten het er maar mee doen, zolang we kunnen en dan zien we wel verder ... en daar was haar kampeervriendauto het helemaal mee eens ... en knikte nadenkend en vertelde ... en weet je dat ze nu al, ons diesels aan het verbannen zijn uit sommige grote steden, we zouden te veel fijnstof uitstoten!! ... Daar had onze Rooie nog nooit van gehoord, en als stof fijn was, wat was daar dan niet fijn aan? Onbegrijpelijk. Straks mogen we alleen nog maar met een heel speciale vergunning een paar keer per jaar op de weg komen, dat zou toch vreselijk jammer zijn, jij geen verre vakantiereizen en ik geen mooie oldtimerritten meer mogen maken ... Nee dat hoopte ze toch niet ....

..... wordt vervolgd .....

..... Nadat ze dit weekend helemaal alleen was geweest, haar kampeervriendauto was met haar baasjes gezellig een weekendje op pad geweest, was het hedenochtend een en al bedrijvigheid. Haar baas moest de 500X naar de garage brengen voor zijn jaarlijkse onderhoud en eerst zijn vrouw naar haar werk brengen, dat gecombineerd met de wintertijd die ingegaan was, iets wat niemand onze Rooie verteld had, maakte dat het dus al vroeg druk in huis was. Ze kon de 500X zelfs nog vlug, bemoedigend toespreken: "... En ben maar niet bang, als je aan de computer gehangen wordt, je voelt er niets van, hoor !! ... "... Een uurtje later keerde de rust weer en was even later haar baas alweer terug. De auto bleef in de garage want morgen was de kampeerauto voor zijn APK aan de beurt, en hé ... bedacht ze zich opeens, donderdag ben ik aan de beurt, naar Kevin in Middelbeers ... wat een drukke week ... Wederom keerde de rust weer en dat leek ook zo te blijven de rest van de dag, maar nee hoor, daar ging de garagedeur om half twaalf weer open en stapte een meneer binnen die samen met haar baas kwam kijken naar onze Rooie ... En dat moet gezegd worden, hij wist niet alleen veel over Katteruggen, hij had er zelf ook eentje en woonde ook nog vlak in de buurt !! ... JAAAA ... dat was die meneer die die blauwe 57er aan het opknappen en bijna klaar was ... en nog een keuring door Michel moest krijgen, die ze ondertussen ook goed kende, en daarna naar de RDW ...

Goh ... wat is de Volvo wereld toch klein, dacht onze Rooie, terwijl ze aandachtig haar beide klapraampjes openzette om maar niets van het interessante gesprek te missen. Hier werd niet alleen lovend over haar gesproken, nee ook handige details en trucs werden besproken, en dingen die zelfs haar niet bekend waren kwamen aan de orde. Alles wat maar open kon werd geopend. Diep en lang werden haar motorruimte bestudeerd en indringend besproken. Het voor en tegen, de pro's en contra's en alles wat daar tussen lag. En hoe dit en dat het beste aangepakt kon worden. Nou als ze notities had kunnen maken, zou ze de rest van de dag nodig hebben gehad om het te bestuderen. Wat een kennis had die Meneer van Katteruggen ... die Meneer heette Jan, zeg maar Jan, zei hij ook zelf, dat maakte het voor onze Rooie wat makkelijker, dat kon ze wel goed onthouden, en onderwijl vertelde Jan hoe hij 10 jaar geleden aan zijn Blauwe een kwieke 57er met een B16A motor was begonnen, en wat voor laswerk, plamuur- en verfwerk het was geweest, dat die Blauwe, net als zij ook al jaren voorheen stil had gestaan en dat hij, net als zij een nieuwe hemel had gekregen...

Dat maakte haar helemaal nieuwsgierig en toen ze haar baas tegen Jan hoorde zeggen: "Nou dan kom ik vanmiddag met de Rooie rond drie uur eens kijken naar je Blauwe ..." ... was onze Rooie helemaal door het dolle heen. Haar stationaire toerental verhoogde zich zomaar met 200 toeren /min en de koelwatertemperatuur liep ook iets vlugger op dan normaal, tenminste zo voelde het voor haar aan. Wanneer was het drie uur? Hoe laat was het nu? Hoe lang nog ... vragen die ze eigenlijk ook zelf wel kon beantwoorden, want ze had dat klokje op haar grijze dashboard zitten ... Alleen ... juist, men had vergeten dat klokje naar de wintertijd om te zetten, dus waren zij en haar baasje toch wat te vroeg en was Jan nog volop aan het poetsen. Maar dat was uiteindelijk niet zo erg, want dat gaf haar de mogelijkheid eens uitgebreid met die Blauwe te praten, dat hoopte ze tenminste ....

Eerst werd ze in haar eentje voor het huis geparkeerd en nadat haar baasje een 10-tal minuten binnen was geweest, kwam hij haar ophalen om via achterom naar het kleine binnenpleintje gemanouvreerd te worden. Het was een smalle inrit en ook nog tussen twee lange muren, onze Rooie was dit niet meer gewend en haar baasje miste zijn rechterspiegel, want zo reed ie met de kampeerauto ook altijd achteruit, op de spiegels ... Maar het lukte toch nog prima en eenmaal geparkeerd was ze toch wel eventjes stil van emotie, die Blauwe was niet alleen heel mooi, mooi donkerblauw, hij was een 5 jaartjes jonger dan zij was, hij stond ook iets hoger op zijn zwarte wielen, een paar milimeter maar dat zag ze meteen en hij had een volledige achterruit, dat was ook veel moderner, geweldig ... en terwijl de baasjes uitgebreid met elkaar aan het praten waren, konden zowel onze Rooie alsook de Blauwe met elkaar kennismaken. Met een verlegen: "... Hej, hur mår du? ...." (Hallo hoe gaat het met U) begon de Blauwe, want hij was heel beleefd opgevoed door zijn Zweedse eigenaar die ook vreselijk goed voor hem gezorgd had totdat hij op hoge leeftijd overleden was en de Blauwe eigenlijk maar wat in de schuur had gestaan, vertelde hij haar ... Goh ... " ...Jag också ! ... " (Ik ook!) en zo hadden ze voor dat ze het wisten al meteen gespreksstof te over. Hij vertelde haar over zijn omzwervingen van Zweden naar Nederland, hoe hij zelfs nog een tijdje in een donkere, koude container, in Beek, had gestaan, voordat zijn huidige baas hem bevrijd had!

"... Var du en fångare? ... " (Was je dan een gevangene?) vroeg onze Rooie argeloos, waarop de Blauwe resoluut op het Nederlands overging, "Nee, dat niet"... want Nederlands hadden ze hem ondertussen goed geleerd, hij sprak zelfs een beetje Limburgs Dialect, als het moest, want 10 jaar is een lange tijd en hij was altijd al heel goed met talen geweest ... En terwijl ze elkaar over hun belevenissen vertelden werd hun duidelijk hoeveel hun levensverhalen op elkaar leken, zeker nadat ze na lange tijd van stilstand weer tot leven gewekt waren geworden ... Dat kweekte meteen een band en ze waren allebei hardstikke blij elkaar zo ontmoet te hebben. Hopelijk bleef het niet bij die ene keer. ... "Nee hoor, als het aan mij ligt niet !! ... " hoorde onze Rooie de mooie Blauwe nog roepen, toen ze samen met de twee baasjes voor een ritje wegreed ...

..... wordt vervolgd .....

..... Dat was me wat, die gistermiddag ... wat een verhalen en belevenissen had ze die Blauwe van Jan niet allemaal meegemaakt. Hij had het haar uitgebreid verteld en gisterenavond had haar baasje nog foto's, via email, gekregen en die zou ze jullie maar wat graag willen vertellen en laten zien, nu ze de tijd ervoor had en het natuurlijk nog bijna letterlijk wist ... Doe maar net of de Blauwe aan het woord is en wij toehoren ...

Zoals gezegd, de Blauwe kwam in 1957 uit de Zweedse Volvo Fabrik in Göteborg, het is ook de hoofdstad van de provincie Västra Götalands län in Zweden. Maar dat terzijde. In Nederland zeggen we Gotenburg tegen Göteborg. Maar goed het was 1957 en in de toenmalige muziekparades stond al een tijdje: Bing Crosby met True Love, hooggenoteerd en dat was hij ook voor de eerste eigenaar die hem toen direct vanuit de showroom kocht. Die was gek op blauw en de combinatie met het luxe grijze gebiesde stoffen interieur, was voor Gottfrid Johansson, want zo heette hij en zijn vrouw, Andrea, samen met de vernieuwde B16A motor die 60 PK leverde, zoals de verkoper hen verzekerde, de reden om voor deze luxe auto te kiezen, en het moet gezegd worden, die 60 paarden die lieten ze ook vaak genoeg werken, want hij moest niet alleen als handelsrepresentant (handelsvertegenwoordiger) veel rijden en spullen vervoeren, maar ook in de weekenden werden er vaak uitstapjes en familiebezoekjes gemaakt, waarbij dan meestal hun twee kinderen, Jesper en Salma, op de achterbank meereisden. Een dolle pret hadden ze, en vaak werden er liedjes gezongen, waarbij ze allemaal wat harder moesten zingen om boven het motorgeluid van de Blauwe uit te komen, hij bromde dan zachtjes mee op het rithme, maar dat hoorden ze niet ... een beetje afgunstig was ze toen wel, want zoiets had onze Rooie natuurlijk als dienstauto gemist, maar goed, zij had weer andere spannender zaken beleefd, bij gelegenheid zou ze hem dat wel eens vertellen ... Oja en weet je dat in 1957 ook Tom Manders een hit had, vertelde ze aan de Blauwe ... Die van die "Twee Motten in mijn Ouwe Jas"... veel agenten zongen dat toentertijd voor de gein als ze op patroulle waren ... maar toen was ie natuurlijk nog in Zweden geweest ...

De jaren verstreken, en hij raakte heel bekend met zowat het hele Zweedse wegennet van die dagen, naar Jönköping, Stockholm, Upsala, Sundsvall en ooit een keer helemaal naar het noordelijk gelegen Kiruna, waren ze geweest. Tussendoor kreeg hij steeds de kleine en grote onderhoudsbeurten en werden de banden en de lagers regelmatig vervangen als ze versleten waren. Jesper en Selma gingen al lang niet meer mee en op de vakanties al helemaal niet meer, ze waren geen tieners meer maar begonnen hun eigen gezin, en daar reden ze dan wel weer regelmatig naartoe. Heel leuk vond de Blauwe het als hij ze nog eens gezamelijk, met de kleinkinderen erbij, mocht vervoeren en ze een leuk uitje maakten, en in een jolig bui werd er zelfs nog eens een van die oude bekende liedjes gezongen, en kon hij met weemoed in de carterpan, meebrommen ... van: "... Imse Vimse Spindel .... " ... (Klein, klein Spinnetje) en "... Lilla Snigel Akta Dig ..." (Kleine Slak Let op) ...

Zijn baas werd gepensioneerd en steeds minder werd er gereden, en toen zijn vrouw stierf en hij hem bijna niet meer zelf kon onderhouden en poetsen, wat hij al die jaren zo intensief gedaan had, brak er voor hem een ongewisse tijd aan. Soms stond hij nu weken, maanden stil en als hij dan gestart werd was het voor een klein ritje naar de stad of als zijn baas naar de dokter moest. En ook daar had hij maar aan moeten wennen, vertelde hij, haar. Totdat hij opeens niet alleen heel lang stilgestaan had, maar op een morgen, de stem van Jesper hoorde, de zoon van zijn baasje, een volwassen man ondertussen, en hij eventjes heel verheugd was geweest. Hé dat was leuk dat hij mij komt opzoeken, dacht hij nog .... maar nee alras begreep hij wat er gaande was. Jesper was nog steeds erg bedroefd en moest van tijd tot zijn zakdoek pakken om in zijn ogen mee te wrijven. Nu sloeg het bericht in als een bom. Zijn baasje was overleden en die andere meneer waarmee Jesper de schuur binnen was gekomen, was een auto-opkoper. Er werd niet meer veel gezegd en hij kon niet eens lang verdrietig zijn want binnen een paar uur werd hij op een aanhanger gezet, vastgebonden en weggevoerd .... Onze Rooie had het niet meer, vrouwen zijn daar nog gevoeliger voor en zeker als je wat ouder werd kwamen de emoties makkelijker naar boven ... O wat leefde ze mee, en vroeg hem meteen, en toen ... ??

Nou eenmaal bij de opkoper, werd hij wat in orde gemaakt maar niet al teveel en men schonk niet eens aandacht aan de beginnende roestplekjes die hij ondertussen ook begon te krijgen, nee er moest winst gemaakt worden en hij werd voor weinig geld verkocht en weer verkocht en op het laatst in de hoek geparkeerd en wist de namen van zijn kortstondige eigenaars niet eens meer, want ze hadden allen maar eventjes met hem rondgereden, nou ja gereden, soms ook vreselijk slecht en gescheurd en ... nou ja laat maar, dit moet een oudere auto eigenlijk niet mee hoeven te maken. Nee, dat kon onze Rooie begrijpen, joyriding enzo daar gruwelde ze ook van, dat moest zwaarder bestraft worden.
Enfin en toen stond ik daar weer in de gure koude en brandende hitte, 4 jaar totdat een Nederlandse opkoper me kocht en meenam naar Nederland, beter gezegd naar Limburg, en hem toen wat opschoonde en in die container zette, die dan als garage dienst deed. Nee dat was echt geen pretje, kan ik je vertellen, altijd pikkedonker, nauwelijks verse lucht in de luchtfilter en oude olie in de oliepan, nee niet leuk ... Oef dacht onze Rooie dan was ik in die schuur toch nog iets beter af ...

Daar had hij tot 1997 in gestaan, totdat meneer Jan hem gekocht had, ze hadden benzine en olie verwisseld en na een proefritje, zijn eerste rit in Nederland, werd de koop beklonken en reed men hem naar zijn echte garage waar aan de restauratie begonnen zou worden, want hij had ondertussen hele grote gaten in zijn zijde en onderkant, de reservewielbak bood rijkelijk uitzicht op het wegdek en al met al moest er veel gebeuren. Wel viel die meneer Jan zijn nog steeds mooie interieur op, dat zijn eerste baasje zo netjes onderhouden had. De Blauwe vertelde haar dat hij alleen toen al last van muizen had gehad die zaten in de achterbank maar ook onder de hemel. Hij was af en toe horendol van de jeuk aan zijn katterug geweest en als die vermaledijde container niet geweest was, zou hij ze er wel uitgereden hebben ...

..... wordt vervolgd .....

.... Het zou daarna nog 10 jaar duren eer meneer Jan, echt de tijd had om met de restauratie te beginnen, want toen ging hij met pensioen. Hij was altijd bij de politie geweest, en toen hij dat vertelde, spiraalveerde onze Rooie helemaal op ! ... Hé ... dat is toevallig, ik was ook bij de politie en heb als dienstwagen jarenlang ijverig mijn plicht gedaan, wat de Blauwe ook weer geweldig vond want dat schepte een band! Maar dit keer had hij zich niet verveeld want hij stond in een ruimte waar vaak aan een andere jongere Volvo gewerkt werd, en later zelfs een Volkswagen Kever uit de 70er jaren opgeknapt werd. En als auto's onder elkaar hadden ze gespreksstof te over. Dat klopt beaamde onze Rooie, dat had ik in de garage bij Kevin ook, hele leuke gesprekken en aardig gezelschap, daar werd zelfs een P1800 volledig opgeknapt nou en ik kan je zeggen, die was al mooi en werd elke week mooier ... ja beaamde de Blauwe, die P1800 zijn geweldig mooie Volvo's, zoals ons maken ze ze niet meer, en hij lachte vrolijk toeterend, met zijn dubbeltonige claxon ...

Maar goed het begon pas echt, tien jaar geleden, hij was overigens eerder al met zijn officiële Zweedse papieren door de Nederlandse RDW geschouwd geworden en van een stevig loodje voorzien, zodat zijn identiteit ambtelijk was vastgesteld, onze Rooie knikte begrijpend die procedure kende ze, zo hoorde het ook, want hij had natuurlijk, zoals zo veel Zweedse auto's alleen een typeplaatje, maar niet zoals zij dat had, een ingeslagen chassisnummer, tegen het brandschot en in de rechter voor draagbalk, die toentertijd alleen voor officiële naar het buitenland uitgevoerde nieuwe Volvo's, aangebracht werden ... Er werd in ieder geval begonnen en heel voortvarend ook, want hij werd bijna helemaal gedemonteerd. Alles lag links en rechts, voor en achter en hij herkende zichzelf op een gegeven moment niet meer. Een periode van veel laswerk, slopen, onderdelen zoeken en kopen, weer assembleren en dat duurde jaren, toen het plamuren, schuren en aflakken. Daar ging veel tijd inzitten, maar wie vertelde hij dat, ze wist ervan en begrijpend knikte onze Rooie, jazeker, een kwestie van geduld was het geweest.

De B16A motor die zoveel honderdduizenden kilometers gelopen had, moest gereviseerd worden en kreeg overmaat zuigers en veren, elk tandwieltje en schroefje werd nauwkeurig bekeken en indien nodig vernieuwd, elk lagertje, klemmetje en zeker alle rubber en leidingwerk werd vervangen. De motor werd uiteindelijk teruggeplaatst en toen kon de verdere opbouw van de carrosserie beginnen. Het was niet niks en soms kon meneer Jan niet verder omdat hij eerst iets speciaals moest ophalen of bestellen. Toen dat gebeurd was kreeg hij een heel nieuw interieur en de mooie stof was vrijwel gelijk aan de originele, die zijn eerste baas Gottfrid Johansson en diens vrouw Andrea, toen zo geweldig mooi hadden gevonden. Er werd een verse 6 Volts accu geplaatst en bijna alle elektra was verbeterd en vernieuwd ... Als herboren voelde hij zich sindsdien en nu was het nog wachten op de officiële keuring van Michel, een taxateur van de Volvo Klassieker Vereniging, die deze week nog zou komen, zodat zijn verzekeringswaarde vastgesteld kon worden, en aansluitend de verzekering afgesloten kon worden, waarna er een afspraak bij de Nederlandse RDW kon worden gemaakt en hij eindelijk zijn Nederlandse kenteken kon krijgen ... "... misschien krijg ik ook wel zo'n mooie blauwe plaat als jij hebt ..." "... Dat denk ik wel zeker ..." zei onze Rooie, je bent ook al 60 jaar oud, dus kom je in aanmerking voor zo'n oldtimer kenteken! ... Tevreden leunde de Blauwe achterover, zijn blauwe rug onderwijl strekkend want zo ingespannen vertellen, zorgt voor stramme baleinen in de hemel en die moet je van tijd tot tijd losgooien ...

Onze Rooie had aan zijn grille-rand gehangen, zo intensief had ze meegeleefd met zijn levensverhaal. En beloofde het jullie hier ook meteen, bij gelegenheid, te vertellen. Ze was nog altijd een beetje emotioneel en voelde hoe blij hij was het eens met een direct familielid te hebben kunnen delen ... Tenslotte familie gaat boven alles, zelfs al heb je mekaar nog nooit eerder ontmoet, en dat moet gezegd worden, het klikte meteen ....
En onderwijl bekeek ze zijn grote motorkap nog eens goed ... 60 paarden, Whow waar liet hij die allemaal, zij had er maar 44 en die namen al veel plaats in ... ongelofelijk! ....

..... wordt vervolgd .....

.... Foto impressie ....

... Cartoon ...

..... Zo druk had ze het al lange tijd, niet meer gehad, sedert ze voorzitster van de politieautoclub was geweest en in de dienstgarage de vergaderingen voorgezeten, nou ja gezeten ... meer gestaan, had ... toen werd er ook wat gedebatteerd en geroepen, die wilde een sterkere sirene, de ander was ontevreden over zijn zwaailicht, nou ja zwaai had je toen nog niet echt, het knipperde vaak meer dan dat het zwaaide, want die roterende reflector wilde vaak vastlopen, en een derde was geërgerd omdat brigadier Janssen steeds hem als zijn dienstwagen uitkoos. Wat wilde het geval, brigadier Janssen woog 125 kilogram en werd dan ook door alle collega's als "die Dikke" betitelt waarmee hijzelf totaal geen moeite had ... maar als die de hele dag met zijn dikke r....t op je stoel gezeten had ... nou dan was je 's avonds gebroken ... erger nog, hij liet zich erin vallen! Nou dan ging je elke keer half door je spiraalveren heen ... en of dat nog niet erg genoeg was, hij was dol op biscuitjes ... en at die de hele dag, zaten al die verdomde kruimels ook nog eens tussen je rubber matten, de stoelbekleding en plakte aan je stuur ... Bah !!

Maar ze deed het graag en daarna nog de administratie, ze had er toen haar voorwielen niet voor omgedraaid, maar nu met die moderne computers, Poeh ... Poeh, een geluk dat haar baasje haar ermee hielp anders was dat toch niets geworden, en hadden we jullie niet nog vlug de extra foto's die Jan, ons stuurde kunnen laten zien. Maar wat waar is waar, ook zijn Blauwe is geweldig mooi geworden, en niet alleen het exterieur, de motorruimte maar zeker ook het interieur ....
Onze Rooie was blij voor hem dat alles toch nog goed gekomen was, nee niet alleen goed, voortreffelijk geworden. Hij mocht heel trots zijn dat hij meneer jan als baas had!

..... wordt vervolgd .....