de Scheepvaart

Het gaat goed met de scheepvaart, schrijft <a href=" www.nu.nl/news/1514917/32/Scheepsbouw_groeit_explosief.html ">NU.nl.
Da's mooi maar volgens mijn informatie doet onze voorzitter ook iets met de scheepvaart.
Dus ... meneer de voorzitter, hoe gaat het met u?

peter

Lobbes
(in scheepvaart )

Heer Mark ,
uw informatie is correct dat de voorzitter van deze club zijn boterhammetjes in, met en aan de scheepvaart verdient. Als telg uit een eeuwenoude schippersfamilie ben ik na het halen van mijn middelbare schooldiploma, zeer tegen de zin van mijn vader( hij had liever een universitair vervolg gezien),  gaan varen en heb in 3 jaar tijd alle benodigde vaarpapieren gehaald om als schipper op de Rijn en zijn zijrivieren alsmede de Nederlandse kust- en binnenwateren zelfstandig een schip te mogen besturen. We schrijven 1982 als ik van start ga met een vrachtschip van 80 meter lang, 8,20 meter breed en een aflaaddiepte van 2,70. We konden hiermee maximaal 1187 ton lading vervoeren. De motor was een degelijke Duitse M.A.N.( Maschinenwerke Augburg-Nürnberg) met een vermogen van 600 pk bij een maximaal toerental van 360 toeren per minuut. Deze prachtmotor liep stationair slechts 70 toeren per minuut zodat je elke klap kon tellen. Hoewel de motor nog een jaar ouder was dan ondergetekende doet het mij veel plezier dat deze zijn werk nog altijd trouw verricht, elke dag weer. En dat dus na 51 !!! jaar. Over duurzaamheid gesproken. Intussen was Teuni in mijn leven gekomen en hoewel ze ( zo noemen wij varenslieden dat) van de wal kwam, heeft ze vanaf 1983 mij op mijn reizen door heel Europa vergezeld. In 1983 zijn we getrouwd en tot en met 1986 hebben we samen op het schip gevaren. Inmiddels diende ons eerste kind zich aan en dat deed mij besluiten dat ik op het moment dat de kinderen naar school dienden te gaan, ik mijn varend bestaan zou opgeven om te voorkomen dat de kinderen naar een internaat moesten. Niet erg voor de kinderen overigens, maar wel voor de ouders. Bovendien wilde ik nog wel meer , dan alleen maar varen.Maar dat had nog wel even tijd, dacht ik. Nu had ik een vaste opdrachtgever van onze ladingen, een Duits bedrijf met een groot filiaal in Rotterdam, en die waren op de hoogte van mijn plannen. Onze eerste zoon was nog niet geboren, toen ze mij in 1986, we lagen ingevroren in Noord-Duitsland bij Osnabrück ( toen hadden we nog echte winter) vroegen naar kantoor in Rotterdam te komen. Eenmaal daar boden ze me een baan aan als scheepsbevrachter. Na een week bedenktijd, besloot ik om dit aanbod aan te nemen en in juni 1986 gingen we aan de wal. Het huis waar we nog steeds in wonen had ik al eerder gekocht met de gedachte dat het verstandig was om naast de woning op het schip toch ook een vaste basis aan wal te hebben, dus deze overstap gaf geen problemen. Het schip voer verder met een schipper en ik ging bevrachten. Na 2 jaar vond ik het tijd om bij een ander bedrijf nog wat nieuwe ervaringen op te doen en daar klom ik op van bevrachter naar procuratiehouder. Echter als je jarenlang je eigen baas bent geweest, is werken voor een baas toch niet iets, wat ik de rest van mijn leven wilde doen. Vrijheid voor alles en in 1995 startte ik met mijn huidige compagnon een scheepsmakelaardij. Veel op pad ( in een Volvo natuurlijk) en een heel boeiend bestaan. Meteen had ik het gevoel dat ik in dit werk oud kon worden. We hebben al in 1995 deels voor eigen rekening en risico in Polen en Roemenië schepen laten bouwen en weer doorverkocht. In 1998 stond ons bedrijf op een beurs in Vietnam en daar legde mijn compagnon het contact met een Chinees handelshuis. In 2001 kwam er voor het eerst een groot ponton de Rotterdamse haven binnen met 26 nieuwbouwcasco's (binnenvaartschepen). We hebben daar het landelijke nieuws mee gehaald en op alle TV journaals was dit te zien. Zakelijk was het helaas door diverse omstandigheden minder succesvol en heeft ons zakelijk bijna de kop gekost. De rechtszaak hierover, waarin we nog een grote vordering hebben op bepaalde mensen, loopt nog steeds en zal nog wel enige jaren in beslag nemen. Een nare tijd die ook een sterke wissel op je privé-leven trekt.  Maar goed, we hebben ons er bovenop geknokt en gelukkig leefde het in de scheepvaart vanaf 2003 behoorlijk op zodat we ook in de gelegenheid waren om ons bedrijf weer op te bouwen en gezond te maken, iets dat het nu weer helemaal is. Wie niet kan verliezen, kan ook niet winnen. Naast deze makelaardij ben ik ook nog mede eigenaar van een drietal schepen variërend van 1370 tot 2600 ton laadvermogen. Toch bleef ook de periode van bevrachten in mijn gedachten en vorig jaar deed zich de kans voor om met een goede relatie een nieuw bevrachtingskantoor op te richten. Dit jonge bedrijf loopt vanaf het begin zeer voorspoedig en daar ben ik heel blij om. We zitten nu in diverse facetten van de transportketen over water: vervoer, bouw en (verkoop)bemiddeling van schepen en de bevrachting daarvan. Heel boeiend en leuk om te doen. Jammer alleen dat het veel vrije tijd kost .
En daarom is het ook broodnodig dat ik een hobby naast het werk heb. Auto's zijn vanaf mijn prille jeugd een passie geweest dus die keus was makkelijk.
Een heel verhaal maar nu weten jullie dus iets meer van jullie voorzitter waar het inderdaad goed mee gaat. Werk met plezier, een fijn gezin en een mooie hobby, wat wil een mens nog meer. Hoewel ik natuurlijk ook weleens een baaldag heb, maar niets menselijks is mij vreemd.
Dus Mark, ik hoop dat je vraag hiermee naar tevredenheid beantwoord is.

Groeten, Jan. 

Mooi verhaal.
Een verhaal uit het binnenste van een mens.
Dank u.
(wat is de Emotion voor buiging?) 

Daar is de kletshoek voor bedoeld.
En aangezien de voorzitter iets doet in de scheepvaart en voorzitter is van een Volvo Vereniging, lijkt de topic gerechtvaardigd.
Zie het verhaal van Jan ter illustratie. 

Mooi verhaal.
Ik heb altijd al een zwak gehad gehad voor mensen die wat (durven te) ondernemen.
Daarbij komt dat m'n voorouders van oudsher zee-vissers waren, een boot heeft wat, vind ik.
M'n opa vond de machine kamer van de eerste stoomboten interessanter als/dan die haring...........
Ontpopte zich tot ontwerper van schepen.
Bij een tewater-lating van een schip werdt er met een krijtje een streep op de romp getrokken hoe diep deze zou liggen.
Ieder trok z'n eigen streep, de winnaar won een kistje sigaren.
M'n opa is al 40 jaar dood (komt bijna weer terug) ik was naar hem vernoemd, samen rijdend in z'n Opel Kaptain, ruik ik nog de sigaren-rook............
Wij wisten niet dat dat slecht voor je was, omdat dat <u>niet</u> uitdrukkelijk op het kistje, zelf gewonnen, sigaren vermeld stond.
Wat me wel opgevallen is dat ik op zeer jonge leeftijd een zware stem kreeg.
Als m'n vader/moeder dat geweten hadden, hete ik waarschijnlijk Bas.
&#160;
&#160;

Dat verhaal van jou is ook erg mooi, André.  Leuk om je opa zo in gedachten te hebben en te houden. Geen wonder dat jij zo'n handige donder bent, met zulke voorouders. Mijn opa ( van de scheepvaart kant) is helaas al 46 jaar dood, ik was 4, en daardoor heb ik hem jammer genoeg niet echt bewust gekend.
Wat dat ondernemen betreft, dat zat waarschijnlijk al in mijn moedermelk. Ook de familie van mijn moeders kant is altijd zeer ondernemend geweest. Nog altijd heb ik diep respect voor mijn opa van moeder's kant. Hij zat met zijn gezin in Nederlands-Indië toen de oorlog uitbrak en raakte alles kwijt wat hij bezat. Heeft ternauwernood de dwangarbeid voor de Jappen aan de Birma spoorlijn overleefd, gescheiden van zijn gezin met vijf kinderen die in een interneringskamp zaten. Na de oorlog stond hij, 47 jaar oud, zonder bezittingen met alleen de lompen aan zijn lijf , 5 jonge kinderen en overleed tot overmaat van ramp mijn oma ook nog. Zij had haar vijf kinderen met moeite door de ontberingen van het concentratiekamp kunnen loodsen, maar was daardoor zelf aan het eind van haar latijn. Ondanks al deze ellende heeft mijn opa zijn schouders er onder gezet en weer een mooi bestaan opgebouwd, alle vijf kinderen groot gebracht inclusief een goede opleiding en met 62 jaar kon hij stoppen met werken. Gelukkig heeft hij er nog tot zijn 90ste van kunnen genieten. Als het tegen zit en ook ik heb natuurlijk weleens mijn momenten van : hoe moet het nu verder?, dan denk altijd maar even aan mijn moedige grootvader en ga ik weer met goeie moed verder. En verder is mijn levensmotto: beter spijt van wat je wel gedaan hebt, dan spijt van wat je niet gedaan hebt. 

Heren,
Ik heb stilzwijgend jullie verhalen gelezen. Leest als een goed boek! werkelijk een mooi verhaal.

beter spijt van wat je wel gedaan hebt, dan spijt van wat je niet gedaan hebt...........
Prachtig!!!!
Ik sta er nooit zo bij stil, maar ik heb ook al zoveel fouten gemaakt, nooit gerealiseerd "als ik maar.........."
"As" is verbrande turf, zei m'n moeder altijd.
Als ik bepaalde mensen maar niet vertrouwd had in het verleden, had ik zakelijk een vette bankrekening kunnen hebben.
Ik ben gelukkig getrouwd, twee gezonde puber-meiden, m'n werk is m'n hobby, kan financieel alles doen wat ik wil,
voor de grotere dingen moet ik sparen, ik hou niet van opsmuk of uiterlijk vertoon, kortom wat wil je nog meer.

Andre, je schrijft over vertrouwen en de ellende die dat met zich mee kan brengen.
Na een gedwongen huisverkoop, overleven in een slooppand en rijden in een tank met 711.000 km op de klok ontdek dat er ook nog mensen zijn die wel te vertrouwen zijn; dat je uit onverwachte hoek hulp krijgt zodat je bij de Aldi de boodschappen mee mag nemen of zomaar een hart onder de riem krijgt. Lost natuurlijk de basis problemen niet op, maar het geeft je steeds een stukje kracht om door te gaan. Tot dat moment waarop de radertjes in elkaar passen en alle stukken op de juiste plaats vallen. (Duurt wel verdomdes lang, maar ach, gewoon doorgaan met knokken en hopen!)
Net zoals ik nog steeds niet kan geloven dat mijn vrouw en dochters vertrouwen in onze toekomst blijven houden, ondanks tegenslag op tegenslag. Volgens mij is dat pure rijkdom!
Daarom vind ik dit draadje zo boeiend omdat het laat zien dat er veel meer mogelijk is dan je zelf af en toe voor mogelijk houdt!
dus: Keep the good things coming!
JP