Gisteren heeft Stefan zijn pechrelaas verteld, nu wil ik hier een potje janken. Tissues bij de hand graag.
Vanmiddag ben ik even bij mijn ouders langsgeweest. Ik wilde oorspronkelijk met de vario gaan (die heeft immers een radio, ik had het frontje al in mijn zak) maar de 360 stond eerder in de straat, en ik dacht: het beestje heeft gisteren goede diensten verricht, dus vandaag mag hij het gewoon weer proberen.
Op de terugweg werd ik gestraft voor mijn hubris toen ter hoogte van knooppunt Oudenrijn ineens de brandstofmeter de gang naar links begon te maken. Ik was even bang dat mijn tank leegliep - immers, het verbruik van de auto is tot nu toe niet verkeerd gebleken. Toch geen spoor van benzine gezien, terwijl het tempo van de meter deed vermoeden dat ik liters peut aan het verliezen was. De temperatuurmeter ging echter dezelfde kant op, de toerenteller gaf steeds minder toeren aan, en net na Oudenrijn ter hoogte van De Meern begonnen mensen bezorgd te toeteren en te wijzen. Ik zet de auto stop, kijk of ik echt niets lek, wil de auto weer starten - niets. De accu is helemaal op: hij krijgt de startmotor hoorbaar net ??n centimeter rond.
Daar sta je dan langs de A12. Omdat pech nooit alleen komt, bleek mijn telefoon ook leeg. Dan zit er nog maar ??n ding op: een praatpaal zoeken. Vroeg?h gaven ze op de hectometerpaaltjes nog aan met een geel driehoekje waar de dichtstbijzijnde paal stond, maar die moeite kon er niet meer vanaf blijkbaar toen Rijkswaterstaat massaal die dingen heeft vervangen. Ik loop maar een eind richting de paal die ik kan zien en sjok, zoals het me geleerd is, achter de vangrail door de berm. Het gras staat huizenhoog en ik breek mijn nek bijna over een kapotte autoband. Maar goed, alles beter dan vermorzeld te worden door een Bulgaarse vrachtautochauffeur met een goeie 24 uur teveel op de tacho.
Bij de praatpaal krijg ik van de hulpcentrale een paar vragen: omdat ik geen lid ben krijg ik de speciale opslag bij het lidmaatschap, maar ja, heb ik een keus? Ik geef zo goed mogelijk aan waar ik sta, ook al ben ik van de consternatie vergeten het hectometerpaaltje te onthouden waar ik vandaan kwam. 'Denk om uw veiligheid', sluit de dame van de hulpcentrale af. Ik maak de gang weer door het kniehoge gras dat bezaaid is met snoepverpakkingen.
Nog geen twee minuten wacht ik bij mijn auto, of de gele Touran komt al aangereden. De wegenwacht had net een ander pechgeval op weg geholpen dat ik reeds eerder was gepasseerd - mijn geluk dus! Eenmaal bij het eerstvolgende tankstation (brr, slepen bij 80 km/u, brr) geeft de accu definitief de geest als ook de alarmlichten uitvallen. De diagnose is als volgt: de dynamo is opgehouden de accu op te laden. Waarschijnlijk zit er in het contact iets niet goed, want de lampjes 'gordel om' en 'handrem aan' doen ook niets meer als de accu aan de beademing ligt en de dynamo weer op gang is geholpen. De vriendelijke wegenwacht toont overigens oprechte interesse in de auto ('Da's nog echte techniek', zegt hij als hij de kap opentrekt) en vraagt terwijl hij zijn werk doet nog het een en ander, waarschijnlijk om mijn traumatische lotgeval enigszins te verzachten. Daarbij komt ook het verhaal rond de praatpaal ter sprake. Over anderhalf tot twee jaar moeten ze allemaal verdwenen zijn, is de planning, omdat iedereen toch een gsm heeft. Dan moet die wel opgeladen zijn en ik ben daarom oprecht dankbaar dat die gele palen er nog even staan.
De dynamo blijkt zijn werk weer te doen, ik neem afscheid van de wegenwacht en onderweg doen de meters weer keurig hun werk. Die 360 blijft voorlopig even waar hij staat - eerst maar eens een grote beurt doen...
