Het is inmiddels een klassieker geworden onder de toertochten van de Volvo Klassieker Vereniging, deze HTTT. Alweer voor de 11e keer georganiseerd door Regio Oost. En als steeds weer volledig volgeboekt. De kerkgangers in Vasse weten het al: op deze derde zondag in oktober komen zo dadelijk de eerste klassieke Volvo's de kerk voorbij rijden. En er zullen vele volgen, uiteindelijk zullen er ruim honderd de parkeerplaatsen bij Tante Sien vullen.
In de aankondiging van deze HTTT stond dat het deze keer anders zal zijn dan de voorgaande keren. Als we van huis gaan klopt dat wel, want het regent en tot nu toe waren de HTTT's die we meemaakten met mooi weer gezegend. Maar je kunt niet alles hebben en dus laten we de ruitenwissers van onze Kattenrug maar lekker zwiepen. Aangekomen bij Tante Sien is alles in ieder geval nog vertrouwd. We worden door de vrijwilligers naar een parkeerplekje geleid, en bij de ingang treffen we al Klaas Veneberg die ons welkom heet. En we begroeten ook al weer wat bekenden. Meestal lopen we nog wat rond om bij de auto's te kijken maar door de regen zien we daar maar van af en gaan meteen door naar de koffie met krentewegge, al even aangenaam en vertrouwd zoals we dat kennen.
Even later zit de zaal alweer bomvol met zo'n tweehonderd mensen, en er wordt wat afgepraat door alle deelnemers die ook weer bekenden tegenkomen. Na het welkomstwoord en wat toelichting op de rit van Klaas kunnen we op weg. Klaas vertelt dat er stukken onverhard in de route zaten die er door de regen helaas weer uit moesten. Daardoor is de rit wel langer geworden. Maar er zitten toch nog een paar stukken in die te berijden zouden moeten zijn. Op het eerste stukje onverhard lopen we al vast, niet in de modder, maar in de file. Hier staat de oudste en dikste eikenboom, die hier al ruim 500 jaar staat en nog steeds leeft, zij het dan nu met behulp van de boomchirurgen. Natuurlijk wil iedereen die boom even rustig bekijken en foto's maken.
Als we een eindje verder op weg zijn ontdekken we wat er anders is, we gaan een andere kant op dan we meestal deden. Je merkt het niet meteen omdat je gewoon de route volgt en niet precies weet waar je bent, maar ineens zien we een bordje met "Landgoed Twickel". Dat is, even ruim gezegd, 'aan de andere kant van de A1'. Het is trouwens een mooi gebied, afwisselend met boswegen en langs beekjes en dan weer door het open boeren land. Zo tegen lunchtijd komen we bij het 'Emaille museum'. We weten niet wat we ons er bij moeten voorstellen, maar de parkeerplaats staat in ieder geval helemaal vol met klassieke Volvo's. Binnen lijkt het gewoon een café-restaurant. Dat is het ook wel, maar als je goed kijkt blijkt dat meteen ook het museum te zijn. De wanden hangen vol met emaille artikelen. Van reclamebordjes tot keukengerei, van pollepels tot 'zand, zeep en soda' stellen. Ook de petroleumstellen ontbreken niet. Maar daarnaast is er nog een bezienswaardigheid: oude brommers. En dan bij voorkeur sportbrommers uit de 60er jaren van bekende merken als Batavus, Union, Kreidler en Zündapp. Maar ook 'gewone' brommers als een NSU Quickly en een Berini Eitje. Allemaal in topconditie, prachtig om te zien, je zou er zo even op willen. Dat meer mensen dat zouden willen getuigen de bordjes die dat ten sterkste afraden. En tussen al dat moois kun je dus ook nog eten en drinken. Daar wordt dan ook druk gebruik van gemaakt.
We vervolgen onze weg door weer een mooie en bosrijke omgeving, kruisen de A1 een aantal keren en dan zijn we ineens bij de volgende bezienswaardigheid, de Holterberg. Daar is behalve een aantal restaurants ook een museum met zogenoemde diorama's. Ook hier hebben we moeite om onze Kattenrug ergens kwijt te kunnen, alle parkeerplaatsen staan tjokvol. Het is tenslotte ook nog een keer weekend èn vakantie! Maar...het is de moeite waard. De diorama's, een soort doorkijkjes, zijn werkelijk prachtig. En alles gebaseerd op opgezette dieren. En dan niet zomaar wat neergezet, maar echt in een natuurlijke omgeving en houding. We beginnen met gemzen en steenbokken op een berg. Het is zó neergezet en de achtergrond is zó geschilderd dat je echt het gevoel hebt de afgrond in te kunnen stappen. En zo levensecht zijn de volgende diorama's ook. Een heel grote geeft de Holterberg weer. Je hebt echt het gevoel dat je buiten op de berg staat en over de heide uitkijkt. Werkelijk heel knap gedaan.
En dan is het weer tijd om verder te gaan. Eerst nog een heel stuk over de Holterberg, een lange weg door heidevelden en bosjes. Daarna gaat de route weer richting het Oosten naar Vasse, maar daar zullen we nog ruim een uur over doen. Hier en daar zitten er nu wat grotere wegen in de route, misschien ook omdat de onverharde stukken er uit zijn, maar na een tijdje komen we weer in vertrouwde 'HTTT-sfeer', kleine eenzame boerenweggetjes. Zo kennen we het van de vorige keren. Hoewel, eenzaam, we rijden doorgaans met meerdere deelnemers. Op een bepaald moment rijden we voorop in een treintje, en blijkbaar worden we als gids beschouwd want op een bepaald moment pakken we een verkeerde afslag en de hele meute volgt ons trouw. Dat wordt dus even lastig als het hele spul ook weer moet keren. Tja, wel blijven opletten natuurlijk!
Uiteindelijk komen we op de afgesproken tijd bij Tante Sien. De zaal zit al weer behoorlijk vol, maar we kunnen nog aanschuiven bij een paar vrienden. En even later kan aan het stamppotbuffet begonnen worden. Het is altijd weer een wonder hoe men die ruim tweehonderd mensen ordelijk langs het buffet krijgt en dan ook nog zorgen dat er steeds genoeg aanwezig is. Heel knap en hulde aan de mensen van Tante Sien. Trouwens ook voor de kwaliteit van het buffet: verschillende soorten stamppot, meerdere soorten vlees en van allerlei bijgerechten als spekjes, augurken, uitjes en noem maar op. En als we later nog een keer wat bij halen is er nog steeds van alles genoeg aanwezig.
Als iedereen voldaan nog wat natafelt met een drankje en een goed gesprek, is langzamerhand het einde wel gekomen, een aantal mensen moet nog een eind rijden en gaat naar huis. En zo gaan ook wij de duisternis in om met onze trouwe Kattenrug huiswaarts te keren. Met een voldaan gevoel. Deze HTTT was dan misschien anders dan de vorige keren, alle vertrouwde en fijne elementen van de vorige keren zaten er wèl in!
Klaas, Anja en de vele vrijwilligers die dit mogelijk maakten, hartelijk dank! We verheugen ons al op de twaalfde editie!
Jon Noomen
