Zondagochtend, 20 oktober 2013. In het rustige dorpje Vasse hangen de nevelslierten nog rond de kerk en er heerst een serene rust. Plotseling doemt in de verte een groepje klassieke auto's op. Het blijken Volvo's te zijn, die neerstrijken bij restaurant Tante Sien. Het zijn de voorlopers van een grote groep die nog gaat komen. De 9e Herfsttintentoertocht, ofwel de HTTT, is begonnen!
Als wij op weg gaan naar de HTTT in Vasse, is het nog vroeg maar op de autosnelweg gaan toch al veel mensen op pad. Waarheen zullen we niet weten, maar van enkele wordt het snel duidelijk: voor ons rijdt een groepje klassieke Volvo's. Dat kan haast niet missen, die gaan vast ook naar de HTTT. En ja hoor, als we ze inhalen, herkennen we de inzittenden al.
We rijden net iets sneller en rijden even later voorop in het 'treintje'. Heel lang zal dat overigens niet duren, want bij een knooppunt gaat de helft een andere kant op dan wij. Nu rijden we nog met een 140 en een Amazon achter ons. Maar in Almelo verliezen we de Amazon, en samen met de 140 gaan we verder. En dan kijken we achterom, en is de 140 ook al ineens verdwenen. Doen wij iets niet goed? Maar nee, daar zijn toch de bordjes Vasse, dus we zijn echt wel op de goede weg. Als we bij Tante Sien aankomen sluiten we aan in de rij om te parkeren. En ja hoor, daar staan al die auto's die we hadden ingehaald al keurig geparkeerd en we worden met een brede grijns opgewacht. "Jullie zijn dan wel sneller, maar dat helpt je niet". Nee, wij zijn nog mensen met een wegenkaart en we zoeken de simpelst te volgen route uit. En dat is niet altijd de snelste.
We kijken nog wat rond bij de auto's, praten bij met de nodige bekenden en we begroeten Klaas Veneberg die alle gasten welkom heet bij de ingang. Hij vertelt ons dat er deze keer 104 auto's deelnemen. En er staan er ook nog op de wachtlijst!! Dat zijn veel auto's en dus ook heel veel mensen. En dat is te merken, binnen is het al behoorlijk druk, we moeten echt even zoeken naar een lege plek.
Na een kop koffie met de bekende krentewegge en een welkomstwoordje van Klaas, gaan we op weg. Denk maar niet dat je ineens van de parkeerplaats af komt met al die auto's, maar dat is helemaal geen bezwaar. Het is wel net zo leuk om al die klassieke Volvo's te zien rijden en te horen snorren. Eén Amazon blijft staan met de motorkap open. Het blijkt dat er een moer van de voorwielophanging is losgelopen en de vulplaatjes voor de afstelling zijn er uit gevallen. Gelukkig is er iemand die van die plaatjes bij zich heeft, en zo kan deze auto ook op pad.
Als we eenmaal rijden, is het weer helemaal de HTTT zoals we hem kennen. Overal rijden en staan klassieke Volvo's, heerlijke stille en smalle kronkelweggetjes door een prachtig landschap van open ruimten met bosjes en boerderijen. Wat is hier nog een rust en een ruimte! We rijden afwisselend Duitsland in en uit, maar dat merk je hier helemaal niet, hooguit aan de verkeersborden. De route is duidelijk aangegeven met steeds ook de namen van de wegen die je moet hebben. Dat weerhoudt ons er nog niet van om even een weg voorbij te rijden omdat we te laat zien dat dit ook een weg is en geen fietspad; maar we zijn de enigen niet, als we even doorrijden om te keren komen we een heel rijtje Volvo's tegen. Die hadden dus het zelfde probleem als wij.
Na een hele omzwerving, waar we zelf langzamerhand niet meer weten waar we nu precies zijn, komen we in de buurt van het landgoed Singraven, onze pauzeplaats. We rijden op een smal weggetje en moeten een bruggetje over. Voor ons rijden een paar Volvo's en daar weer voor een oud vrachtwagentje. Hij doet wat moeilijk bij die brug, en wil keren. We moeten allemaal achteruit en het gaat maar net. Later ontdekken we dat het een oude Volvo vrachtauto is die ook mee rijdt, en hij vertrouwt het gammele bruggetje niet. Wij rijden er probleemloos overheen, en later zien we de vrachtauto wel weer op de pauzeplaats. Het is blijkbaar toch gelukt.
We rijden eerst een stuk over het landgoed, passeren de bijbehorende watermolen, en worden dan omgeleid zodat we van buitenaf de grote oprijlaan indraaien. Dat is een prachtig gezicht: de oprijlaan staat al helemaal vol met klassiekers. Schitterend, al die neusjes de zelfde kant op, met op de achtergrond het landhuis/kasteel Singraven.
De watermolen is er een met drie raderen naast elkaar die afzonderlijk ingeschakeld kunnen worden. De molen kan dienst doen als houtzaagmolen en hij kan ook malen. Vandaag is voor ons de houtzaagmolen in bedrijf gesteld. Prachtig gezicht hoe in een rustig maar gestaag tempo de grote zaag heen en weer beweegt door de boomstam. Het ruikt heerlijk naar vers gezaagd eikenhout. De aanwezige vrijwilligers geven tussen het werk door tekst en uitleg. Geweldig om te zien hoe vroeger met betrekkelijk simpele middelen zo'n hele machine gemaakt werd. En het werkt nu nog steeds perfect. Bij de molen is ook een restaurant met terras waar een lunch besteld kan worden. Er wordt gretig gebruik van gemaakt. Wij lopen door naar het winkeltje waar we tegen inlevering van een bon uit de routebeschrijving een munt krijgen. Daarmee kunnen we dan weer door een draaihekje om het park in te lopen. Dat is op zich al de moeite waard, maar wij lopen door naar het landhuis. Klaas heeft het voor elkaar gekregen dat voor deze gelegenheid het landhuis bezichtigd mag worden. Het is helemaal in antieke stijl ingericht, de laatste bewoner heeft er tot in de 60er jaren in gewoond. Hij heeft het nagelaten aan een stichting en in zijn testament bepaald dat er niets veranderd mag worden. Je zou hem zo kunnen zien zitten in zijn stoel. Bij iedere kamer is een vrijwilliger van de stichting aanwezig om uitleg te geven. Bijvoorbeeld over de schilderijen, of het bijzondere bureau in de bibliotheek. Dat maakt dat het echt voor je gaat leven.
Na nog een rondje door het park, is het weer tijd om de rest van de route te rijden. Het is inmiddels steeds mooier weer geworden, dus het is genieten geblazen van de rit en de al beginnende herfstkleuren. Op het laatst wordt het nog even lastig bij het afslaan naar de juiste zandweg (900 m na passage van de grens LA) en velen gaan hier de fout in.
Bij terugkomst bij Tante Sien staat het stamppotbuffet intussen op tafel, en de mensen daar zien toch weer kans om dat voor meer dan tweehonderd mensen perfect te laten verlopen. En het smaakt ons uitstekend!
Tenslotte is er een afsluitend woordje van Klaas en van de voorzitter van de vereniging Louis Spaninks die memoreert dat dit inmiddels de drukst bezochte rit is van de vereniging.
Na nog een kop koffie vertrekt iedereen weer. Het was een geweldige dag: een heerlijke route, een zeer bijzondere tussenstop, en ook nog eens prachtig weer. Klaas, het is een wonder hoe je steeds weer een prachtige en voor ons weer nieuwe route weet te vinden. Hartelijk dank ook aan al die vrijwilligers die hebben meegeholpen. We verheugen ons al op het lustrum, de 10e HTTT.
Jon Noomen
Meer foto's op http://httt.mijnalbums.nl/
