Want als ik niet vrolijk ben, regent het ook.”
De regen klettert tegen de voorruit, de ruitenwissertjes van onze Kattenrug doen verwoede pogingen om de ruit schoon te krijgen en binnen voeren we een voortdurende strijd tegen beslaande ramen. De verwarming doet het wel, maar de kachelmotor laat het deze keer afweten. In 1964 was autorijden nog echt werken!Het is zondag 22 oktober 2017 en we zijn op weg naar Vasse voor de 13e HTTT oftewel de Herfst Tinten Toer Tocht. Deze keer merken de inwoners van Vasse weinig van de ongeveer honderd klassieke Volvo’s die het dorp in komen ronken. Er is niemand te zien op straat. Ze zitten in de kerk aan de overkant van Tante Sien of lekker bij de kachel. De verkeersregelaars die we meestal aantreffen zien we nu ook niet, dus we gaan maar gewoontegetrouw het smalle laantje in dat langs Tante Sien naar het parkeer weiland loopt. En daar worden we wel opgevangen door verkeersregelaars die de regen trotseren en ons de weg wijzen naar een parkeerplekje.
Deze keer even niet rondlopen bij de auto’s voor een gezellig praatje maar direct naar binnen naar de koffie met krentenwegge. En daar zijn genoeg bekenden om even bij te kletsen, en anders maak je vanzelf weer nieuwe bekenden, zo is de sfeer hier nu eenmaal. Na een tijdje neemt Klaas Veneberg het woord en heet ons allen welkom en legt iets uit.. over de rit. En...zo zegt hij, het zal hier dadelijk droog worden. We zullen het zien....
Inderdaad, als we wegrijden miezert het nog een beetje maar later wordt het inderdaad droog en af en toe ook de zon, met hele zwarte wolken zo nu en dan, dat wel. De rit begint al meteen weer met de bekende HTTT-weggetjes, heerlijk kronkelende boerenweggetjes door dit mooie gebied. Zo afwisselend met heuveltjes, gestoffeerd met groepen bomen en dan weer bouwland, en het valt ons op dat er zulke mooie huizen staan. Veelal boerderijen, meestal alleen of soms in groepjes en steeds prachtig onderhouden. En bijna allemaal met – meestal groen – hout afgewerkt, dat hoort blijkbaar bij de stijl van deze omgeving. En dan komen we aan een stukje onverharde weg. Het was aangekondigd in de routebeschrijving en we maakten ons even zorgen of het geen blubbertoestand zou zijn na al die regen. Maar het valt mee, afgezien van de nodige modder op de flanken van onze Kattenrug is er niets aan de hand.
Als je zoals nu een route rijdt volgens de routebeschrijving heb je geen idee waar je precies bent, want meestal vermijden we de woongebieden. Maar nu komen we toch ergens waar we een naam zien, Het Stift. Het blijkt dat dit een beschermd dorpsgezicht is in Weerselo; een voormalig Benedictijner klooster uit de 12e eeuw dat vanaf de 14e eeuw een Stift werd, een plaats waar ongehuwde dames van adel konden wonen.
We rijden weer verder en komen interessante namen tegen zoals de Scandinaviëroute en even verderop de Grensweg. Die blijkt ook echt de grens te vormen met Duitsland. Op een bepaald moment moeten we naar rechts een weggetje in, maar daar staat een bord dat er geen verkeer in mag. Kan natuurlijk wel kloppen want dan ga je Duitsland in. Wij negeren volgens opdracht het bord en rijden ons buurland in. Een eindje verder komen we langs de Waldseiter Hof, een restaurant dat volgens de beschrijving een aanrader is voor koffie en taart. We zijn inmiddels wel aan iets toe dus rijden de lange oprijlaan op en parkeren pardoes voor de deur van dit statige Hof. Misschien een beetje brutaal, maar alles staat verder vol met Volvo’s. Binnen is het dan ook aardig druk maar er is genoeg plaats. En we gaan even bij de vitrine kijken naar de taarten. Tjonge, dat ziet er goed uit, en de stukken die uitgeserveerd worden zijn genoeg voor een lunch!
En dan komen we in Bad Bentheim. De eerste 45 auto’s zouden bij het kasteel op het voorterrein mogen staan. We zijn wat later, dus we kunnen daar niet meer op maar we vinden een plekje op het pleintje voor het kasteel waar de andere klassieke Volvo ’s mogen staan. Het is koud, en eigenlijk al een beetje laat, maar we lopen toch even langs het kasteel en door het stadje. Dit moet je met beter weer en meer tijd eigenlijk nog eens over doen.We gaan weer verder. We rijden nu in een gezellig ‘treintje’ weer terug naar Vasse. Weer allemaal leuke weggetjes. Bij Gildehaus komen we nog langs een mooie molen. Op de parkeerplaats ook weer de nodige klassieke Volvo’s. Wij rijden door en na onderweg nog een stukje onverhard, gelukkig weer behoorlijk berijdbaar, nemen we de laatste weg, de Hooidijk. Dit is een hele lange weg die ons al slingerend weer naar Vasse brengt.
We nestelen ons binnen aan de tafel, nemen een drankje, en kijken uit naar het stamppotbuffet. Dan is het zover, we mogen ons bordje gaan ‘vullen’. Uit ervaring weten we dat de stamppot hier van zeer goede kwaliteit is, en dat wordt opnieuw bevestigd. Keuze genoeg in soorten stamppot en uitzonderlijk veel bijgerechten als worst, vlees, speklapjes, spekjes, augurkjes, en ga maar door. Het is ineens opvallend stil, iedereen zit rustig te genieten. En het is toch altijd weer een wonder hoe ze hier bij Tante Sien een zaal met zo’n 200 mensen in zeer korte tijd van eten kunnen voorzien, en dan nog heel erg lekker ook. Echt een prestatie en dat mag best eens gezegd worden! Het is zo lekker dat ik echt wel nog een keer zou willen gaan, en dat doen velen dan ook, er is nog ruim voldoende aanwezig, maar de plek vanbinnen ontbreekt. Genoeg is genoeg.En dan is zoals altijd het tijdstip aangebroken om weer te vertrekken. We zien er nu van af om nog lang na te praten, het is nog net licht genoeg om deze buitenwegen te rijden. Toch iets rustiger.
Het was als altijd weer een bijzondere dag. De route was heel mooi en perfect aangegeven, 13 was beslist deze keer geen ongeluksgetal! Heel veel dank aan Klaas en Anja en al die vrijwilligers die meegeholpen hebben. Tot de 14e HTTT!
Jon Noomen.
Voor foto ’s van Willem Krieger zie link: http://httt2017.a123.nl
En het fotoalbum van Anja: https://myalbum.com/Httt
“Ik ben vrolijk als het regent.
Want als ik niet vrolijk ben, regent het ook.”
