Afgelopen zondagmorgen, ik zit rustig aan het ontbijt. Ik staar naar buiten.
Voorzichtig probeert de zon met haar kracht de misschien wel laatste mooie zondag van de maand te verzorgen. De 780 staat voorzichtig te glimmen. De afgelopen week heeft ze mij iedere dag in alle comfort gebracht waar ik moest zijn. Maar vandaag hoef ik nergens heen, toch kan ik het niet laten om na mijn ontbijt naar buiten te gaan, en in de auto te stappen om te genieten van de auto én het weer.
Ik stap in. Ik pak de sleutel maar om de één of andere reden lijkt ze er vandaag geen zin in te hebben. Wat nu? Gelukkig staat er nog een tweede Volvo geduldig te wachten. De P1800 slaapt binnen, ze slaapt al een tijdje, ik denk al anderhalve maand. Voor iedere rit gaat de kap even open, voldoende olie, remvloeistof en de carburateurs zijn ook nog netjes gevuld. Waarom controleer ik het eigenlijk? Los van het verversen heb ik nog nooit hoeven bijvullen.
Voorzichtig duw ik haar naar buiten, en sluit de garagedeur. Instappen.. gordel om.. choke uit, voet op het gas, sleutel omdraaien. Langzaam maar zeker draait de startmotor rond. Het is koud en ze staat al even stil, toch na een seconde of vier draait de motor en rol ik de straat uit.
De koppeling gaat zwaar, het sturen gaat zwaar, het remmen gaat zwaar, het schakelen gaat zwaar. Wat een verschil met het achter kleinkind, de 780. Maar wát is het toch leuk. Het mechaniek komt langzaam op temperatuur. Behalve het sturen, gaat alles veel lichter, de choke kan weer volledig ingedrukt worden. De motor spint van genot. Ik geniet ook, zonder te spinnen..
Vandaag ben ik niet de enige die in een oldtimer rijdt. Veelal MG's maar ook een enkele Volvo kom ik tegen. Met het water en de olie goed op temperatuur geef ik aan het eind van de bocht af en toe volgas. Wát klinken die twee SU's toch mooi wanneer ze de benodigde lucht om de verbrandingskamers te vullen met al hun kracht aanzuigen. De radio hoeft niet aan. De versnellingspook en het gaspedaal bepalen welke octaaf mijn trommelvliezen streelt.
Binnendoor over provinciale wegen rijd ik zonder enige bestemming de zon tegemoet. Slechts stapelwolken werpen af en toe een schaduw over het wegdek. Ik vergeet de tijd. Langzaam wordt het donkerder en donkerder, lichtgrijze en donkergrijze tinten wisselen elkaar af, hoog in de lucht. Ik besluit om te keren en terug huiswaarts te rijden.
De wolken probeer ik zoveel mogelijk achter mij te laten.
Bijna thuis, nog even de tank tot het randje vullen, en de banden op (te hoge) spanning brengen. Zo kan ze beginnen aan haar winterslaap. Ik verwacht op korte termijn geen mooie zondag, zonder regen en zonder strooizout. Ik sta in de rij voor de kassa van het tankstation. Een paar wachtende voor mij. Rechts in mijn ooghoek zie ik de P1800 staan glimmen. Ik droom even weg met de gedachte dat mijn zondagbesteding compleet nutteloos, maar waanzinnig fijn is geweest.
U BENT AAN DE BEURT HOOR. roept de kassamedewerker, al drie keer. Ik hield de rij al even op. Ik reken af en loop weer helemaal wakker terug naar de auto.
Vlak voor het begint te regenen staat ze weer in de garage.
Misschien wekte ik de suggestie dat de 780 vandaag niet wilde starten. Eerlijk gezegd heb ik het niet eens geprobeerd.
De waarheid is dat ze me vandaag niet kon verleiden, ze heeft me laten staan.
Vandaag mocht de P1800 buiten spelen.
