Als nieuw lid lijkt een korte introductie me op z'n plaats, inclusief mijn beknopte Volvo-historie. Ben opgegroeid in een typisch 'Volvo station-gezin' waar in de loop van de jaren een 145, 245, 740, 940 en V70 (en tegenwoordig XC70) de buurt hebben verfraaid. Die jarenlange indoctrinatie scheelt in ieder geval een hoop keuzestress; je weet niet beter dan dat je een Volvo zal kopen. (M'n broer rijdt na een korte Jeep-dwaling weer een V70 Classic... we hebben hem vergeven.) De vraag was dus alleen nog welk type en leeftijd te kiezen, voornamelijk ingegeven door het budget. Op aanraden van een bevriende Volvo-kenner ben ik naar een late 940 gaan zoeken, een stuk nieuwer en ook hoger in prijs dan aanvankelijk in gedachte, maar op de lange termijn (wellicht...) een betere besteding. De 940 dus - laatste der achterwielaangedreven red-block-mohikanen, maar voor mij toch vooral de laatste der hoekige Volvo's die nog zonder windtunnel en design-afdeling zijn ontwikkeld. Waarmee ik totaal niet wil zeggen dat het geen mooie auto is, maar -zoals ze dat zeggen- je moet er van houden. Eigenzinnig en wars van trends, maar wel bescheiden, en ze slagen er goed in niet onnodig hip over te komen... Form follows function heeft me niet eerder zo aangesproken; van de weinig subtiele 'stadionlampen' aan de voorzijde tot die fraaie rechte hoek tussen daklijn en achterklep (waardoor die 2-zits Chesterfield er laatst mooi met gemak in paste... tot zichtbare verbazing en bewondering van omstanders). De eerste ontmoeting met m'n toekomstige voiture was de online advertentie: een automaat (een van de weinige eisen) van april '98, 2.3 LPT, met allerlei luxe en zo'n 167K op de teller. Kleurcode 412 oftewel Tropic Green Metallic, wat een stuk exotischer klinkt dan het in werkelijkheid is. Het groene komt althans het best tot z'n recht bij een schone auto in de volle zon, maar de meeste tijd lijkt het tropische toch eerder stemmig donkerblauw, waar natuurlijk ook niets mis mee is. Alle boekjes aanwezig, altijd tijdig Volvo onderhouden en in prima conditie van binnen en buiten. Belangrijk voor mij was vooral ook de uiterlijk originele staat, met af-fabriek gemonteerde opties zoals een CR-906 met cd-wisselaar, bescheiden 'hout' in de cockpit, hondenrek, bagagerolhoes, armsteun-met-bekerhouders, alarm en nog wat zaken, maar zonder storende aftermarket toevoegingen als een voor altijd vastgeboorde handsfree-kit of gepimpt stuurwiel. Dit zou een goede basis zijn voor de toekomstige klassieker die het moest worden. Pas later zou ik erachter komen dat het een Limited Edition betrof (was als beginneling nog niet zo goed op de hoogte van de verschillende uitvoeringen...), wat het alleen nog maar beter maakte. De proefrit die volgde was slechts een formaliteit, ik was allang verkocht. De ruimte voorin, de laadruimte achter, dat even tijdloze (of gedateerde, zo je wilt) als chique interieur rechtstreeks uit begin jaren 80, het heerlijke lederen zitcomfort, de soepele automaat, de CC en ECC; dit alles was de garantie voor nog jaren comfortabel cruisen. Wat kon ik nog meer wensen? Op dat moment begon mijn Volvo-carriere dus en na twee jaar bezit heb ik nog geen seconde spijt van m'n keuze gehad, integendeel. Al veel cruise-kilometers gemaakt, al regelmatig de volledige laadkuubs benut (verhuizing, antiekmarkt, vakantie...), maar vooral ook simpel genoten van het gezelschap. Rijden om te rijden, niet bepaald klimaatneutraal, maar een gelukkige aardbewoner is ook wat waard. Vorig jaar zijn we naar Antwerpen verhuisd, waarbij ik de auto niet heb achtergelaten. Alle goedbedoelde financiёle raad van vrienden om toch vooral de Volvo te verkopen en in Belgiё een goedkopere te kopen heb ik in de wind geslagen; ik zou hem nog naar de maan meenemen, gesteld dat ik daar een baan vond. Auto's mogen elders goedkoper zijn dan in Nederland, dat feit woog voor mij niet op tegen de mentale kosten van de hele operatie van verkopen en kopen. Daarbij leerde ik de auto net goed kennen en had ik er al de nodige probleemloze kilometers mee achter de rug. Een groot nadeel toch wel: de originele NL-kentekenplaten werden vervangen door Belgische, waardoor de auto nooit meer (in mijn ogen althans) de volmaakte klassieker kan worden als we hem ooit mee terugnemen naar NL. Toen ik aan dat idee eenmaal gewend was (en de hele export/import-procedure had doorlopen) bleken de rood-witte Belgische platen perfect te passen bij de rood-witte achterlichtunits, en ziet het er eigenlijk beter uit nu. Kortom, een heerlijke en betrouwbare wagen. Voor m'n werk rijd ik een (gloednieuwe) Franse auto, wat natuurlijk qua kosten wel interessant is, maar wat is het altijd weer prettig 'thuiskomen' als ik in 't weekend de 940 meeneem. Puur genieten als ik alleen de sleutels al pak. De auto wordt overmorgen 10, ik dacht als cadeau aan een ontspannen rit door het Belgische landschap, en wellicht een overdekte parkeerplaats, beter dan altijd maar op straat staan, nietwaar. Verder zijn er wat verbeterpuntjes die ik de komende tijd wil aanpakken om de wagen dichter naar perfectie te brengen. Enfin, tot zover de wat lang uitgevallen korte introductie. Ik hoop snel aan een club-activiteit te kunnen deelnemen, wellicht iets waarbij ik wat meer kan leren over lakverzorging; ik zou goed kunnen leven zonder die kleine krasjes en enkele kleine beschadigingen. Ook technisch wil ik me meer in de auto gaan verdiepen waarbij deze website al vaker een goede inspiratie- en kennisbron is gebleken. De komende tijd zal ik wat vragen op het forum posten. Het is mooi te zien dat meer mensen een 7/900-afwijking hebben, en bij de foto’s van complete 7/900-colonnes cq –parkeerplaatsen kan ik een gelukkige glimlach niet onderdrukken.Nu eerst de hond uitlaten, waarbij we geheel ‘toevallig’ nog even langs de Volvo lopen (m’n vriendin heeft mijn afwijking geaccepteerd). Groeten en wellicht tot ziens! Sander Bijkerlid nr 935
