afscheid nemen van een mooie en betrouwbare zilveren dame

Dag allemaal,
Ben sinds 1 week eigenaar van een volvo 945, 09-1996, LPTic, LPi, dark olive, half leer en zonneschuifdak.
De 945 is een prima auto: hij glijdt over de weg, als een goed bestuurbare boot, stil, zeer comfortabel en vrij snel (ik weet het: kan sneller gemaakt worden). In vergelijking met mijn vorige (940, b230fb, automaat, lpg, zilver, leer, ecc) is het een verademing:
Geen schuddende motor voor de stoplichten,
Geen oplichtend lambda lampje meer wat ik  5 jaar lang heb zien branden in mijn vorige auto en waar ik veel meer dan 4 dagen aan gespendeerd heb om de oorzaak proberen te achterhalen/repareren.
Geen backfires meer (sommige waren echt erg),
Geen trillende remmen (stuur slaat bijna uit je handen) waardoor je honderden meters van te voren rekening gaat houden met je remweg voor het geval het misgaat.
Geen traktor geluid meer vanuit je motor (kwam nadat ik een keer bij een 'garage' de kleppen had laten afstellen).
Geen ontbrekend lendesteuntje (zeer slecht voor je rug).
Geen lekkende keerringen bij achteras.
Geen doorgezakte veren.
Gewone klepstelplaatjes (3,85 mm) kunnen gebruiken in plaats van ontzettend, eigenlijk niet bestaande, dunne.

Heel fijn dus dat ik dat niet meer heb...toch?
Het is niet uit te leggen dat een stuk blik (excuses) je wat kan doen. Gezien het bovenstaande zou ik de sedan gewoon moeten slopen en blij zijn dat ik zo'n fijne opvolger gevonden heb. Maar zo werkte het niet echt afgelopen week. Waarschijnlijk zijn het de herrinneringen van wat je ermee meegemaakt hebt en hoeveel aandacht je erin gestopt hebt om het draaiende te houden die de oude auto in je gedachte levend houden.
De nieuwe auto (okee, uit 1996) is het gewoon ontzettend (nog) niet. Deze nieuwe auto doet alsof ze een opvolger is voor de zilveren, maar dat kan ze gewoon niet waarmaken. De zilveren is uniek en daar bestaat geen opvolger voor. Ben in deze opvatting niet de enige: mijn vriendin heeft er hetzelfde idee over. Waarschijnlijk heeft ze me aangestoken denk ik wel eens, maar dat is misschien andersom. We zijn in ieder geval eenkennig en houden niet van verandering. Feit is wel dat technisch de zilveren niet meer te behouden was en inmiddels gedeeltelijk gesloopt is.
Zeker is dat elke verandering met emotie gepaard gaat. Dat hoeft niet slecht te zijn, maar je moet er wel even doorheen bijten. 
De nieuwe 945 moet ik gewoon nog aan wennen... en aan sleutelen.

met vriendelijke groeten,
Marc - il Piccolo Limone-

heb nog de (zwart) lederen stoelen, waarvan de bestuurdersstoel gebruikt is.

Beste Marc,
jij bent ook weer het levende bewijs dat een auto emotie is voor veel mensen. Ook je vrouw en jij zijn daar goede voorbeelden van. En anders was je ook geen lid van deze vereniging.
Geef het een kans, je gaat vast ook weer van je nieuwe 945 houden. En blijven de herinneringen aan je ouwe trouwe zilveren dame. Net als met onszelf en onze huisdieren is het met auto's nog sterker: we zijn allemaal vergankelijk. En gelukkig is een auto dan vervangbaar.
Ik wens jouw en je eega in ieder geval heel veel fijne en veilige kilometers toe in je nieuwe 945 estate.

Groeten, Jan.

Ik sluit me aan bij Jan: auto=emotie. Ook ik heb een oude zilvergrijze 740 sedan, die mij tussen 53000 en 435000 kilometer op een prima manier heeft vervoerd. OK, de laatste 50000 km kwamen er kwaaltjes. Inmiddels is er een prima vervanger in de vorm van een zilvergrijze Estate.
Afscheid heb ik niet genomen: ik heb de auto gestald en ik ben er rustig aan mee aan de gang gegaan om het geheel weer goed functionerend te krijgen. En als dat 3 jaar duurt: mij ook best; je hebt er inderdaad veel dingen mee beleefd ten slotte.
Groet, Lieme Huib