René /Karin en kinderen Regio Oost
(Als je dit gaat doen helpt het als iedereen er achter staat)
{slide=Deel 1 De aanloop}
De aanloop.
Ik zal nu terug komen op de titel van dit verhaal. Toen we de Amazon kochten wilde Karin (mijn eega) al een combi, uiteindelijk werd het een Amazon omdat deze o.a. qua uiterlijk aan de achterkant een mooiere lijn had. Nu 14 jaar later met een gezin en toe aan iets nieuws, hebben we besloten om op zoek te gaan naar een combi. Dus met smart uitkijken naar het clubblad en veel rondvragen bij bekende adressen. 14 jaar geleden wisten we nog niets van de Volvoclub en waar je moest kijken, nu wel. Alle bladen nakijken en door een aantal jaar ervaring weet je waar de tere punten liggen bij een Volvo. En dan schiet je te binnen dat je ergens in een schuur bij je in de buurt al jaren lang een combi hebt zien staan. Waar was dat ook alweer, ja ik geloof daar bij die rotonde en als je je hoofd dan op die manier draait, dan vang je een glimp op als de deur open staat. Dus op weg en maar eens kijken of er iemand thuis is. De schuurdeur stond open en onder een heleboel spullen stond een witte of was het een crèmekleurige combi. Nu maar eens aanbellen en vragen of zij te koop is. Het bleek dat alleen mevrouw .... thuis was en dat haar man over een paar uur zou komen, en ik moest aan hem maar vragen of ze te koop was. Maar even verder in het dorp, wist ze me te vertellen, stonden nog twee combi's te koop. Dus meteen even verder het dorp ingereden en ja hoor, een combi met een bordje te koop. Zag er in eerste instantie goed uit, en ik heb de eigenaar direct zover gekregen dat we een proefrit konden maken. Nu was deze combi uit ik denk '65 en had geen rembekrachtiging. Ik kan je wel zeggen dat dat wennen is. De eigenaar zei bij een zijweg: "sla hier maar af", dus even remmen, nog harder remmen, hard remmen en dan sta je stil voorbij de zijweg. Bij je zelf denk je dan "dat is het eerste wat ik er in ga bouwen". Voor de rest reed ze goed, alleen de prijs was toch wat meer dan ik in gedachten had. De tweede combi had wat schade en kunststof spatborden, hier vroeg hij een zelfde bedrag voor, jammer. In de tussentijd waren mijn paar uur om en kon ik terug naar mijn eerste adres, het begon al aardig te schemeren. Daar aan gekomen was de eigenaar thuis, na een leuk gesprek gehad te hebben, waarin hij nog zat te twijfelen over een verkoop gingen we naar de schuur. Natuurlijk was hier geen verlichting aanwezig. Hij zei wel dat als ik eens een andere keer wilde komen, hij haar wel naar buiten wilden rijden (duwen). In de tussentijd heb ik kunnen kijken onder het licht van mijn trouwe Amazon. Hier moest wel het een en ander aan gebeuren, zoals de restanten van een kippenhok uit de achterbak verwijderen. Na afscheid genomen te hebben weer huiswaarts met een nieuwe ervaring. Een tijd lang werd de combi met rust gelaten tot er een nieuw blad uitkwam, uiteraard laaide het virus toen weer op. Een advertentie "Volvo combi uit Amerika, hard, ziet er verder niet uit", direct bellen en na een paar dagen eindelijk een zekere Joost te pakken hebben. Verkocht!! Wel een heel leuk gesprek gehad.
Gaandeweg leer je steeds meer over de combi en haar zwakke punten en de interesse bleef. Toch die Joost weer eens gebeld, want hij ging naar Amerika en keek daar wel eens naar onderdelen. Zo hebben we een afspraak gemaakt, dat als hij weer ging, hij uit zou kijken naar een combi. Uiteraard hebben wij opgegeven waaraan ze het liefst moest voldoen. En een richtprijs hoort er natuurlijk bij. Dan is het maar wachten tot er bericht uit de States komt.
{/slide}
{slide=Deel 2 Hoe het verder ging met de Combi}
Hoe het verder ging met de Combi.
Eindelijk kwam er bericht uit Deventer, de combi stond in de haven en moest alleen nog ingeklaard worden. Het invullen van wat formulieren en de goederen bekijken kost een ambtenaar wel een paar weken. Nu weet ik ook wel dat deze container niet de enige is, maar toch.
Maar ook iets langer wachten kan geen kwaad, dus toen de container eindelijk op de plaats van bestemming aan gekomen was, belde Joost op en zei dat ik kon komen kijken, ik had de eerste optie.
We, dat ben ik en Dirk, die automonteur, togen dus naar de combi om deze eens in het echt te bekijken, erg spannend hoor. Daar stond zij dan heerlijk dof te zijn, in een soort grijze primer. Zij, ik blijf een Amazon een zij vinden vanwege de mooie ronde vormen, zag er redelijk uit. Natuurlijk, het interieur was bekleed met een soort schaap, het dashboard zag er uit als of ze er met een mes ingekerft hadden en dit hadden proberen te repareren met breed zwart tape. De stoelen waren een soort hangmatten, het stuur was gebarsten en de trekhaak lag samen met de bumper, waar hij aan vastzat, los achterin. De bumperophangsteunen waren totaal weggerot en in de achterzijde, links en rechts kon je op de bodem kijken. Maar voor de rest zag het plaatwerk er nog goed uit, zo op het eerste gezicht geen deuken en krassen. O.ja. de rubbers uit een wagen uit Californië zijn meestal niet in een goede staat. De motor zag er redelijk uit, maar kon niet lopen door een aantal omstandigheden. Natuurlijk maak je van, op, in en onder de auto foto's. Ons eindoordeel was, dat ik thuis een begroting ging maken wat deze grap mij ging kosten. Over het algemeen zag ik het nog wel zitten.
Het maken van een begroting,
Nu ben ik van huis uit een , dus cijfertjes zijn gewoon voor mij. Dus dan begin je met een onderdeelboek erbij, en dan maar uitpluizen hoeveel rubbers er in een combi zitten. Daar word je echt stil van. Verder ga je je geheugen na en aan de hand van de foto's, die je hebt, wat je verder nog allemaal wilt en moet vervangen. Zo zie je de lijst steeds langer worden en droom je er zelfs van. Gelukkig zijn er in Excel (rekenprogramma in de computer) een hoop mogelijkheden en besluit je maar in rubrieken te gaan werken. Motor, voortrein, achteras, deuren etc. Dit kost een boel tijd, het is jammer dat we geen leverancier van onderdelen konden vinden, die alles op type gesorteerd had. Moeten ze toch hun prijslijsten, ook het VOD, maar eens in een spreadsheet zetten. Met een eenvoudige code voor de onderdelen kan je zo alles sorteren op merk, type of bouwjaar. Toen ik alles op de rij had en overal prijzen achter had gezet, van verschillende leveranciers, zag je erg grote prijsverschillen. Bij de ene kost een artikel 18,00 en bij de andere 65,00. Het bleek dus dat het maken van een vergelijking ook in dit geval je veel geld kan besparen. Dus als je meerdere artikelen nodig hebt, kijk om je heen. Voor een enkel onderdeel is dat natuurlijk onzin.
Dit geld ook voor de autospuiters. Hoewel die allemaal huiverig waren om een richtprijs te noemen, ze wilden allemaal eerst de wagen zien, ondanks al mijn foto's. Na wat aandringen komen er dan toch wat bedragen, deze liepen uiteen van 2500,00 tot over de 10.000,00. Ondanks dat ik aangaf dat de wagen geheel gedemonteerd en geschuurd aangeleverd zou worden. Nu kijk je natuurlijk ook naar wat voor spuiter is het, wat wordt er over verteld en hoe ziet zijn spuitwerk eruit. Dit alles moet je natuurlijk in overweging nemen.
Aan het einde van mijn begroting en prijzenjacht, kwam er een bedrag te staan, rekent Excel zo lekker zelf uit met BTW etc., nu dat bedrag was toch wat hoger dan we gedacht hadden.
Toen we alles bijna rond hadden op papier belde Joost ons op om te vragen hoe het er mee stond, want hij had een andere gegadigde. We hebben hem toen gezegd dat het toch een beetje te veel in de papieren ging lopen, en dat we er dus van af zagen. Even goede vrienden.
Dus de zoektocht was weer hervat, geen wagen die je helemaal moest opknappen maar eentje die in een goede staat was.
Nu rijden er in Doetinchem twee mooie donkerblauwe combi's rond, dat is ook de kleur die wij willen hebben. Zo kwijl je maar als je ze voorbij ziet komen, met de gedachte "eens zullen wij ook ons zo voort mogen bewegen". Nu bleek een nieuwe werkgever van mij in het bezit te zijn van . . . .. . .een donkerblauwe combi en . . . . deze wilde verkopen. Nu weer met Dirk naar de garage en eens rustig de wagen van alle kanten bekeken. Toen bleek er toch nog wat aan gedaan te moeten worden, dat bedrag opgeteld en de vraagprijs erbij, ja, dan denk ik "dat word toch nog een heel bedrag, meer dan je in gedachten had". Dus weer verder kijken.
{/slide}
{slide=Deel 3 Vervolg van een zoektocht}
Vervolg van een zoektocht.
Dan ineens het V44-magazine met de advertenties, direkt bellen op een interessante advertentie. En ja hoor, je ben de eerste die belt, bedrag was acceptabel en het verhaal ook. Weer een afspraak gemaakt, deze keer naar ik dacht Bussum, Dirk weer zo gek en daar gingen we. Overigens Dirk rijdt ook in een Amazon, er zijn alleen een aantal aanpassingen aan gedaan en hij wil haar knalgeel schilderen. Dit gaat mij zelfs te ver. In Bussum aangekomen werd de garage opengedaan en daar stond ze, licht groen en heel mooi te wezen. Voor een moment als dit gaat Dirk mee, om je weer met je benen op de grond te zetten. Nadat ik uitgekwijlt was en een schop van Dirk had gehad, werd er serieus naar de wagen gekeken.
Het verhaal van de wagen was dat deze uit het noorden van Zweden kwam en 's winters meestal in de garage stond. Dat klonk allemaal erg mooi.. Noord Zweden, dus meestal weinig roest. Dus eerst maar eens de motorkap open en naar het inwendige kijken. Dit zag er goed uit. Alleen wat waren die driehoeken die aan de chassisbalken waren gelast, nog nooit gezien of opgevallen. De motorkap en front waren in ieder geval al eens vervangen, binnenzijde was een andere kleur. Van een wagen van 30 jaar oud kan dat soort dingen, niet waar. We kopen geen wagen uit de showroom. Bij een verder inspectie blijkt dat het spuitwerk toch wat minder is dan op het eerste gezicht leek. Het chroomwerk was niet verwijderd geweest en de deuren waren aan de zijkanten niet meegespoten. De portieren weken ook iets van de tussenstijl, bovenaan was het smaller dan onderaan. De stijl had een twist en een heel klein knikje in het dak. Het gevoel wat we kregen was: "deze wagen heeft de elandproef niet goed doorstaan". Jammer, niet doen. Dit is een schadewagen geweest. De eigenaar was in ieder geval zeer verbaasd toen we hem dat vertelden.
Weer niet, je zou er haast moedeloos van worden. Zouden we toch nog eens een leuke combi vinden??
Het blijkt gewoon, ga nooit alleen kijken naar een wagen, maar neem altijd een objectief iemand mee, hoeft niet altijd een techneut te zijn. Je leert vanzelf de zwakke punten van de wagen kennen, en er is al veel over geschreven. Dus als je er weinig verstand van hebt, veel lezen en vragen.
Omdat het met de combi niet liep zoals we verwacht hadden, was ik maar begonnen aan de Amazon, deze was naar 14 jaar toch wel aan een goede opknapbeurt toe.
Hiervoor had ik onze carport al een meter breder gemaakt, de buren hadden een muur geplaatst op de erfafscheiding (houden ze niet van Volvo's?). En bij de ingang hadden we een poort geplaatst tegen de voetballende jeugd, één deuk is genoeg. De achterzijde is begroeid. Zo, drie kanten dicht, het restant met zeilen afdichten en wahla, onze semi garage was klaar. Uit de wind en met een kachel erbij goed uit te houden.
Op een dag ging de telefoon, Joost, of we nog interesse hadden in de combi. Hij had wel verschillende kijkers gehad, maar die waren toch allemaal uit op een kant en klare combi, en omdat ik er toch serieus mee bezig was geweest dacht hij, kom ik bel René eens op, wie weet heeft hij nog interesse. Het was een hele verassing om Joost weer aan de telefoon te hebben, zo komt van het een het ander. Dus toch weer een keer naar Deventer en weer een keer kijken, maar nu nog een aantal ervaringen rijker. Alle "goede" wagens die we gezien hadden waren of te duur of er moest toch nog een hoop aan gebeuren. Dus neem je het besluit, dan doe ik alles zelf en weet tenminste zeker wat er allemaal is gerestaureerd. Zo zijn we uiteindelijk toch tot een deal gekomen. Dirk een aantal onderdelen rijker en ik een combi. Joost had ook de motor aan het lopen gemaakt. Dus deze konden we nu voor het eerst horen, en die liep mooi zeg. Een proefrit zat er niet in, iets met het RDW of zo.
Nu eindelijk de knoop doorgehakt was en we in het bezit waren van een combi, waar wel het een en ander aan gedaan moest worden, ga je doorschakelen en maatregelen nemen. Als eerste de koffergreep maar meegenomen, konden we die via mijn werkgever laten verzinken.
NU GAAT HET ECHT GEBEUREN!
De delen van de Amazon waar ik mee bezig was afmaken, Joost was toch naar de States, en voorbereidingen treffen voor de komst van de combi.
{/slide}
{slide=Deel 4 Het begin}
Het begin.
Eindelijk was het zover, we konden de combi ophalen bij Joost. Weer Dirk (hij bleef maar meekomen) geregeld, deze keer met een vrachtwagen waar we de combi op konden rijden. Aan de conditie van de combi was nog niets veranderd, zij stond daar nog steeds dof en grijs te zijn. Die gekke Amerikanen schijnen dat leuk te vinden, een wagen in een soort primer te zetten en het interieur uit te leven. Volgens Joost zag je dit soort uitdossingen wel meer daar.
Na de papierwinkel geregeld te hebben en een stuk lichter in de te zijn geworden, konden we de combi opladen. Nu reed ik er voor het eerst mee, motor liep zeer mooi, maar de remmen zaten goed vast. Liep ze ook niet vanzelf van de vrachtwagen af, moet je maar denken.
Op de terugweg even in Zevenaar bij de autospuiter langs die ik uitgezocht had, kon hij live een oordeel geven in plaats van de foto's die ik hem had laten zien.
De spuiter zei "strip haar en schuur haar eerst maar kaal, dan kom ik bij jou kijken" . Door de doffe kleur was het moeilijk om te zien of er veel deuken in zaten.
Zo kwamen we dus bij ons in de straat en reden de combi onder de carport. Omdat de remmen wat vast zaten reed ze makkelijk van de vrachtwagen af en stond onder aan direkt stil. Na wat draaien en duwen stond ze onder onze carport, die van tevoren iets was aangepast. Het geheel had ik ca. een meter breder gemaakt en aan de binnenzijde rondom voorzien van haken om de zeilen te kunnen ophangen. Aangezien mijn buurman al eens een muur tussen ons had geplaatst, de voorzijde van een poort was voorzien en de achterzijde begroeid had ik dus een aardige semi garage. Ja je moet toch wat doen he.
Dan begint het grote strip werk en kom je toch meer tegen dan je gezien had. Zo zie je maar om het zeker te weten moet je er toch wat plaatwerk afhalen, anders komen er onvermijdelijk verrassingen. De verrotte bumper ophanging achter, de gaatjes onder de reflectoren, het scharnierdeel van de rugleuning die weg was gerot en zo nog een paar puntjes dat wist ik. De rotte delen achter de voorspatborden, de fantasierijke opgeloste bodemplaten achter en de grotere gaatjes onder de reflectoren toen de dorpel weg was die delen verraste me wel. Ook de creatieve oplossingen van onze Amerikaanse vrienden met de popnageltang, hardsoldeer en bituum geef je een nieuw inzicht van het rijdend houden van de auto's aldaar. Als je dan bezig bent en andere enthousiast over je californie auto vertel komen de verhalen los van Amerikanen die overal in de States oude auto's opkopen en deze overbrengen naar californie en deze daar verkopen als harde auto uit een droge staat. Dus ook hier moet je niet iedereen vertrouwen. Ik kon dan in ieder geval zeggen dat onze wagen een paar eigenaars had gehad in californie. De bekeuringen van verschillende jaren lagen nog in de auto toen we deze leeg maakte, en een hoop kleingeld.
Zo begon ze steeds kaler te worden en de berg met plastik zakjes werd steeds groter. Dit van de zakjes was een erg belangrijke tip van Ineke. En alles eerst fotograferen voor je het demonteer, tenzij je het vaker gedaan hebt. Er waren delen, zoals de liggende chroomstrips langs de ramen van de portieren, die mij wat hoofdbreeksels hebben gekost. Wat ik dan doe is als het niet lukt ermee stoppen en met iets anders verder gaan, dan na een tijdje kom je er vanzelf op of na wat navragen. Dit geeft in ieder geval weinig frustratie.
In de momenten dat je even niets om handen hebt of de familie maken we weer een paar zakjes of chroom delen schoon en bergen deze op in huis. Zo krijg je de hele auto door je woonkamer heen. Nu moet ik toegeven dat ik veel steun krijg van mijn echtgenote en kinderen want als je af en toe onze woonkamer zag leek het wel een onderdelen markt. Zonder deze steun had ik veel moeten improviseren en waarschijnlijk veel woorden gehad. Wij kunnen zeggen dat de combi echt een familie projekt is.
Toen ik bij de deurstijlen bezig was en zag hoe dit deel aan elkaar vast zat dacht ik wel gelukkig is de vorige eigenaar nergens zachtjes tegenaan gereden. Door de manier van bevestigen zou de schade aanzienlijk zijn geweest, denk ik. Na het verwijderen van de popnagels, stukjes hardsoldeer en bituum heb ik aan beide zijde een mooie nieuwe strook erin gelast. Dat zag er tenminste een stuk vertrouwder uit. De delen onder en naast de reflectoren hebben me twee weken gekost wat zitten daar een gebogen stukken in zeg, voor dat je dat mooi hebt.
{/slide}
{slide=Deel 5 Hoe het verdr gaat}
Hoe het verdr gaat.
Bij de restauratie heb ik me voorgenomen om iedere dag iets te doen, en dat lukt me nog steeds, ook al is het maar een half uurtje. Alle kleine beetjes bij elkaar zijn een grote hoop. Na de grote delen er afgehaald te hebben en een begin gemaakt aan het slijp- en laswerk, toch wel makkelijk een lascursus, eens gekeken naar de deur- panelen. Het skai zag er nog netjes uit, maar de platen die er achter zaten leken meer een puzzel dan iets anders. Ook hier kon ik mijn lijst weer eens nakijken, wie heeft panelen en in wat voor prijsklasse zijn deze te krijgen. De lijst met prijsvergelijkingen die ik vooraf gemaakt had, heeft mij een hoop geld uitgespaard, en je kan er snel even iets in op zoeken. Maar terug naar de deurpanelen, wat er achter zat is een hardboard plaat van een zachte kwaliteit. Bij de plaatselijke Doe het zelf markt heb ik een watervaste hardboard plaat gekocht voor fl. 25,00 in een afmeting 2440x1220x3,4mm , genoeg om de hele auto rondom te voorzien van nieuwe beplating. Hier komt nog bij een doosje nietjes van 4mm, een beetje lijm en een paar uurtjes werk. Op deze manier vind ik het leuk om te besparen.
Ik had verder het geluk dat ik bij een oud-werkgever van mij gebruik kon maken van de poedercoatstraat, ik moest alleen niet moeilijk doen over de kleur. Het enige waar ik rekening mee moest houden was dat deze straat nog maar een paar maanden in bedrijf was, daarna kwam er een nieuwe waar ik niet zo makkelijk gebruik van kon maken. Dus zoveel mogelijk delen van de auto afhalen, schoonmaken en coaten. De kleuren vielen wel mee, zilvergrijs en wit toont goed bij de donkerblauwe kleur van de rest. Als zich zo'n mogelijkheid voordoet, moet je die met beide handen aanpakken en dan maar op een andere volgorde werken dan je eerst gedacht had. Toen ik daar de eerste keer aankwam was het al snel "daar staat het en je bent handig genoeg om het zelf te doen". Zo sta je dan voor het eerst van je leven te poedercoaten. Het ging hier nog echt in de basics. Het onderdeel in een cabine plaatsen, poederpistool pakken en de poeder ertegenaan blazen, oppakken en aan een rek hangen. Dit oppakken moet wel voorzichtig, want het poeder kleeft er aan door statische elektriciteit, dat merk je ook als je tijdens het poederen het pistool en werkstuk tegelijk vasthoud, geeft een aardige schok. Nadat je het hebt opgehangen steek je de oven aan, met gasvlammen enzo. Als de oven op temperatuur is doe je de deuren open, verschroei je enige haren en rij je de kar erin. 20 minuten wachten, even laten afkoelen en klaar. Het lijkt bijna op het bakken van een cake. Ik ben hier diverse keren mee bezig geweest en het is erg leuk om te doen. Daaren- tegen is de voortrein een klereding om schoon te maken, deze moet eigenlijk in een bad om binnenin ook alles op te lossen. Maar ja, als je dat niet hebt en toch door moet gaan, poets en krab je je een ongeluk. Ook de voortrein is nu mooi wit. Omdat je ook plaatwerk mooi moet kunnen zetten, heb ik maar een klein zetbankje gemaakt, dat ik in de bankschroef zet, het werkt erg goed. Zo maak je af en toe wat speciaal gereedschap dat je dan nodig hebt.
En steeds weer goed blijven kijken hoe iets vastzit voordat je het uit elkaar haalt. Na op verschillende plaatsen allerlei delen eruit geslepen te hebben en er opnieuw ingelast te hebben, toch weer eens kijken naar de bodemplaten voor de achterpassagiers. Deze blijken na het wegkrabben toch uit allerlei kleine stukjes te bestaan en het geheel beweegt leuk op en neer als je er op gaat staan. Dus ook hier de haakse slijper maar in, voorin ook nog een paar stukken en zo heb je een flintstone auto. Hoewel de kinderen het niet eens waren met mijn uitleg van remmen en accelereren, moest ik hier toch maar een stukje in zetten. Dit levert enig plaatwerk-improvisatie- talent op, aangezien de platen vlak aangeleverd worden. Tussendoor weer wat materialen gehaald, deze keer even naar Duisburg gereden naar de fa. Butkereit, Dirk moest ook wat hebben en met een diesel heen en terug valt het wel mee. Via mijn lijst kon ik zien wat ik daar het beste kon halen en wat beslist niet. Ondanks het heen en weer rijden weer fl. 400,-- uitgespaard. Alle kleintjes helpen, niet waar? Omdat ik nog kon poedercoaten moest ik snel een paar reflectorhuizen hebben, deze zijn net weer anders dan voor de Amazon. De fa. Scancar past ze zelf aan van Amazon reflectorhuizen (prijs blijft hetzelfde), dus daar maar besteld, en zo blijf je maar zoeken en om je heen kijken: waar haal je wat.
Toen de lampbehuizing en andere onderdelen terug waren en in de tuin lagen, kreeg ik te horen dat ik toch veel nieuwe onderdelen gekocht had. Ze waren dan verbaasd te horen dat ik ze schoongemaakt had, deels gerestaureerd en een kleurtje had gegeven. Dit geeft de burger weer moed.
Huke kon mij binnenschermen en banden voor de stoelen leveren en het nodige advies geven, en ik hem over de achterbank van de combi, op deze manier helpen we elkaar.
Tijdens de demontage had ik wat twijfels over de achterklep, die zag er zo mooi uit. Door er even een föhn op te zetten kwam de werkelijke aard te voor schijn, onderzijde rot. Bij navraag blijkt de rubberstrip onderaan de boosdoener te zijn, hierdoor blijft het vocht lekker lang hangen. Advies was dan ook: verwijder de strip en geen rubberstrip meer, dan loopt het water beter weg. Niet alles wat Volvo toen heeft gemaakt was even goed. Na wat laswerk en vertinnen (in overleg met de spuiter) zag het er voor mij erg netjes uit. Vertinnen is leuk om te doen maar voor de eerste keer kost dit toch wat tijd, wat niet? De moeilijkste factor tijdens het restaureren is de manier waarop wij en onze tegenpool de spuiter naar de carrosserie kijken. Nadat ik de wagen gestipt had en een paar nieuwe delen erin gelast had, heb ik de spuiter laten komen om een oordeel te geven, hoe nu verder. Vervelende mensen zijn dat, ze zien altijd wat, maar dat was nog niet in dit stadium.
{/slide}
{slide=Deel 6 Het begint ergens op te lijken}
Het begint ergens op te lijken.
Nu je toch een auto geheel nieuw gaat opbouwen, kijk je direct of er soms wat kleine aanpassingen gedaan kunnen worden, die het leven makkelijker maken. Zoals de kabelboom, deze heb ik geheel opnieuw gemaakt met een paar extra kabels naar achteren voor een mistachterlicht, achterruitverwarming, een constante stroomdraad en een alarmdraad. Nu is het nog makkelijk te leggen, hoewel ik eerst dacht: ik haal de kabelboom eruit, en leg gewoon voor elke draad die ik verwijder een nieuwe er naast. Dit is in theorie leuk maar de praktijk is toch wat anders. Je hebt er beslist een schema bij nodig en wat tijd. Maar als je dat, zoals bij ons, midden in de kamer kan doen, ben je toch bij de familie en niet opgesloten in de schuur. Ook aan de voorzijde heb ik aan aantal extra draden in de kabelboom verwerkt en tegelijk op het schema erbij gezet. Voor de extra accessoires zit er een extra zekeringkastje, gewoon ook voor het overzicht. Als je zo verteld dat je een nieuwe kabelboom aan het maken bent, krijg je wel te horen van andere restaurateurs, ik gebruik de oude wel, die ziet er nog goed uit. Als je dan laat zien dat de draden stug zijn en geoxideerd, en daarom problemen kunnen opleveren wordt er vaak wel verder over nagedacht. Om nu zeker te zijn dat ik geen problemen heb met de elektra komt er ook een wisselstroomdynamo in van 65 Ampère, dat moet genoeg zijn om alles aan de praat te houden en tevens bij te laden. De kabelboom heeft me zeker een week gekost, voordat je hebt begrepen hoe alles loopt ben je al een dag verder. Je moet er wel op letten dat je de juiste kleuren blijft gebruiken anders zoek je je later drie keer in de rondte als er een probleem is.
Bij het aanpassen heb ik ook de onderzijde van het dashboard wit gespoten, als je dan later eronder moet werken, is de bedrading goed te zien tegen de witte achtergrond.
De bevestigingsbouten voor de gordels achterin heb ik omgedraaid, er steekt nu een bout naar binnen, in plaats van naar buiten, waar ik een moer op draai. Op deze manier steekt er geen draadeind onder de auto die lekker vastroest, zoals het geval was bij de huidige bouten.
Door het hele huis liggen op het ogenblik Volvo-onderdelen, alles wat klaar is verdwijnt onder het bed. We proberen alles schoon te maken, te verven en opnieuw te oliën, zodat als we kunnen gaan opbouwen, we alles zo kunnen pakken. Hierbij moet je wel een lijst bijhouden waar alles ligt.
De binnenkant van de auto, de motorruimte, binnenzijde spatborden etc. heb ik zelf met een twee- componentenlak helemaal donkerblauw gespoten. Dit zijn delen die uit het zicht vallen en toch goed beschermd moeten worden. Door deze moeilijk bereikbare plaatsen nu zelf te spuiten, een stofje is hier niet erg, scheelt het mij een heel stuk bij de echte autospuiter. De meeste delen vallen toch onder de matten of achter de panelen. Alle zichtdelen mag de spuiter doen, die heeft hier meer kijk op dan ik. Ook aan het strak maken begin ik niet, hier heb ik in de club al te veel verhalen over gehoord. Weken schuren en plamuren en dan moet alles eraf of is de spuiter er nog een tijd mee bezig, nee dank je.
Nu de binnenkant blauw is, kleur 96, begint het er al een beetje op te lijken.
De spuiter heeft nu eindelijk zijn goedkeuring gegeven en we mogen de auto naar hem toe brengen. Jerryt, 7 jaar oud, heeft de combi op de autoambulance mogen takelen, helemaal alleen. Wat was hij sterk, zomaar een auto omhoog draaien. Hierna moet de Amazon zijn trekkracht tonen en rijden de twee oudjes de straat uit. Ik denk dat dit wettelijk niet helemaal door de beugel kan, maar het was niet zover en alles deden we binnendoor rustig aan. Dan komt het moment dat je je wagen moet achterlaten bij een vreemde, en thuis zonder auto zit waar je de afgelopen maanden elke dag even mee bezig was. Eerst nog "even" alle losse onderdelen schoonmaken. Je valt dan bijna in een gat. Je kan niet meer elk moment naar je auto kijken.
Ik heb met de spuiter afgesproken dat alle het domme werk voor mijn rekening komt, hij belt en ik kom. Zo heb ik de wagen afgeplakt, ook de assen, want die zijn al mooi wit en grijs. De spuiter vond dit maar onzin, want daar zag je toch niets meer van als er undercoating over heen zit. Misschien ben ik wel een pietlut, maar het is nu eenmaal mijn auto.
Terwijl de spuiter in de verloren uurtjes aan de combi gaat werken, gaan wij verder met de rest. Alle zakjes nalopen en schoonmaken wat er in zit. Alles wat er slecht uit ziet vervangen. Rubbers zelf maken als ze niet meer te krijgen zijn, en voor de rest nieuwe delen gaan aanschaffen.
Zo ook even lekker even naar het VOD, waar je weer veel verhalen hoort en voor een redelijke prijs een aantal onderdelen haalt. Over het algemeen is het VOD niet de duurste. Leuk om hierna de kachelunit helemaal weer netjes te kunnen maken met nieuwe rubbers.
Ik zeg dan ook: " ik ben een auto aan het bouwen."
{/slide}
{slide=Deel 7 Alle kleine dingen komen ook aan de beurt}
Alle kleine dingen komen ook aan de beurt.
Het is mooi om te zien hoe een achterbank in elkaar zit, allerlei verdroogde banden, veel stof een klein beetje roest en moeilijk lopende vergrendeling. Dat geeft tenminste eer aan je werk als alles weer in de nieuwe verf zit en opnieuw gespannen is. Nu maar wachten tot de nieuwe bekleding er over komt. Zo staan alle banken en stoel delen ergens in huis te glimmen en zien er weer als nieuw uit. Alleen de rugleuningen van de voorstoelen, ik had alles netjes voor elkaar, banden achter de stang voor de hoofdsteunen langs, lendensteunen erin mooi. Totdat ik een opmerking van mijn ega kreeg, zo van is dat wel goed dat is toch niet logisch. Goed de twijfel was gezaaid en nu maar navragen
Het bleek dat er veel mensen zijn die de stoelen nog niet zo ver uit elkaar hadden gehaald. Moet je echt doen het verhoogd je zit comfort echt, en een stoel met nieuwe vullingen, je weet niet wat je overkomt. Maar goed veel wisten niet hoe het zat anderen zeggen "ervoor" dat is toch logisch. Waren die Zweden toen al logisch? Maar er bleef toch iets knagen van volgens mij had ik nog niet het juiste antwoord. Ik heb het toen in de groep gegooid op het internet. Het forum op de V44 site, daar kwamen reacties als kom maar eens kijken en kijk op blz. 148 van de Owners Workshop Manual van Autobooks. Daar staat in dat de banden achter de stang van de hoofdsteun langs moeten. Nu daar heb je wat aan. Toch leuk zo'n forum, werk je er net mee heb je direct al profijt van. Nu staat er op dezelfde site ook een Markt deel, dus even erin gezet gevraagd een trekhaak voor een combi. Ook hier had ik na twee dagen al een reactie op. De trekhaak is dan ook nu al mooi zwart geschilderd en lijkt ook als nieuw, dat was hij niet toen ik hem kocht, maar gelukkig kijken wij daar doorheen.
Onze auto stond nu bij de spuiter en deze gaf aan dat de wagen eerst in de primer werd gezet of ik maar even wilde komen, nu valt dat in de primer zetten wel mee qua tijd en ik kon al vrij snel aangeven welke delen ik vond dat er strak gemaakt moesten worden. Als zo'n wagen daar helemaal (dof) wit staat te zijn lijkt het al heel anders. Ik begon al te plannen wanneer ik kon gaan afbouwen, dat bleek wel erg voorbarig te zijn. Het strak maken in de verloren uurtjes duurt iets langer. Vooral als de spuiter ziek wordt op vakantie gaat geen tijd heeft etc. Ik hing dan ook wekelijks aan de telefoon en kwam geregeld kijken. En maar hopen dat ze in de weg ging staan. Ik moest veel geduld hebben bleek later.
Het was thuis nu wel een stuk ruimer zodat ik rustig aan de motor kon gaan werken. Lekker nieuwe keerringen erin zetten, zowel in het blok als in de versnellingsbak. Een thermostaathuis die uit elkaar viel toen ik even aan het poetsen was maar vernieuwt. Het blok zelf liep heel mooi toen het nog in de wagen zat, en bij meting was de compressie op alle cilinders gelijk. Ja dan laat ik het echte binnenwerk nog even zitten. Wel de oliepomp gereinigd en alles schoongemaakt. Nieuwe koppelingsset gehaald bij het VOD en erin gezet. Carburateurs gereinigd. Distributie tandwielen gecontroleerd en goed bevonden. Kijken of je een afdekkap kan vinden om het vliegwiel te beschermen, blijkt dat niet te krijgen en hoort ook niet op dit type motorblok. Zoiets vraagt dan om een creatieve oplossing. Wisselstroomdynamo met de speciale steun gemonteerd. Het blok ziet er na deze opknapbeurt weer mooi en schoon uit.
Zo langzamerhand ga je, je ook eens verder oriënteren voor de bekleding. De bedoeling was om de huidige bekleding wat op te knappen, een tijdje gaan rijden en dan eens echt te vervangen. Dit gold alleen voor de buitenkant niet voor het binnenwerk. Maar als je zo eens navraagt blijk weer dat het opknappen ook een aardige stuiver kost. En om nu twee keer te gaan betalen dat gaat ons wat te ver. Bij het repareren lukt het ook nooit om in dezelfde stikgaatjes te komen, hierdoor komt er een extra perforatie bij en kan de bekleding ook sneller kapot gaan. Verder zit skai niet lekker in de zomer en winter, te warm of te koud, dus we wilde er hoezen overheen doen. Als je verder kijkt vraag je, je zelf af, ik knap de bekleding op en verstop dat dan onder hoezen. Waarom dubbelop. Wij zijn nu zover dat we het zitgedeelte in stof gaan nemen en de zijkanten in skai. Niet origineel maar wel comfortabel. Gelukkig woont er een goede stoffeerder bij ons in de buurt, die we toevallig tegen kwamen op de beurs in Rosmalen.
{/slide}
{slide=Deel 8 We geven de moed niet op en gaan gewoon door}
We geven de moed niet op en gaan gewoon door.
Heb je dat ook dat er tegen je gezegd wordt: "ben je nu nog steeds bezig, word je het nog niet zat?" Ik denk dat deze mensen niet weten wat een hobby is. Als antwoord geef ik meestal, ik wil dat het goed gebeurt en dat ik er jaren plezier van kan hebben. Dan geven ze meestal toe dat dit beter is dan het werk af te raffelen.
Afijn, we hebben nu een mooie bekleding uitgezocht, donkerblauw waar de kleuren bruin en zwart weer in terug komen. Het zitdeel en de rug worden in stof gestoffeerd, de rest in skai. De stoffeerder, Bernard, is al begonnen met bestellen en zal als eerste de voorstoelen maken. Dus alle losse onderdelen bij elkaar gezocht en naar hem gebracht. Blijken mijn mooi gemaakte pijpjes voor de hoofdsteunen niet te passen, ze zijn te dik. Gelukkig ken ik een metaalbedrijf en zij zullen een stukje buis in de juiste maat voor mij bestellen, alleen ik moet wel even 6 meter afnemen. Wat moet ik nou met 6 meter buis? Nu kost de hele buis gelukkig net zo veel als 1 origineel buisje. Dus kan ik nog wat mensen gelukkig maken (Maat 16x1mm). Deze buisjes passen met een beetje vijlen perfect.
Tijdens de restauratie kwam ik ook in contact met Rudie ter Wiel, die ook een Combi aan het restaureren is. Toevallig woont hij nog dicht bij mij ook, dus zo had ik ineens een medebouwer vlak bij mij. Intussen houden we geregeld contact en wisselen zo ervaringen uit. Hij loopt nog een stuk achter bij mij, en ik denk niet dat hij eerder zal rijden dan ik. Maar het is toch leuk als je elkaar zo kan helpen.
De spuiter laat nog steeds op zich wachten, elke keer als ik ga kijken is er weer een klein beetje aan gedaan. Soms belt hij mij, meestal bel ik hem, dan mag ik weer wat schoonmaken aan de wagen. Ik mag er dan weer even aan zitten. Hij maakt delen strak waarvan ik dacht: "die zijn toch strak", we kijken met andere ogen naar zo'n auto, dat blijkt wel.
Nu ik toch de ruimte heb onder de carport, kan ik eens lekker aan de motor werken. Aangezien hij mooi liep (ik heb hem laten lopen en doorgemeten, voordat ik begon te demonteren) haal ik hem niet helemaal uit elkaar. Uiteraard worden de vilten keerringen vervangen voor echte keerringen. De carburateurs zijn nu van binnen en van buiten ontdaan van vastgekoekt vuil, de distributietandwielen zijn nagekeken, en de oliepomp gereinigd. En als toch alles open ligt kan je gelijk nieuwe koppelingsplaten monteren. Het spruitstuk schoongemaakt en alles voorzien van een mooi verflaagje. Dit klinkt allemaal heel snel, maar het kostte me toch een paar weken. Ik had toch de tijd zolang de wagen bij de spuiter stond. Het blok had ik op een plank met zwenkwielen staan, hierdoor kon ik gemakkelijk overal bij komen. Natuurlijk zijn alle slangen vernieuwd en ziet alles er weer als nieuw uit. Wat zal dat spannend zijn om voor het eerst de motor weer te laten lopen.
In de tijd die we nu overhebben zijn we ook bezig om alle losse delen schoon te maken, te voorzien van nieuw vet en een kleurtje. Alle bouten worden met de staalborstel bewerkt en in twijfelgevallen vervangen. We merken wel dat het systeem van de losse zakjes wat verbeterd kan worden. Een betere nummering, nu krijgen we dezelfde zakjes toch te vaak in de hand. Een goed idee voor de volgende keer. Alles wat klaar is bergen we apart op en die stapel groeit steeds maar. Ik ben blij dat we dit project nog steeds met z'n allen doen, anders was het allang bonje geweest. Gelukkig vinden we een Combi allemaal mooi.
Ons schema wanneer de wagen klaar is hebben we nu al een paar keer bijgesteld, oud en nieuw halen we niet meer, nu op naar het kampeer weekend 2001..
De spuiter heeft gebeld, hij begon last te krijgen van de wagen, want hij stond in de weg. Mooi zo, dan komt er eindelijk actie. Hij gaf zelfs een datum wanneer hij hem wilde spuiten, zou deze man ziek zijn? Zomaar een datum geven. Voor die dag moet ik er weer heen om alles schoon te maken. Jerryt en ik hebben de wagen maar even naar buiten gereden en daar de luchtslang erop gezet, dat gaf zo een stofwolk dat we dachten: "nu gaat er een smog alarm af of komt de brandweer". Nadat we de hele wagen schoongemaakt hadden en deels afgeplakt, want de rest wilde de spuiter zelf doen, is de eerste laklaag erop gezet (zie foto). Toen ik kwam stond de wagen nog in de spuitcabine en was de spuiter met de laatste laag bezig. Wat ziet zo'n auto er dan anders uit, zelfs door de aangeslagen ramen van de spuitcabine. Na het spuiten mocht ik door de deuropening even een paar digitale foto's knippen.
De volgende dag zijn we naar de spuiter gegaan om haar in volle glorie te bewonderen. Natuurlijk moest de wagen nu zo snel mogelijk daar weg, dus weer een ambulance gehuurd en de Amazon er voorgezet en samen met mijn vader hebben we onze Combi opgehaald. Uiteraard hebben we onderweg nog wat foto's gemaakt.
{/slide}
{slide=Deel 9 Nu begint het echte werk}
Nu begint het echte werk.
Vandaag kwam Rudie bij mij, hij was op de autosloop geweest en had 2 ventilatoren meegenomen van een CX. Bij het testen bleek dat 1 zo'n fan ruim voldoende koelwind gaf, hij waaide bijna uit zijn broek toen hij dat ding aanzette. Ik had al een ventilator, maar die zou ik aan alle kanten moeten aanpassen, en deze past perfect voor de radiator, je moet alleen een paar nokjes verwijderen. Dus op deze manier heb ik weer een onderdeel erbij. Rudie heeft mijn zetbankje nu, en zo helpen we elkaar. Het is wel duidelijk dat ik een zelfdenkende ventilator wil gaan monteren en de oude geheel wil laten vervallen. Hiermee hopen we geen last meer te hebben met de koeling in files etc.
Maar in mijn laatste verhaal schreef ik dat de wagen nu gespoten was en dat we hem hebben opgehaald.
Natuurlijk mocht Jerryt de Combi van de ambulance lieren, wat voor een 7-jarige een enorme belevenis is. "Kijk, ik doe dit helemaal alleen". Wat glimt dat in de zon zeg, het lijkt ook of de kleur steeds wat veranderd. Ineens wordt er een opmerking gemaakt. "Is de kleur niet wat lichter dan de bedoeling was?" En met staaltjes erbij, ja hoor, het is net niet kleur 96 (blauw), het is net een tikje lichter. Maar wel veel mooier dan de kleur 96, daar is iedereen het over eens. Ook de toegestroomde buren. PHOE! We hoeven niet terug naar de spuiter. Wel even het juiste kleurnummer opvragen bij de spuiter, voor als er een reparatie of iets dergelijks moet gebeuren.
Aangezien alles onder onze carport opgeruimd is kan de combi er weer mooi onder geduwd worden, poort en zeilen dicht. Zo nu staat alles weer goed beschermd.
De volgende dag heb ik meteen bij een vriend een motortakel gehaald en samen met Jerryt de motor erin getakeld. Hiervoor had ik het front eruit gehaald, dan gaat het een stuk makkelijker. Het stelde ook niet veel voor, in 15minuten zat hij op zijn plaats. Het halen en brengen van de kraan kostte meer tijd. Dat scheelt lekker veel ruimte om de auto nu de motor erin zit.
Als eerste willen we de ramen erin zetten. Alle ramen uit de kelder gehaald, waaronder ook de 2e vooruit (2e hands), die ik bij Joost heb weggehaald, deze blijkt wat pitjes te hebben. Na even op mijn prijsvergelijklijstje te hebben gekeken, hebben we toch maar besloten om een nieuw raam (getint) te halen in het VOD. Dit bezoek kon mooi gecombineerd worden met het eerste bezoek van Rudie aan het VOD. Gelijk nog maar wat onderdelen gehaald. Hierna konden we het ramen zetten, wat we alleen nog in theorie kenden, nu in praktijk brengen. Raam in het rubber, touwtje erin en met een paar man (2 ½) aan het werk. Eerst willen we één van de achterzijruiten erin zetten. Na de 3e poging ging het ook zeer gladjes. Je moet even weten aan welke kant je moet beginnen en niet te snel aan het touwtje gaan trekken in de bochten. Het geeft wel een voldaan gevoel als zo de eerste ramen erin zitten. Het klepraam kon op de vloer in de kamer, dan kan je er goed bij. De voorruit gaat wat lastiger omdat je over de motorkap heen moet buigen. Nadat de ramen geplaatst waren kwamen de chroomstrips aan de beurt. Weer dat touwtje in het rubber prutsen, chroomstrip ervoor en dan maar trekken aan het touwtje en duwen op de strip. Dit duurt iets langer, vooral in de bochten, maar ook deze zitten erin. Het begint al een beetje op een echte auto te lijken.
Tussendoor zijn we nog op zoek naar de rubbers voor de vaste achterramen in de achterportieren, ik kon er nog één kopen in het VOD en toen waren ze op. Dus één rubber voor het achterraam en het binnenrubber voor de klep konden we niet nieuw meer krijgen. Ja, het raamrubber was bij het VOD ca. f 31,-- en bij Scandcar ca. f 109,-- , voor dat onderdeel kijk ik dan wel ergens anders. Als iets niet meer te krijgen is ga je naar alternatieven zoeken, zo kreeg ik een tip via de V44 site van Arie-Jan, dat zijn vader een rubber had gebruikt van een paardentrailer, dit scheen goed te passen. Zo blijf je zoeken. Tussendoor was ik weer eens bij de Slubo voor het een of ander, staat daar nog steeds een gesloopte combi, en aangezien ik zeer nieuwsgierig ben, ging ik toch maar eens kijken. Tot mijn verbazing zat er nog een redelijk gaaf rubber bij de klep in. Na overleg met John heb ik deze eruit gehaald. Thuis goed schoongemaakt en op een paar plaatsen opnieuw gekit en dit rubber kan weer een paar jaar mee.
De wielen kunnen nu ook behandeld gaan worden, dus weer de auto op de assteunen gezet, en de banden eraf gehaald. Bij de dichtstbijzijnde Euromaster (deze was het beste in de prijs) heb ik de banden van de velgen laten halen. Nu kon ik zien of de velgen gestraald moesten worden of niet. De roest die erop zat stelde zo weinig voor dat ik deze zelf heb verwijderd met de haakse slijper (staalborstel). Daarna zijn de velgen in de zinkprimer gezet en gespoten in RAL 9006 (aluminium kleur). Vooraf had ik nagevraagd wat stralen en spuiten kostte. Ik had besloten te spuiten en niet te moffelen (epoxy), omdat dit mij afgeraden was door een bevriende epoxeur (of hoe je dat ook noemt). Hij zei dat natlak flexibeler was dan de harde epoxy en dat de epoxy makkelijk aan de randen bij wisselen etc. eraf kon springen, dit waren in ieder geval zijn ervaringen. Maar het stralen en laten spuiten, kwam ongeveer op fl. 100,-- / € 49,33 per stuk (maal 5). Nu heb ik zelf 2K lak gekocht en gespoten, een halve liter is voldoende, dat kwam totaal op fl. 70,-- / € 34,53.
Nu de nieuwe banden erop zetten en ze zien er weer uit als nieuw. Tijdens de demontage van de banden zag je 5 verschillende banden en 2 verschillende velgen, een leuk ratjetoe had eronder gezeten. De smalle velg (van de sedan) gebruik ik nu als reservewiel. De brede velgen horen ook standaard onder de combi, dus dat laten we zo ook
{/slide}
{slide=Deel 10 De Combi begint er steeds meer op te lijken}
De Combi begint er steeds meer op te lijken.
Nu de motor er inzit kunnen we de rest ook gaan aansluiten, hierbij helpt Lillan me door met de koppeling te werken terwijl ik deze ontlucht. Weer een deel klaar. Het opbouwen is eigenlijk net een grote puzzel, alleen mag je hier in rijden als hij klaar is. Nu wordt het toch tijd om de bedrading erin te hangen, van voor naar achter gaat heel snel. Eén dikke bundel, even wat gemier achterin om de bundel door een gaatje te krijgen, maar dan zit hij ook. Voorin is het wat anders, het is dan ook wel lekker dat het dashboard er nog niet in zit. Om het zekeringkastje niet te overbelasten zet ik er een extra bij voor de extra accessoires, achterruitverwarming, mistlicht, misthoorns, flitslichten, videorecorder etc. Aan het schutbord heb ik een beugel gemaakt voor alle relais, zo blijft het schutbord mooi heel en overzichtelijk. De bedrading aansluiten op de juiste plaats met de juiste draden kost wel een boel tijd. Werk waar je helemaal niets meer van terug ziet. Om voor iedereen, ook voor mijzelf, wat werk zichtbaar te maken, zet ik eerst de sierstrips er maar eens op. Deze komen er niet op de gebruikelijke wijze op, met een gekruld stuk ijzerdraad, maar met gesoldeerde messingplaatjes. Hierover hebben we wat gecorrespondeerd op de V44 site en daar kwamen verschillende meningen naar voren. Van kunststofbouten voor de nummerplaten tot tape. We hebben besloten tot een messingplaatje met een gaatje erin en daar een messing bout M6x12 door, deze gesoldeerd en wat afgevlakt. Deze plaatjes schuif je in de sierstrip, dan een kunststofring erop, door de carrosserie en een kunststofmoer aan de binnenzijde, deze wordt met een klein stukje bandkit geborgd en klaar. Geen beschadigingen aan de lak (met de originele klemmen) en wel stevig vast.
Als de strips er zo rondom op zitten staat dat op een donkerblauwe wagen toch erg mooi, en je hebt het idee dat er een heel stuk klaar is, maar schijn bedriegt.
Eén van de andere problemen waar je tegenaan loopt is het gemis aan originele kleine onderdelen. Neem nou de remdrukbegrenzer, natuurlijk heb ik die ook helemaal uit elkaar gehad. Nu moeten daar een paar O ringen in en een cupje. Spul wat inkoop totaal misschien fl. 5,00 handel zal zijn, maar niet te krijgen. Ja, koop maar een nieuwe remdrukbegrenzer á fl. 110,-- bij het VOD. Nu stoot zoiets mij altijd tegen de borst om een heel apparaat te kopen als je weet dat het maar om een paar kleine onderdelen gaat. Dus weer zoeken, en zo heb ik een firma in Zwolle gevonden die allerlei O ringen etc. levert. Even bellen, een digitale foto mailen met een tekening waar de maten op staan en ze sturen de handel thuis. Let er wel op dat ze niet onder rembours sturen, die kosten zijn hoger dan de onderdelen. Het is alleen een iets ander cupje, die moet ik met wat geduld nog monteren, maar ook daar komen we wel uit. Hoe krijg je zo een klein cupje over die dikke "as" . Een vriend met een draaibank brengt uitkomst even een coontje draaien en hun hij schuift er zo over heen.
Ondanks verwoede pogingen met een remtrommeltrekker krijg ik nog steeds één trommel niet los. Deze liep al aan toen we de wagen kochten. Uiteindelijk zie ik maar één oplossing, de Slubo. Dus de as achter in de bak van de Amazon en hup naar Paul. Gelukkig kostte het Paul ook enige moeite om hem los te krijgen, volgens hem ging dat het beste met een echte trommeltrekker, die van hun. Direct hebben we de moer van de aandrijfas ook maar met een luchtsleutel bewerkt, lekker als je al het gereedschap voor handen hebt. Nu ik de trommel los heb is de vraag vervangen of uitdraaien, want er zit natuurlijk een mooi randje in.
Ik heb besloten om ze te laten uitdraaien en direct gevraagd of ze even de wanddikte wilde controleren, in geval van twijfel vervangen. Gelukkig voor ons konden ze nog uitgedraaid worden, dat scheelde weer een paar centen.
Direct de remtrommels mooi motorrood gespoten, ik had nog wat verf over. Het toont direct een stuk beter als er een laagje verf overheen zit.
Ik denk dat als je bezig bent en je bent een deel zat, bijvoorbeeld het krabben of bituum verwijderen, je lekker even met iets anders bezig kan gaan. Zo werd de aandacht even gevestigd op het Dashboard. Het originele dashboard zag er echt verschrikkelijk uit, grote bloemkolen en breed zwart tape hielden het bij elkaar. Met veel geduld alles er afgehaald gaten groter gemaakt en opgevuld met PUR schuim, hierna alles weer afvlakken en bekleden met skai. Een nieuw dashboard kost snel fl. 350,-- op deze manier, wat had ik te verliezen waren de kosten incl. spuitlijm fl. 30,-- met een mooi resultaat. Voordeel was dat ik nu zonder problemen tweeter erin kon bouwen. Dit zal wel een gruwel zijn voor de originaliteits fanaten onder ons.
Ben je lekker bezig merk je ineens als je als je de scharnieren van de deuren smeert dat er speling in twee scharnieren zitten. Dat is balen hing de deur zo mooi en zat het spatbord lekker op zijn plaats. Gelukkig kon Joost mij snel aan een paar nieuwe scharnieren helpen. Maar voor dat die dingen eraf zijn moet je wel een beetje geweld gebruiken. Dit waren de enige schroeven die ik niet los had gemaakt. Nu zit alles weer, en lekker in het kopervet.
{/slide}
{slide=Deel 11Mensen zonder oude een oude Volvo snappen dit niet}
Mensen zonder oude een oude Volvo snappen dit niet!
Nu beginnen we aan het plafond, eerst goed schoonmaken en ontdoen van oude "isolatie". Nieuwe zelfklevende isolatie aan te brengen over het hele plafond. Na veel boenen en plakken is het oude hemeltje weer een heel stuk opgeknapt. Het ziet er bijna weer als "nieuw" uit. Volgens mij zijn vrouwen veel beter in dit soort dingen dan mannen. Karin was het geheel eens met deze redenatie en begon het hemeltje erin te zetten. Let op: eerst voor- aan beginnen en zo naar achteren toe werken, dit ging een tijdje goed tot ik (ja, ik hielp wel mee) mijn duim door het hemeltje stak. Het bleek toch dat de kwaliteit, in de 30 jaar van zijn bestaan, wat achteruit was gegaan. Gelukkig zat ik voor mijn werk in Noord-Holland, dus was het een kleine moeite om even Bas de Koning op te zoeken. Hij keek wel verbaasd dat ik zo ver van mijn honk was. Mijn verhaal dat ik speciaal naar hem gekomen was slikte hij niet echt. Bas had een leuk hemeltje en deze heb ik, na overleg met Karin, maar direct mee genomen. Met een nieuw hemeltje ging het een stuk makkelijker. Het kostte, hoofdzakelijk Karin, een 2,5 uur om het er mooi in te krijgen.
Als je dan verder gaat met de bedrading onder het dashboard, waardeer je het steeds weer dat je deze aan de binnenzijde wit hebt geschilderd. Je ziet alles zoveel beter dan als het een donkere kleur heeft. Dat merk ik ook als ik even wat aan de bedrading moet doen in mijn rode Amazon.
Uiteindelijk heb ik dan de gehele bedrading aangesloten en komt het moment waarop je er stroom op mag zetten. Gaat mijn bedrading ineens stinken, zal alles het wel doen, dat is de grote vraag. Ik haal eerst alle zekeringen eruit en loop dan alles na, steeds weer een zekering erin en het lijkt erop of alles het doet. Dat geeft je een goed gevoel. Uiteindelijk bleken er twee draadjes verkeerd om aangesloten te zitten, maar dit was snel verholpen. Ze waren dan ook beide zwart.
We vonden een verklikkerlampje op de handrem wel makkelijk, dus zit deze er nu ook in. Misschien raak je een beetje verwend als je eerst in een later model gereden hebt. Een paar specialiteiten vinden we zelf wel erg makkelijk, zo zit er ook een verlichting in de bagageruimte en een stekkerdoos voor elektra achterin.
Nu kan ook de motor verder afgebouwd worden. Voor de dynamo (wisselstroom) moest ik zelf een speciale beugel maken, de standaardbeugel pasten niet bij het type dynamo dat ik had. Maar de zelfdenkende ventilator paste erg goed, 2 nokjes afzagen, 2 beugeltjes buigen en klaar. De sensor duurde iets langer en zit nu in de slang onder aan de radiator, mooier was in de radiator, maar deze zat al zo mooi vast. De sensor was ook even zoeken en proberen, maar een mooi exemplaar uit een Volvo 340 ging heel goed. Met een temperatuur van 67º werkt deze perfect. De bestaande fan heb ik er maar uitgehaald, dat scheelt aan geluid en aan kracht. Jullie merken wel dat ik niet alles origineel moet hebben, als de basis maar origineel is. Een paar aanpassingen aan deze tijd moet kunnen.
Nadat alles op zijn plaats zat moest het er maar eens van komen. Er ging gestart worden, weer zo'n mijlpaal. Nu ging het starten niet geheel soepel. In eerst instantie kwam er geen benzine naar de carburateurs. Wat bleek nu, de leiding had een hele tijd onder de carport gelegen en een bij had zijn nest in de rubberslang gemaakt, dit ontdekte ik en de slang werd natuurlijk vervangen. Alleen maken die beestjes hun nesten nogal diep. Dus de leiding zat verstopt. Met de compressor hebben we deze doorgeblazen en ook dat probleem was weer opgelost. Met wat starthulp en wat gegoochel liep de motor, dat doet je echt goed. Hierbij merkte ik dat de eerste sensor niet goed was toen de motor begon te koken. Lopen deed hij, en nu nog rijden. Maar daarvoor moesten de remmen het eerst doen werd mij verteld, schijnt beter te gaan met stoppen.
De remmen waren weer een heel apart verhaal, zo was er een remdrukbegrenzer die maar bleef lekken, terwijl er toch allemaal nieuwe rubbers in zaten. Hier heb ik wel een tijd naar moeten zoeken, want deze zijn niet zo te koop. Ik heb een bedrijf gevonden die ze kon leveren. Uiteindelijk bleek een beetje roestaanslag binnenin ??????????? de boosdoener. Bij een bevriend bedrijf heb ik deze laten uithonen en het probleem was opgelost. Dat is klaar denk je dan en daarna kun je ineens een heleboel remolie in het systeem kwijt zonder dat het ergens lekt. Ja hoor, de rembekrachtiger diende nu als opvangreservoir ,alles dus naar de filistijnen. Dan weer op zoek naar een nieuwe rembekrachtiger of een revisieset. Nu werden de revisiesets mij steeds afgeraden, bij wie ik dit ook navroeg. Nadat ik bij Joost een nieuwe rembekrachtiger had gevonden tegen een redelijke prijs kon ik hier ook verder mee.
Tussendoor heb ik de gehele onderzijde van de wagen kaal gemaakt, had ik misschien eerder moeten doen, alle naden gekit en het kleine beetje roest dat ik tegenkwam behandeld. De bovenzijde van de auto in plastik gewikkeld, deze moest natuurlijk wel mooi blijven, en toen de onderzijde gespoten met zinkprimer, antisteenslag en tweecomponentenlak. Ik had iets te veel gekocht voor de velgen, dus de onderzijde is nu RAL 9006 zilvergrijs, hier overheen heb ik RX 5 gedaan, een doorzichtig roestpreventiemiddel. Word ook gebruikt voor sluisdeuren, dat vond ik overtuigend genoeg.
{/slide}
{slide=Deel 12 Even stiekem rijden}
Even stiekem rijden.
We weten het je mag niet rijden als de wagen nog niet gekeurd is door het RDW, maar je moet toch weten of hij wel kan rijden voordat hij naar het RDW kan gaan. Dus op oudejaarsdag 2001 even een blokje omgereden, en daar stond ik dan twee straten verder. Niet meer aan de praat te krijgen. Een buurman geregeld en weer naar huis gesleept. Ik had gereden kon ik tenminste zeggen.
In het nieuwe jaar de Slubo gepaaid en daarheen gesleept, een tijd daar in de garage gesleuteld en ja hoor, hij reed weer een paar straten. Nu was er iets heel stoms aan de hand, want door al dat starten en stationair draaien was de benzine opgeraakt. Maar ook met nieuwe benzine bleef het elke keer toch weer een probleem om lekker te starten.
In de tussentijd maar weer een taxateur laten komen en een nieuwe taxatie laten maken. De verzekering ook ruimer gemaakt, dus niet alleen meer voor brand en diefstal, maar nu all risk verzekerd, want ja je wilt toch een keer de weg op. In de tijd dat ik aan het zoeken was naar de oplossing van het startprobleem deed ik allerlei kleine dingen, zoals een portierslot wat niet echt op slot wil repareren, de rubbermatten op maat maken etc. Met verschillende personen heb ik over het probleem gesproken en toen besloten we de carburateurs maar eens aan te pakken, gelukkig is Rudie ook met een combi bezig met een dubbele carburateur en hij is pas bij het laswerk, dus even zijn carburateurs geleend. Het probleem bleef. Compressie weer eens gemeten, die was gelijk in alle cilinders zoals ik in het begin ook gemeten had, maar wel heel laag in alle vier de cilinders. Conclusie: geen compressie, vastzittende zuigerveren? Nu zijn hier middeltjes voor in de handel, je kunt ze eenvoudig toevoegen aan de olie. Ik hoorde hier voor het eerst van, dus ging ik even zo'n middeltje halen bij de plaatselijke automaterialenhandel. Middeltje toegevoegd, een tijdje laten inwerken en aanslepen, leuke knallen in de uitlaat, en niet lopen. Wat blijkt nu, het verkeerde middel, wij terug, sorry meneer vergissing, dit is om de olie dikker te maken bij oude auto's. Dan ga je uit van de vakkennis van iemand die het behoort te weten. Ik had ook iets op de zuiger gedaan om van bovenaf in te werken, dat kan bij het juiste middel. Nu ging de zuiger dus nog slechter werken. Een mail gestuurd naar de firma Wynn's, die heel snel uitleg gaf over het juiste middel (oliesysteemreiniger). Jammer genoeg kon dit pas gebruikt worden bij een warme draaiende motor. Hoe los je dit nu weer op? Ik hoop niet dat ik met al mijn verhalen mensen ontmoedig die een auto willen gaan restaureren, want het is en blijft een leuk en bevredigend werk. Je moet er alleen vanuit gaan dat niet alles loopt zo als jij dat zou willen.
Na dus enige weken zo gemarteld te hebben en nog niet verder gekomen te zijn, hebben we de knoop maar doorgehakt en de wagen uit handen gegeven. In dit geval bij Keizer Motorenrevisie, zij kunnen door middel van een endoscoop in het inwendige van de motor kijken en zien wat er mis is. Han had al snel in de gaten waar het euvel aan lag en er werd open motor chirurgie toegepast, eerste oordeel lekkende koppakking, hierdoor een waterlekkage op de zuigers waardoor de veren vast gingen zitten. Verder natuurlijk wat rubbers die er niet zo jofel uitzien, kortom we halen hem wel even helemaal uit elkaar.
Dat is even een tegenvaller en de motor liep zo mooi voor dat hij een jaartje stil mocht staan. Zullen we het halen om de wagen voor het kampeerweekend in 2002 klaar te hebben? De tijd wordt steeds korter en we moeten de wielen nog uitlijnen en en en ... oei, wat gaat die tijd dan snel. O jé en het RDW, hoe lang is de wachttijd nu.. Toch maar het kaartje opgestuurd met een "maar" er in. Je moet toch wat, want de dagelijkse Amazon staat in de stalling, is geschorst en de combi is goed om er naar te kijken.
{/slide}
{slide=Deel 13 Het einddoel}
Het einddoel.
De combi is al een tijdje klaar op wat klein werk na. Een lampje, dashboard vastzetten en het ineens vast zitten van een slot, dit blijkt een schroefje te zijn die iets vaster gedraaid moest worden. Vaster draaien betekent dan wel deels de deur demonteren, maar dat gaat vrij gemakkelijk omdat alle schroeven soepel lopen. De sierstrip aan het dashboard heb ik maar met kunststofmoeren vastgezet, de vorige waren goed vastgeroest maar dat gebeurt nu niet meer.
Nadat er wat meer benzine in de tank is gedaan valt het op dat de benzinemeter nog steeds niet veel aangeeft, hij beweegt niet. Het even demonteren duurt iets langer vanwege de bedrading die aan de kant moet. Met een ander exemplaar erbij blijkt dat er een weerstandje mist, dan maar omruilen. Steeds weer blijkt de witte onderkant van het dashboard een voordeel te zijn.
Tussendoor blijf je proberen om de motor goed af te stellen en het RDW stel je nog steeds uit, eerst goed lopen. Carburateurs gewisseld, alles voor de zoveelste keer nagelopen met een paar man, probleem met olie gehad om vastzittende zuigerveren los te maken. Bij een proefrondje waarbij ik gesleept wordt door mijn buurman een paar mooie knallen laten horen in de buurt maar niet zelf lopen hoor! Vlak voordat we stilstaan blokkeren ineens de achterwielen. Wat nu weer? Gelukkig blijkt het niet de versnelling, maar is de moer die de flens (cardanas) vasthoudt, iets losgekomen, blijkt later. Hierdoor komt het tandwiel iets naar voren en blokkeert de vooruit en dat een paar meter voor de carport. Aangezien het al donker wordt en de wagen niet op een gunstige plaats staat, wordt de familie opgetrommeld om de auto achteruit het blok rond te duwen. Dit hebben we wel moeten horen van de buren.
Het blijft iets bijzonders zo'n oude auto, de kreet "koop toch een nieuwe "steekt weer de kop op. Onder de carport komen we snel achter het euvel en met een geleende compressor wordt de moer goed vastgezet. Het kampeerweekend komt steeds dichterbij en we kunnen het niet maken om met onze oude Amazon te verschijnen. Uiteindelijk de wagen maar weggebracht, naar Keizer Motorrevisie, omdat de motor niet wil lopen. Han zou eerst even gaan kijken met een endoscoop om te zien waar het probleem zit. Een paar dagen laten komt er een oordeel, lekke koppakking, daarom zaten de zuigerveren vast. Speling van boven naar beneden op de zuigerveren, kop is niet geheel recht. Als je dit hoort word je heel stil en zie je de rekening steeds hoger worden. "Het zou meevallen ", was de eerste kreet. We wilden de motor nog even een jaar of twee uitstellen om zo de kosten binnen de perken te houden. Als ze verder gaan met de motor komt het neer op een totale motorrevisie. Kop vlakken / nieuwe zuigers / cilinders uithonen / krukas balanceren / uitgaande klepzettingen vernieuwen / oliepomp etc. Het voordeel is dan wel dat nu de auto geheel nieuw is.
Als ze de motor toch uit elkaar hebben vraag ik direct of ze kunnen zien of het een Rudspeed is. Het blijkt dat er wel aan de zuigerstangen is gevijld om deze te balanceren, er zitten stalen distributie-tandwielen in en de nokkenas is ook wat anders. Of het nu een Rudspeed is? Aan de zuigers is goed te zien dat er vaak met een koude motor is weggescheurd, aan de voor- en achterzijde zijn slijtplekken te zien. Wat kunnen die jongens van Keizer je veel vertellen hoe met een motor is gereden als deze uit elkaar ligt. Bij het afstellen van de motor wil hij nog niet lekker lopen, het euvel zit hem in de carburateurs. Hier moeten een paar nieuwe gaskleppen met bijbehorende asjes in. Nog wat aan de sproeier-naalden sleutelen en hij loopt weer. De gehele motor is gespoten, gepolijst en geschuurd en ziet er ook uit als nieuw en loopt ook als nieuw.
{/slide}
{slide=Deel 14 Het grote moment}
Het grote moment.
In de tussentijd heb ik de wagen aangemeld bij het RDW in Lichtenvoorde, daar mogen we op 11 april verschijnen, dit is het station waar we het snelste terechtkunnen. Even navragen hoe lang het duurt om een nummerplaat aan te vragen, uiteraard een blauwe met opgelegde letters, levertijd 2 dagen, dat valt mee. Nu het RDW, hoe lang zal het duren voordat we de papieren hebben? Ongeveer 3 werkweken, dat is dan héééél krap. Hoe kunnen we dit nu weer versnellen? Je kunt een urgentie aanvragen, natuurlijk moet je daar weer voor betalen (€ 113,--). Het lijkt wel of je op het laatst steeds meer moet gaan betalen, gelukkig hebben we goed op de prijzen gelet bij de restauratie, als we dat niet gedaan hadden dan liep het zeker de spuigaten uit.
De voorwielen even laten uitlijnen bij Euromaster.Toen de wagen op de brug stond kreeg ik een grote veer op een bepaalde plaats, want de eigenaar zei "ik heb veel gerestaureerde auto's gezien maar hier wordt ik stil van". Mooi hè, een zilvergrijze onderzijde. Ik kon met moeite op mijn fiets komen met die veer in mijn je weet wel.
Na het uitlijnen de wagen meegenomen naar huis, daar besluiten we toch om een nieuwe accu te plaatsen. Karin mag die even gaan halen op de fiets, fijn hè, zo een elektrische fiets. Dan moeten we natuurlijk direct even gaan starten. Er volgt wel een mooi geluid van de startmotor maar dat is dan ook alles. Bellen met Keizer en hem er weer naar toe brengen. De volgende dag krijg ik een telefoontje "wat voor startprobleem"? Hoe voel je je dan, je rijdt al 16 jaar in een Amazon en je kan geen combi starten. Even de choke gebruiken, het gas beroeren en dan loopt hij. Volgens de heren geleerden moet je zo altijd met een oude motor omgaan, dan stond onze Amazon zeker te rijk of zo want daar was het sleutel omdraaien en lopen (meestal).
Een vriend van mij is automonteur (Dirk, uit vorige afleveringen) en in de garage waar hij werkt kan ik de auto even op de remmentestbank zetten en de koplampen afstellen.
De 11e april komt steeds dichterbij. We zijn zo optimistisch geworden en hebben ons dus ok al opgegeven voor de Zwedenrit, natuurlijk met het kampeerarrangement. Leuk met ca. 30 equipes op vakantie, een soort lang kampeerweekend. We hebben hier echt zin in en de combi kan laten zien hoe hij zich voelt op een lange rit. De eerste 1000 km zullen we wel in Nederland maken, dan is de motor ingereden. Nu nog even de kriebels als we naar het RDW gaan. En dan de blitz maken op het kampeerweekend. We lopen al zo lang te pochen dat we komen, nu moeten we dan ook maar eens echt komen. Het zou zo'n afgang zijn als we met de amazon (rode) kwamen. Het is donderdag 11 april, ik heb de hele dag vrij genomen en mag om 11 uur aantreden voor de inspectie. Hoewel je weet dat alles goed is heb je toch de kriebels. Als ik om half 11 aanwezig ben mag ik direct naar binnen rijden. De eerste man die de smeerkuil ingaat begint meteen om een zonnebril te roepen, voordat je het weet staat de hele ploeg onder de combi, inclusief het kantoorpersoneel. Na de bezichtiging en de vragen of het nog goed gaat met het gezin, want er zit toch wel wat tijd in, wordt de auto verder nagekeken. Een remmentestje en de controle voor de voortrein, hier had ik al over gehoord. De wielen staan op 2 platen en deze worden naar buiten getrokken en naar binnen geduwd, ik zei dat ik daar een rot gevoel van in mijn maag kreeg, hij gaf aan dat hij dat wel meer hoorde. Hij zei er wel bij dat in het echt op de weg de krachten nog groter zijn. Hierna de lampen testen en ik kan omrijden en naar het kantoor komen, of ik nog even naar de weegbrug wilde gaan om het exacte gewicht te bepalen (1240 kg).
De wagen is goedgekeurd, nu even naar Arnhem voor de douane-papieren. De wachttijd voor de kentekenpapieren duurt 2 weken, dat moet nog kunnen, tussendoor zal ik nog even bellen met het RDW. Ik denk dat dit 2 hele lange weken gaan worden. In Arnhem is het een formaliteit met een berg stempels, de vrouwelijke douane- beambte vraagt wel of ze hem even mag zien.
Heerlijk, ik heb vandaag toch al zeker honderd kilometer gereden en dat is echt fijn. De mijlenteller moeten we maar even checken als we de papieren hebben. Het is toch wel makkelijk als je een paar referentiestreepjes op je teller hebt staan.
{/slide}
{slide=Deel 15 Epiloog}
Epiloog
We rijden nu alweer een tijdje in de Combi en hebben nog steeds een fijn gevoel als we met de wagen gaan rijden.
We hebben nu een afdekking gemaakt over de kofferruimte. De wagen is donkerblauw en we hebben donkerblauw skai gevonden. Langs de zijkanten hebben we acht aluminium U tjes geschroefd waar de stokken in komen te liggen. Het moeilijkste waren de twee U tjes vlak bij de klep. Hier moesten eerst twee rond gevormde stukjes hout komen waar ze op geschroefd werden. Deze bevestiging heeft heel wat hoofdbreeksels gekost. Maar het resultaat mag er wezen. In de skai hebben we een aantal tunnels gestikt waar een ronde stok in zit, deze valt dan in de U tjes. We hebben nu een simpele maar effectieve afdichting die snel weg te halen is en waar bijna niets van te zien is als hij weg is.
Het alarm wat ingebouwd is doet het ook erg goed, te goed. Wat een rot herrie, ik moet deze toch maar iets trager afstellen.
De laatste tijd is er een probleempje 's morgens start hij slecht, door een kunstgreep lukt het wel (benzine inspuiten in de vacuümaansluiting) maar het is niet zo als het hoort. Eigenlijk hebben we nu een semi injectie motor. Het is zoeken naar de oorzaak, ontsteking nee, startmotor nee, het lijkt erg op dat de benzine niet goed komt. Maar met losgekoppelde leiding komt er toch een stroompje uit met starten. De bougies blijven droog na een aantal keer starten, dus toch de benzine. Het gekke is als hij eenmaal gelopen heeft dan is er niets aan de hand, totdat je een uur of 6 verder bent. Dit maakt het natuurlijk ook moeilijk zoeken want na 1 keer lopen moet je wachten tot de volgende dag om weer te testen. Misschien ligt het aan de benzine leiding. Raar alles is toch vernieuwd?
De meeste tips en trucs die we hebben toegepast op de combi staan ook op de site van Regio Oost. We hopen dat andere hier ook wat aan hebben en als zij ook goede ideeën hebben die erbij zetten. Het is wel zo dat je met een donker auto blijft poetsen, je zie elke streep en vuil. Af en toe kijken we terug naar alle foto's die we gemaakt hebben en zeggen weet je nog hoe het toen was.
Nu kunnen we gaan beginnen aan onze andere Volvo sedan, waar we al 16 jaar in gereden hebben. We hebben het idee opgevat om deze op te knappen en aan onze dochter te geven, ze is al 13 jaar. Op school werd er onderling gesproken over brommers en zij heeft toen gezegd "Ïk heb al een auto" daar werden de vriendjes even stil van. Nu moeten we natuurlijk wel verder. Dat wordt dan weer een heel nieuw verslag De trotse eigenaars van een mooie donker blauwe Combi uit 1967
René, Karin, Lillan en Jerryt Ruiter
{/slide}
